Commentaar bij gesprek aan de koffietafel

Dwarsliggers

Boeiende gesprekken aan de koffietafel (1) Rik Van Cauwelaert

Zijn recente boek “De laatste gouverneur”, met in de hoofdrol Alfons Verplaetse, gewezen gouverneur van de Nationale Bank van België, leest als een leerboek over de politieke besluitvorming, waarbij individuele politici én hun vertrouwelingen een veel grotere rol spelen dan de ‘verkozenen’. Veel democratie kwam er niet bij te pas

Van Cauwelaert is rechts en realistisch Vlaams. Ik heb hem uitspraken over Cuba weten doen die wezen op een viscerale aversie voor het communisme, die hem niet meer toeliet om onderscheid te maken tussen communisme en communisme en om oog te hebben voor de speciale situatie van Cuba, om nog maar te zwijgen over de sociale dimensie.

En toch heb ik respect voor Van Cauwelaert en zal ik zijn uitspraken altijd met interesse overdenken, want de man is intellectueel eerlijk. Hij heeft geen verborgen agenda’s en probeert niet om te manipuleren.

Ondertussen zijn we zo ver dat intellectuele eerlijkheid uitzonderlijk is geworden.

Als je leest wat Van Cauwelaert zegt over de politieke partijen en het politieke personeel in de parlementen waarbij hij vaststelt dat studie van problemen vervangen is door studie van de communicatie over die problemen, wordt duidelijk waarom die intellectuele eerlijkheid een schaars goed is geworden, zeker in de sfeer van de politiek.

Alles draait rond communicatie en communicatie is verworden tot propaganda.

Hoe dikwijls heb ik verantwoordelijken over de vaccinatie al niet horen zeggen dat we beter moeten communiceren. Daarmee bedoelen ze dat we betere technieken moeten gebruiken om mensen over te halen. Communicatie wordt propaganda voor het vaccin. Natuurlijk is het doel goed, maar daar gaat het niet om: het gaat er om dat intellectuelen, mensen met hogere diploma’s, zelf niet meer het verschil zien tussen communicatie en propaganda.

Ik heb het eerder al gesteld: als we naar een echte democratie willen moeten we alle zogenaamde communicatoren, spin doctors… de mond snoeren; de opleidingen afschaffen en een ombudsman aanstellen waar de burger terecht kan als hij denkt dat er propaganda op hem wordt losgelaten of dat hij wordt gemanipuleerd.

Ik laat het aan jullie over om de concrete vaststellingen te doen, maar let eens goed op De Croo en op de VRT. Schenk daarbij aandacht aan de woordkeus; bijvoorbeeld: gaat het om een opstandeling of om een vrijheidsstrijder ? Ook niet enkel wàt er gezegd wordt is van belang maar ook de beelden die er bij worden getoond. (Wat is er te zien op de achtergrond ? ) Laat je maar eens gaan in achterdocht en zet een goed pint klaar om de degoutantie weg te spoelen.

Er wordt dikwijls gesproken over het democratisch deficit. Daarbij kan je denken aan de Europese constructie, of aan het stokpaardje van de Vlaamse nationalisten: Vivaldi dat geen meerderheid heeft aan Vlaamse kant. Je kan de vinger leggen op veel formeel democratisch deficit. Veel erger is het democratisch deficit in een samenleving waarin de bevolking constant gemanipuleerd wordt.

Dwarsligger Pjotr heeft het over de overdracht van besluitvorming naar kunstmatige constructies zoals de EU, de Navo, de VN, kortom naar veel grootschaligere niveau’s. Laat duidelijk zijn dat op deze niveau’s democratie onmogelijk is. 

Een voorbeeld hiervan zijn de VS. De naam zelf zegt het: de VS is een federatie van staten. Anders dan Europa kennen de VS een uitgebreide “democratie” op federaal niveau. Zo bijvoorbeeld wordt de president op federaal niveau verkozen. Dat kàn niet anders dan een schijndemocratie zijn: de schaal is veel te groot. Het is onmogelijk dat 332 miljoen mensen uit die 332 miljoen met kennis van zaken iemand kiezen om president te zijn. Echte democratie vraagt kleinschaligheid. De presidentsverkiezingen in de VS zijn een farce.

Dat betekent dat elk gezag van de EU of de UNO niet anders dan dictatoriaal kan zijn. Verlichte geesten die zichzelf wereldburger wanen, en dus voorstander moeten zijn van een wereldregering, pleiten voor de dictatuur. 

Over de hele klimaatheisa wil ik het hier niet hebben. Als ik een “geleerde” hoor zeggen dat de hittekoepel boven Canada een gevolg is van de klimaatverandering, weet ik genoeg. Ik lees ook over wetenschappers die te bewonderen zijn omdat ze maanden gaan doorbrengen op Antartica om daar de dikte van het ijs op te meten, en dan thuiskomen met de boodschap dat het ijs dunner is geworden, en dus de klimaatverandering een feit is. Eigenlijk hebben die wetenschappers enkel wetenschappelijk vastgesteld dat het ijs dunner is geworden.

Tenslotte: wat nu gebeurt met de subsidiëring van allerlei commerciële activiteiten, zoals de bouw van gascentrales, windmolenparken op zee… kortom de hele rotzooi van Tinne Van der Straeten is een schande. Wil iemand mij eens uitleggen waarom ik belastingen moet betalen om Colruyt rijker te maken ?

In feite komt het er op neer dat Colruyt een windmolen bouwt, maar dat hij daarop geen winst kan maken. Subsidies worden dan zijn winst. Zo zegt Tinne dat wel niet: ze zegt: zonder subsidies zijn windmolens niet rendabel. En zo bedriegt ze weer de burger en sluist ons geld naar de klanten van haar advocatenkantoor.

De hele zaak doet denken aan de subsidiëring van de steenkoolmijnen die jarenlang zijn opengehouden met belastinggeld, terwijl Albert Frere, toen nog vriend van Boudewijn, er toch stinkend rijk van werd. Frère kreeg dat klaar door chantage van politici (vooral Waalse socialisten) die zich seksueel verbrand hadden in een hotel in de Louisalaan in Brussel dat eigendom was van Frère.

Maar eigenlijk is chantage niet nodig om de politiek in dienst te stellen van de kapitalist, want in het kapitalisme staat de politiek per definitie in dienst van het kapitaal. Voor nieuwe lezers zal ik het nog maar eens uitleggen: in het kapitalisme ligt de macht bij het kapitaal – daarvoor wordt het kapitalisme genoemd. De politiek is de uitvoering van die macht en kan dus niet anders dan het kapitaal dienen.

Gelukkig hebben we nog de Groenen die deze rotzooi aan de bevolking verkocht krijgen onder het mom van zorg voor het milieu en klimaat.

Om duidelijk te zijn: ik ben voor Groen; ik ben voor zorg voor het milieu. Maar de partij is een andere zaak. Het oorspronkelijke ideaal van agalev is verdwenen op het ogenblik dat het werd opgenomen in een partij. Die partij is dan meer en meer verworden tot een instrument van mensen die uit zijn op macht. En vooral: vermits ze bij de politiek hoort is ze een dienstmaagd van het kapitaal.

 

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *