Uitpers
Europees en Belgisch kapitaal in illegale Israëlische nederzettingen
Eerst en vooral: schrijf maar op dat dit één geval is van een oneindige reeks van talloze. Oneindig omdat een eventueel einde van een schandaal, samenvalt met het begin van een nieuw.
Hier gaat het dan nog specifiek over misdrijven die strafrechterlijk vervolgd kunnen worden. Maar als je zou kijken naar zaken die weliswaar niet juridisch, maar wel ethisch misdadig zijn, wordt het lijstje nog veel langer, als dat al zou kunnen bij een al oneindige lijst.
Nu moet het natuurlijk niet verwonderen. Nog altijd zijn er economische scholen die er van uitgaan dat ethiek geen rol mag spelen in de economie. Ze zien twee aparte werelden die met mekaar niets te maken hebben. In de economische wereld telt winst en efficiëntie. Daarbij zijn gevoelens en opvattingen over goed en kwaad ballast.
Er zijn ook economen die inzien dat àlles wat een mens doet te maken heeft met ethiek, ook wat hij doet in de economie.
Maar die economen vind je dus niet bij Paribas Fortis waarvan de belgische staat een van de belangrijkste aandeelhouders is, en die nog altijd sterk verbonden is met het belgische koningshuis.
In het economisch gebeuren gaat het (ook) om het inzetten van middelen. Die middelen zijn beperkt. Wie meer middelen wil inzetten voor cultuur, zal minder middelen ter beschikking hebben voor armoedebestrijding. Een betere bescherming van het milieu zal bijna onvermijdelijk leiden tot minder comfort of stijging van luxe. Meer raketten betekenen minder ontwikkelingshulp.
Jambon noemt dat keuzes maken. Hij heeft gelijk. Ik lees nu nogal wat commentaren op de Vlaamse begroting waarbij sectoren of belanghebbenden geen oog hebben voor de nood aan geld van anderen. Dat is natuurlijk bekrompenheid. Als je vindt dat jouw nood prioritair is, aanvaard je het principe van de prioriteit en daarmee ook dat jouw nood misschien niet prioritair is. In ieder geval moeten er keuzes gemaakt worden en iemand moet dat doen. Als democratisch verkozen mensen in eer en geweten die keuzes maken, moet iedereen zich daarbij neerleggen.
Het probleem ligt dan bij dat “in eer en geweten”. Geloof ik dat de keuzes van de regering Jambon echt in eer en geweten zijn gebeurd ? Als het echt goed is, is men uitgegaan van de vraag: wat is hier en nu de ethisch juiste keuze ?
Nu is het natuurlijk naïef om in een partij-democratie te veronderstellen dat de vraag naar goed en kwaad echt een beslissende rol heeft gespeeld.
Partijen zijn er om belangen te verdedigen. De beslissingen van Jambon zijn een compromis van belangenverdediging. Iedere partij die deel uitmaakt van de regering, zal geld toegeschoven krijgen of moeten inleveren. Je moet dan veronderstellen dat de sterkte van de partij bij de verkiezingen en het aantal ministers per partij zal beslissen over de grootte van die sommen.
Uiteraard is dit een aanfluiting van een echt ethische benadering. Maar onze democratie is niet zo maar een democratie: het is een kapitalistische democratie. Het zou dus naïef zijn om te geloven dat het anders en echt ethisch kàn.
De commentatoren die het kapitalisme aanvaarden en de verdeling van de middelen op basis van belangen aanvallen zijn ofwel onbenullen die het niet begrepen hebben, ofwel hypocrieten.
De hypocrisie van de oppositie die moord en brand schreeuwt omdat zij (weinig of) niets krijgt is nog veel groter, want zij verdedigt niet enkel terechte belangen, doch wil door zogezegde bezorgdheid voor noden, vooral een vijand beschadigen.
Verdedig ik nu Jambon ? Neen, toch !
Ik klaag wél een systeem aan !
Wat dat systeem écht betekent wordt nog duidelijker in het geval van die nederzettingen.
Want bij mijn weten gaat de begroting van Jambon niet over zaken die intrinsiek slecht zijn. Dat is wél zo in Israël.
Nogal wat mensen weten niet echt waar het over gaat en denken dat het gewoon maar Joden zijn die zich ergens vestigen.
Bij die nederzettingen in Israël worden Palestijnen uit hun huizen verdreven om plaats te maken voor de nieuwkomers. Dat op zich is al een onvoorstelbare schande.
Nog erger: het is een politiek: een bewuste strategie van de Israëlische overheid voor haar Israëlische vorm van de Zuid-Afrikaanse apartheid, waarbij de Palestijnen de rol toebedeeld krijgen van de Zuid-Afrikaanse zwarten. Noteer daarbij dat die zwarten als üntermenschen werden beschouwd.
Aan die politiek werkt “onze” Paribas Fortis dus mee.
Toch ook interessant: belgië is in feite gesticht door de bankiersfamilie Rothschild, die een persoonlijke vriend, Leopold, op de troon plaatste. Niet enkel om hem plezier te doen, maar ook omdat hij een betrouwbare pion was. Het nieuwe land had natuurlijk ook een eigen bank nodig. Die werd logischerwijze dan ook gefinancierd door de Rotschilds. (Ik ga wat kort door de bocht.) Zo ontstond de Société Génerale, waarvan Paribas Fortis de voortzetting is. Je kan die bank gerust de bank van het belgische koningshuis noemen. Vandaar dan ook het feit dat Leopold II de activiteiten van de bank naar Congo bracht. Het kapitaal dat de Congolese uitbuiting hem opbracht werd dus beheerd door die Société Générale. Eigenlijk is het schandaal van de investeringen van Paribas gewoon een vervolg van een geschiedenis van uitbuiting die ook nu nog verder gezet wordt tot genoegen van het belgische grootkapitaal en het koningshuis.
Overigens heeft Boudewijn zich in de jaren zeventig persoonlijk ingezet om via een constructie van de Société Générale, een contract van, omgerekend naar nu, 120 miljard frank binnen te halen. Toenmalig voorzitter van de SP, Karel van Miert vroeg zich daarbij af hoe het mogelijk was dat het koningshuis zich zo voor de kar van gangsters liet spannen…
Ik wil maar zeggen: Ludo de Brabander en wij kunnen nu wel verontwaardigd zijn over de schandalige politiek van de bank van het koningshuis in Israël. Maar het is nooit anders geweest. En onze verontwaardiging zal Philippe worst wezen.