Grenzeloos
Dit is apartheid’ volgens gewezen ambassadeurs van Israël in Zuid-Afrika
Soms is de geschiedenis grappig. Voor mijn part noem je ze ook cynisch.
Ik herinner me nog goed de tijd dat we geen Outspan appelsienen mochten kopen. Het moest Jaffa zijn. Ja, want we moesten de apartheid in Zuid-Afrika bestrijden en iedereen had sympathie voor de arme Joden die de holocaust overleefd hadden en in Israël eindelijk een thuisland hadden gevonden.
Misschien is het nu tijd om de rollen om te draaien: boycot de Jaffa ! Leve de Outspan !
Wat er ook van zij: dit artikel leert ons dat de zionisten echt in Zuid-Afrika zijn gaan leren hoe ze apartheid konden organiseren in hun eigen land. Het leert ook dat die apartheid een doordacht en welbewust project is dat al meer dan veertig jaar geleden op poten is gezet.
Soms lees ik artikels die de indruk geven dat dit een zaak is van wat losgeslagen extremistische Joodse sektes, maar niet van de Israëlische samenleving. Niet dus: de extremistisch orthodoxe Joden zijn slechts de uitvoerders van een jarenlang volgehouden politiek van regeringen die door de Israëlische bevolking democratisch zijn verkozen.
Er is geen enkele aanwijzing dat de Israëli’s zinnens zijn om regeringen aan de macht te brengen die afstand zouden willen nemen van de apartheid.
Ooit heb ik Israël bezocht. Ik vind het een prachtig land en ging mee in het verhaal van onze gids van Nederlandse afkomst die er in slaagde grote sympathie te wekken voor zijn volk. Die sympathie is totaal verdwenen. De zionisten zijn niet beter dan de nazi’s.
Begrijp me niet verkeerd: geregeld rijd ik linksen tegen hun kar omdat ik beweer dat niet elke aanhanger van Hitler een slecht mens was. In deze context is er geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om de individuele Israëli met alle zonden Israëls te beladen.
In dat soort zaken is het belangrijk om een onderscheid te maken tussen persoonlijke en collectieve schuld.
Nu is collectieve schuld een moeilijk begrip. Maar laat me het eenvoudig houden: als ik voor een bepaalde partij stem en die partij voert een verwerpelijke politiek, dan ben ik medeverantwoordelijk voor die politiek. Maar hoe groot dat “mede” is, is individueel. Misschien wist ik niet dat de partij die politiek zou gaan voeren. Dan is mijn medeverantwoordelijkheid miniem. Misschien had ik het kunnen en moeten weten, dan is mijn verantwoordelijkheid al wat groter. Misschien ben ik bezweken onder de druk van de publieke opinie, mijn omgeving… Zwakheid kan schuldig zijn, maar is wat anders dan echte overtuiging of slechtheid. Misschien ben ik eerst wel meegegaan met die politiek, maar heb er later afstand van genomen…
Het komt er op neer dat een enorme collectieve schuld kan samengaan met minieme persoonlijke schuld. Dat geldt voor nazi’s, voor zionisten en voor belgicisten.
Maar laat het duidelijk zijn: de collectieve schuld van de staat Israël is verpletterend.
Er is een andere kant aan de medaille. De Palestijnen zijn ook geen doetjes. Ik heb begrip voor de sterke emoties van de Palestijnen. Ik begrijp dat ze uit zijn op wraak. Misschien zou ik zelf Joden haten als ik Palestijn zou zijn. Maar ik vind de Palestijnen niet sympathiek. Er is iets dwaas in de manier waarop ze actie voeren. Ik geef toe: ik heb het nu over de Palestijnen die zich tot Hamas bekennen of door Hamas beïnvloed zijn. Hamas is een al even fascistische organisatie als het Zionisme. Hamas is fascisme op Arabisch en islamitische wijze.
Ik heb ook geen enkel begrip voor de manier waarop Hamas de strijd voert: wat voor zin heeft het om raketten af te vuren op de vijand als je weet dat ze geen enkel strategisch voordeel opleveren, en integendeel zullen beantwoord worden door luchtaanvallen die je eigen mensen en kinderen doden ? Hamas offert eigen burgers op terwijl het weet dat het daarmee geen enkel voordeel behaalt: zeker niet militair, en al evenmin op gebied van propaganda. Hamas kweekt daarmee geen enkele goodwill; niet bij ons in het Westen en al evenmin in de Arabische wereld.
Vanuit die ervaring zijn er zeker mensen in Israël die de apartheidspolitiek betreuren maar aanvaarden als “real politik”: is er wel een andere politiek mogelijk ?
Dit is een cruciale vraag.
Je kan oeverloos doorbomen over de vraag of Joden het recht hadden om zich te vestigen in Palestina. Je kan verontwaardigd zijn over de manier waarop ze dat gedaan hebben en begrip opbrengen voor de Palestijnen die van hun gronden werden verdreven. De Palestijnen zijn hier duidelijk de onderdrukten. Je kan aan de kant van de onderdrukten gaan staan.
Maar je kan er niet omheen: de toestand is wat hij is.
Ook al ben je er echt van overtuigd dat Palestina aan de Palestijnen hoort, de zionisten zullen er niet vertrekken.
De zionisten zijn militair overmachtig. In de VS hebben ze een bondgenoot die de rest van de Westerse wereld meesleept. De holocaust maakt dat overgrote delen van de wereld een spontane sympathie hebben voor het Joodse volk, waarbij de mensen geen onderscheid maken tussen Jodendom en zionisme.
De zionisten zullen niet vertrekken en de Palestijnen al zeker niet. Er is geen enkele kans dat de Palestijnen in de omringende landen een thuisland zouden kunnen vinden.
Dan zijn er slechts twee mogelijkheden.
Joden en Palestijnen vormen samen één natie met gelijke burgerrechten. Dit is ondenkbaar zowel door het Joodse racisme als door de Arabische haat cultuur.
De andere oplossing ligt in de creatie van twee staten. Er zijn stappen in die richting gezet, maar die zijn van de twee kanten geboycot.
Er is geen enkele kans dat de VN een oplossing zouden kunnen forceren.
En dus werkt de machtigste gestaan aan zijn project.
Als ik zo de wereld overzie moet ik vast stellen dat de mensheid op gebied van menselijkheid nog in haar kinderschoenen staat. Ik ben er van overtuigd dat de groei in menselijkheid er is. Maar het gaat traag. Misschien moet ik daarmee leren leven. Dat noemt men realistisch optimisme.