MO*
Wat een geleuter !
Neen, ik ga het niet over die hoofddoek hebben, al kan je ook daar een boompje over op zetten, maar ondertussen ligt dat boompje natuurlijk al lang afgezaagd tegen de vlakte. Toch nog even.
Maar het gaat er om dat deze dames overlopen van goede bedoelingen en helemaal thuis zijn in het jargon van de narcistische strijd voor een betere wereld, maar ik nergens iets lees wat echt tot die betere wereld zou leiden. Of nog: ze hebben er geen enkel benul van waar het over gaat.
Weet je waar dat volkje mee bezig is ? Met woordgebruik. Zo bijvoorbeeld komt het woord “ontwikkelingslanden” niet voor in dit interview. Het gaat voornamelijk over die landen, maar ze worden niet vernoemd. Ze spreken over internationale solidariteit en over dekolonisatie en vermijden zo om een term te gebruiken die niet meer hip is.
Laat me het cru stellen: de armoede in de ontwikkelingslanden zou geen thema mogen zijn. Internationale solidariteit is een term die past in wat ik graag nep-links noem.
Het gaat over een links dat het kapitalisme aanvaardt, en de illusie koestert dat je binnen dat kapitalisme armoede kan bestrijden of onrecht kan uitroeien.
Nu is een ideale wereld een utopie en zelfs in de beste der werelden zullen mensen mekaar de duivel aandoen.
Maar het kapitalisme bouwt juist op die zwakheid qua menselijkheid en daardoor cultiveert het die ook. Als een mens in het kapitalisme een goed mens is, dan is dat niettegenstaande het kapitalisme.
Naar een betere wereld streven binnen het kapitalisme is dus dweilen met de kraan open. Je kan geen goede wereld scheppen binnen een slecht systeem.
Dat heeft de gemotiveerde leuterbende nog niet begrepen. Het lijkt er op dat ze ook niet bekwaam is om het te begrijpen omdat het bekampen van het systeem niet de onmiddellijke voldoening geeft die je hebt als je in Gent gidsen met eerlijke textielwinkels maakt.
Tine Heyns maakt daarbij wel een belangrijke opmerking: “Helpen is daarbij één ding, het is minstens even belangrijk om geen kwaad te doen. We mogen andermans situatie niet verergeren door ons beleid.” Alleen spijtig dat ze daar niet op doordenkt, want als ze dat wel zou doen, dan zou ze inzien dat dit binnen het kapitalisme niet mogelijk is.
Een gids met eerlijke textielwinkels kan een poging zijn om Chinese textielarbeiders te helpen. Maar doet die gids dat ook ?
Je kan dan weigeren om nog Chinese textiel te kopen. Maar wat heeft een Chinese werker in de textiel daaraan ? Als hij pech heeft maakt het hem werkloos, want de Chinese textiel moet concurreren met de Indische textiel en hoger loon en betere werkomstandigheden prijzen de Chinese textiel uit de markt.
Ook als je tegelijkertijd de condities van de Indische wekers zou kunnen verbeteren, verandert er feitelijk niets want de concurrentie blijft en altijd blijft er iemand de verliezer.
Ik herinner me nog dat we hier schande riepen over de eigenaars van de vele kleine textielfabriekjes die duizenden vrouwen tewerkstelden omdat ze hun zaak verhuisden naar lage loonlanden zoals Polen of Hongarije. Als ik dan opmerkte dat de werkers in Polen en Hongarije dan wel veel minder betaald werden dan de mensen hier, maar toch veel beter af waren mét die tewerkstelling dan er zonder, werd ik raar bekeken. Ik was de enige die niet bleef steken in “eigen volk eerst !”
Het is simpel: de koek is niet oneindig. Wat de ene heeft, krijgt de andere niet. Als de koek rechtvaardig verdeeld wordt, zowel qua baten als qua lasten is de beperktheid van de koek geen probleem. Maar dat is nu eenmaal de essentie van het kapitalisme: de koek wordt niet eerlijk verdeeld. En dat is geen kwestie van onrechtvaardigheid als ondeugd van mensen, maar van het systeem. Door de concurrentie en de winst die naar de kapitalist gaat, kàn de koek niet rechtvaardig verdeeld worden. De concurrentie maakt per definitie dat er winnaars en verliezers zijn; dus mensen met een groter en anderen met een minder deel van de koek. Dat heeft niets van doen met harder werken, met al dan niet meer verdienste. Ook de best georganiseerde en hardst werkende kan verliezer zijn, er is immers altijd een verliezer. En ook door de concurrentie die maakt dat de winnaars ook weer gedwongen worden tot concurrentie met mekaar, leidt dat tot een cumulatie van rijkdom bij enkelen en tot een massa aan verliezers.
Door speciale omstandigheden (waar nu een einde aan gekomen is) horen wij in West-Europa sinds de Tweede wereldoorlog globaal gezien bij de winnaars zodat ook de plaatselijke verliezers nog altijd niet in een miserie terecht komen die vergelijkbaar is met die van de mensen in de arme landen.
Hierdoor lijkt het besef van de perversiteit van het systeem bij onze bevolking grotendeels verdwenen. Samen met de kapitalistische propaganda die dag en nacht door onze media over ons wordt uitgestort – en zelfs niet meer als manipulatie wordt ervaren – maakt dit dat onze bevolking het systeem niet in vraag stelt en zelfs weigert in vraag te stellen omdat we zoals honden van Pavlov geconditioneerd zijn om binnen het systeem te functioneren.
Lees het interview met Heyns en El-Bazioui eens met in je achterhoofd aandacht voor zelfgenoegzaamheid en je zal zien dat deze dames bulken van een soort fierheid over wat ze in Gent toch al niet allemaal hebben verwezenlijkt. Triestig.
Maar ja, het zijn politiekers en zelfs als ze zich bewust zouden zijn van de onaanvaardbaarheid van het kapitalisme en hun zelfgenoegzaamheid overboord zouden kieperen, zouden ze als politieker toch in dienst staan van het kapitaal.
Als ze het écht zouden menen dan zouden ze uit de politiek stappen en werken aan een beweging die de mensen poogt bewust te maken van de noodzaak aan de échte strijd: die tegen het kapitaal of liever: tegen het kapitalisme als systeem (want dat is niet hetzelfde als het kapitaal). Winst in die strijd maakt Internationale Solidariteit overbodig. Nu is elke actie voor Internationale Solidariteit contraproductief want ze vertelt aan de mensen dat er binnen het kapitalisme oplossingen zijn.
Goed bezig die Gentse groenen !