Minerva
Viseer de blauwe pakken, niet de gele hesjes
De bewonderenswaardig optimistische auteurs van dit artikel op Minerva eindigen met hoop. Ijdele hoop. De hoop van de drenkeling die in de verte een strohalmpje ziet en denkt dat hij zover nog kan zwemmen.
Zelfs als morgen alle voorstellen van de klimaatactivisten door het parlement worden goedgekeurd, zal dat in de praktijk niets veranderen. Het zal een schijnoperatie zijn en als het er op aankomt zullen de achterpoortjes wijd open staan.
Het is duidelijk dat de “industrie” – zeg maar: het kapitaal – totaal niet bezig is met het klimaatprobleem op zich. De rijken zijn enkel bezig met de vraag hoe ze de klimaatpaniek bij mensen kunnen gebruiken om er nog rijker van te worden.
Dat doet de vraag rijzen of die klimaatpaniek ook niet geïnspireerd is door de drang naar winst.
Laat het duidelijk zijn: bij alles wat er nu gebeurt op gebied van klimaat, maakt er iemand winst. Als er geen winst is, gebeurt er niets.
Wat weinig mensen schijnen te zien is het feit dat het kapitalisme in een fase is gekomen dat het zo iets als de klimaatpaniek nodig heeft om de winsthonger te kunnen blijven stillen: het kapitaal heeft door de uit de hand gelopen kapitaalaccumulatie nieuwe terreinen nodig waarin het kan investeren.
Dat leidt tot de massale investeringspolitiek van Biden; tot de privatisering van diensten die nu door de overheid worden verleend zoals ouderenzorg; maar ook door investeringen in nieuwe technologieën die zonder de klimaatpaniek niet zouden gebeuren omdat ze subsidiëring nodig hebben en dus een draagvlak bij de bevolking. Dat wordt dan geleverd door de klimaatpaniek.
De elektrische auto is een mooi voorbeeld. Door de totale vernieuwing van de autotechniek krijgt de auto-industrie nieuwe wind in de zeilen na een periode van slabakken doordat de productiecapaciteit veel groter was geworden dan de vraag.
Om het simpel te zeggen: er werden (konden) meer auto’s geproduceerd worden dan er nodig waren. Of nog: er waren gewoon teveel auto’s omdat ze niet snel genoeg versleten.
Door de gedwongen elektrificatie worden die nog niet versleten auto’s versneld uit de markt genomen. Door maatregelen zoals de lage emissiezones in steden worden mensen verplicht om nog volledig bruikbare wagens toch te vervangen. Die vervuilende auto’s worden dan naar Afrika verscheept. Daar zijn we dus van af en ondertussen kunnen de autofabrieken weer volle bak draaien.
Zonder de klimaatpaniek zou dat hele proces niet mogelijk zijn geweest.
Hetzelfde geldt voor de renovatiegolf in de bouw. Mensen plaatsen isolatie en vervangen massaal installaties die nog jaren zouden kunnen meegaan omdat hen wordt voorgespiegeld dat die nieuwe installaties beter zijn voor het klimaat en ook nog zuiniger en dus op lange termijn geldbesparend. Alleen vergeten de mensen dat die installaties niet besparend zouden zijn zonder subsidies. Grappig daarbij is dat de mensen die subsidies de facto zelf betalen via de belastingen. Eigenlijk is heel dat subsidiegedoe volksbedrog.
Maar we zien het niet, want het gaat te warm worden.
Onderweg naar Brussel reden we door een bos windmolens. Toen ik opmerkte dat die lelijk zijn en het landschap verpesten, beweerde er iemand dat hij die molens eigenlijk wel mooi vond. Iedereen zijn goesting, maar ik denk dan dat de klimaatmanipulatie zo diep is doorgedrongen dat ze zelfs ons esthetisch aanvoelen verziekt: we moéten die molens wel mooi vinden, want anders wordt het te warm.
Bedrieglijke Tinne schreeuwt het van de daken dat wij, belgen – ze idolateert de koninklijke hark – fier mogen zijn over de toppositie van belgië als het over windmolens op zee gaat. Ze zegt er niet bij dat wij samen die windmolens grotendeels subsidiëren, maar dat Colruyt met de winst gaat lopen, want Colruyt is de eigenaar van die molens.
Ooit zal er een groene beweging ontstaan die zal eisen dat die windmolenparken naar het voorbeeld van de kernenergiecentrales, dadelijk worden afgebroken omdat ondertussen gebleken is dat de wieken slechts enkele jaren meegaan en niemand weet waarnaartoe met die versleten wieken, net zoals met het kernafval. Dan zal de discussie van nu met Engie over de afbraak van de kerncentrales gewoon hernomen worden, maar dan met Colruyt in plaats van met Engie. Tenminste als Colruyt zijn windmolens ondertussen onder druk van de Verhofstadts van dan niet zal hebben verkocht aan Frankrijk omdat Verhofstadt de Franse steun nodig heeft om een topjob in Europa in de wacht te slepen.
Neen, ik beweer niet dat het klimaatprobleem is uitgevonden door kapitalisten die het nodig hadden voor hun nieuwe investeringsterreinen en mogelijke winst en dat het dus eigenlijk niet bestaat. Ik zie ook wat er gebeurt met het weer. Maar voor de rest ben ik slecht geplaatst om te oordelen over wat er daarrond wordt opgehangen over CO2 en andere factoren. Ik heb enkel de rapporten van het IPCC en dat IPCC is een vehikel van de Uno, een organisatie die bestaat om het kapitalisme in stand te houden onder het mom van vrede. Ik vertrouw dat IPCC voor geen cent, en dus kan ik het niet weten. Maar ik wil er vanuit het voorzorgsprincipe wel van uitgaan dat er iets aan de hand is.
Alleen is het zo dat er geen enkele hoop is dat de mensheid er echt iets zal aan doen omdat er nog altijd veel te veel winst te halen is in de steenkool- olie- en gasontginning. Zolang die winst er is zal het grootkapitaal daarin blijven investeren. Evenmin zijn de producenten van zogenaamd klimaatvriendelijke producten – zoals de elektrische auto’s – begaan met het klimaat. Ze zijn enkel begaan met de winst. Het zou me niet verwonderen dat binnen enkele jaren blijkt dat de winst voor het klimaat door de elektrificatie van allerlei installaties eigenlijk weinig betekent. Maar zelfs als dat niet zo is, dan nog blijft er het feit dat er binnen een economisch systeem dat enkel gericht is op winst een adequate aanpak van het klimaatprobleem gewoon niet mogelijk is.
Voor geen enkel van de wereldproblemen – armoede, klimaat, migratie, manipulatie, oorlog en vrede – is er binnen het kapitalisme een oplossing.