Sampol
Een schamele 7.000 euro schadevergoeding
Slachtoffers van mensenhandel zouden niet moeten wakker liggen over hun medische kosten
Eigenlijk vestig ik jullie aandacht op deze column op Sampol, gewoon omwille van de oproep tot menselijkheid.
Elke commentaar gaat rationaliseren en misschien is dat nu net niet wat we van uit puur menselijk oogpunt nodig hebben.
En toch: enkel aan medeleven hebben deze slachtoffers van mensenhandel niets, net zo min als mensen zoals Saskia die zich voor hen inzetten.
Er is natuurlijk de geldkwestie. Saskia heeft gelijk. Maar juist voor ik dit artikel op Sampol las, las ik er op de Wereld Morgen een van een jonge kunstenares die niet kan slapen omwille van de hervorming van het Kunstendecreet die Jambon voorstelt. Ook hier gaat het over geld. Ik moet ook Eva Van Tongeren gelijk geven.
Als ik even nadenk, vind ik zonder moeite tientallen goede doelen die terecht om meer geld smeken. Wat doen we daar mee met een begroting die voor miljarden in het rood gaat ?
Ja, ik kan nu de antikapitalistische toer op gaan en terecht: eigenlijk is er geld genoeg. Alleen kunnen we er in het kapitalisme niet aan. Dan mag Saskia nog blij zijn dat ze op dit decadente stukje van de planeet leeft, want buiten West-Europa zou zelfs niemand haar vraag stellen omdat enkel een op het randje van de heiligheid balancerend nonnetje zich om die meisjes zou bekommeren.
Maar daarmee is Saskia natuurlijk niet geholpen.
Ben ik bereid om in mijn geldbuidel te tasten ? Of beter nog om meer belastingen te betalen om een adequate psycho-sociale politiek te financieren ?
Ja, maar lever ik dan in op de steun die ik geef aan mensen die het moeilijk hebben in mijn directe omgeving ?
Is dat een dilemma ? Wie bereid is tot een inspanning voor de vzw Klaprozen van Saskia, is al geëngageerd. En wie nog niet geëngageerd is, zal ook Saskia niet willen steunen…
Overigens is het zo dat de hele sector van mentale en psychische gezondheidszorg met grote wachtlijsten kampt. En dus ook met grote financiële tekorten. Telkens rijst dus de vraag naar meer geld.
Maar moeten we ons ook niet eens ernstig de vraag gaan stellen hoe het komt dat in onze streken die tot de welvarendste van de planeet horen, er zoveel nood is aan psychische hulp ?
Vergis ik me als ik denk dat de zelfmoordcijfers bij ons hoger liggen dan in landen met veel minder welvaart ? En hoe komt dat dan ?
Ik ben niet slim genoeg en niet genoeg geïnformeerd om een exhaustieve lijst van oorzaken te ontwikkelen.
Toch dit: onze denkwereld wordt sterk beïnvloed door de reclame en de consumptiemaatschappij die een genotcultuur ontwikkelt van “ik wil alles en ik wil het nu !”, of onmiddellijke behoeften- en specifiek genotbevrediging. Het kan niet anders of die genotcultuur verzwakt de mentale weerbaarheid.
Erger nog: ze versterkt narcisme en egoïsme en daarmee de bekwaamheid en bereidheid tot liefde.
Vergis ik me als ik denk dat de meisjes waarvoor Saskia zich inzet, een geschiedenis hebben die gekenmerkt is door gebrek aan liefde, om te beginnen in het gezin waarin ze geboren en opgegroeid zijn ?
Heeft niet iedere baby die op deze wereld gezet wordt recht op een geborgenheid die enkel door liefde kan gegenereerd worden ? Dan heb ik het niet enkel over de liefde voor het kind, maar even zeer over de onderlinge liefde van de mensen die het verwekt hebben en de sfeer van liefde in het gezin waarin het opgroeit.
Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om terug te willen naar de tijd waarin de katholieke kerk het klaar speelde om een scheiding in een huwelijk ondenkbaar te maken. Maar klaarblijkelijk zijn we er niet voldoende in geslaagd om de vrijheid die we verwierven door los te komen van het katholieke juk te laten samengaan met de verantwoordelijkheid die samen gaat met elke vrijheid. Of nog: we zijn er niet in geslaagd om de dwang te vervangen door mentale kracht.
Koppels die mekaar liefhebben, moeten zich nu niet aangevallen voelen. Ik heb het over een breed maatschappelijk gegeven dat onder andere tot uiting komt in het aantal officiële scheidingen. Ik wil daarbij niemand schuldgevoelens aanpraten, maar je kan er niet buiten dat elke scheiding schade toebrengt aan de emotionele ontwikkeling van een kind. Als die scheiding vriendschappelijk verloopt, zal die schade beperkt zijn. De leeftijd van het kind zal daarbij een grote rol spelen, en in het beste geval zal een jongere er zelfs sterker uit komen. Maar ik zou toch maar niet gaan scheiden om mijn kind sterker te maken.
Natuurlijk weet ik zeer goed dat een levenslange liefde niet evident is en een scheiding kan de beste of enige oplossing zijn. Maar ik kom toch veel (jonge) mensen tegen die verliefdheid verwarren met liefde. Verliefdheid is een emotie en gaat dus per definitie voorbij. Als de verliefdheid voorbij is, denken die mensen dat de liefde voorbij is en zo krijg je wat ze seriële monogamie noemen.
Ik moet hier geen boek over de liefde schrijven, maar laat me toch opmerken dat nogal wat mensen op een bepaald ogenbik ook de nood voelen om zich te “settelen”. Dat settelen houdt dan een partner in. Maar dat mensen zich samen willen settelen, betekent nog niet dat ze echt van mekaar houden.
Voor mij een fundamentele vraag: hoeveel ouders voeden hun kinderen bewust op met de bedoeling om hen bekwaam en bereid te maken tot liefde ? Misschien moet een of andere slimmere mens dan ik eens een boek schrijven hoe je dat kan doen.
En even misschien moet Saskia haar meisjes niet enkel liefde geven, maar ook op oproepen, uitdagen en steunen om zelf lief te hebben.
Zou het mogelijk zijn om de opvoeding tot “liefde geven” die die meisjes is onthouden, later toch nog een kans te geven ? Ik ben geen specialist, maar het lijkt me de moeite waard om daar op in te zetten.