Sampol
Palestina: werk aan de winkel voor minister van Buitenlandse Zaken Lahbib
Laat het duidelijk zijn: ik heb geen enkele sympathie voor de zionistische Israëlische staat zoals die zich nu voordoet.
Laat me eerst nog maar eens benadrukken dat zionisme en Jodendom niet samenvallen.
In het Jodendom heb je twee elementen: de afkomst ( het volk; het ras) en het geloof.
Zionisten zijn Jood van ras, maar niet van geloof. Echt gelovige Joden kunnen geen zionist zijn, want het geloof zegt dat het beloofde land hen opnieuw zal ten deel vallen als de Messias gekomen is. Van die Messias is in geen enkele verte iets te bespeuren.
De huidige staat Israël kan dus niet het beloofde land zijn, ook al is hij gevestigd in het vroegere beloofde land waaruit de Joden tweeduizend jaar geleden verdreven zijn.
Zionisten zijn mensen die hun geloof in Jahweh en de komst van de Messias verloren zijn, of op zijn minst niet meer bereid zijn om op die komst te wachten.
Het zionisme is al ontstaan in 1896. Dus een hele tijd voor de holocaust. Maar natuurlijk heeft de holocaust de drang naar de eigen staat en het ongeduld versterkt. Als zelfs Hitler en zijn holocaust Jahweh en zijn Messias niet tot een beetje spoed hebben kunnen aanzetten…
Vanuit de ervaring van de holocaust moet een beetje menselijke mens begrip hebben voor het zionistische ongeduld en dus ook voor de oprichting van de Joodse staat.
Maar natuurlijk is er een niet onbelangrijk probleem: dat beloofde land was geen tabula rasa. Daar leefden al mensen toen de zionisten hun oog daar op lieten vallen.
En daar is het fout gelopen: als je mensen gewoon uit hun huizen verdrijft om plaats te maken voor jezelf, kweek je vijanden.
Natuurlijk is de in beslag neming van het grondgebied door de zionisten een klassiek verhaal in de geschiedenis. De zionisten zijn niet de eersten die het gedaan hebben. De hele VS is een resultaat van zo ’n operatie. De blanken in Zuid-Afrika hebben hetzelfde gedaan.
Ik vernoem speciaal deze twee omdat ze een goed beeld geven van wat er in Palestina is gebeurd.
De westerlingen in Noord-Amerika hebben het probleem grondig en radicaal aangepakt en de oorspronkelijke bewoners gewoon uitgeroeid. Die bewoners vormen geen probleem meer. Angelsaksische efficiëntie, geslaagd waar Hitler mislukt is.
De Hollandse boeren in Zuid-Afrika zijn wat menselijker geweest en hebben de Zuid-Afrikaanse zwarten niet uitgeroeid, maar opgesloten in de apartheid.
Blijkbaar was dat niet efficiënt, want ondertussen hebben de zwarten het land terug overgenomen.
Dàt is het probleem van de zionisten: ze hebben de Palestijnen niet uitgeroeid en dus blijft er de constante dreiging vanuit Palestijnse hoek.
Wat er in Zuid-Afrika is gebeurd is een les voor de zionisten. Het zal hen niet overkomen.
Alleen is het uitroeien van de Palestijnen – de enige efficiënte en zekere oplossing – niet meer zo evident. In de tijd van Buffalo Bill was er nog geen Uno of internationale gemeenschap die toekijkt.
Zelfs Biden of Trump zouden niet toestaan dat Israël de Palestijnen naar de gaskamers stuurt. Dat is natuurlijk hypocriet als je ziet wat hun voorgangers met de Indianen hebben gedaan, maar de tijden van toen zijn niet meer. Dat heet vooruitgang.
Dat is dus de toestand van vandaag: als de zionisten zeker willen zijn van het voortbestaan van hun staat is er slechts één oplossing: de uitroeiing van de Palestijnen. En die oplossing is niet mogelijk.
Dat alles in de veronderstelling dat de Palestijnen inwoners blijven van de staat Israël.
Wat nu gebeurt is eigenlijk een krampachtige poging van de zionisten om de apartheid te behouden.
Israël is een racistische staat: enkel mensen van Joodse afkomst (ras ! ) kunnen volwaardig staatsburger zijn. Het is ook een nazistische staat omdat hij inwoners van een bepaald ras opsluit in kampen en ook niet volwaardige Palestijnse burgers die nog niet in de kampen zitten door de nederzettingenpolitiek naar die kampen jaagt.
Fascisme en nazisme worden ook gekenmerkt door de dictatuur. Israël is geen dictatuur, maar een democratie. Strikt genomen mag je het dus niet fascistisch of nazistisch noemen. Maar misschien is een democratische staat die op basis van ras apartheid en genocide pleegt wel veel erger dan een dictatuur. De Duitsers konden nog zeggen dat wat Hitler deed niet democratisch de wil van het volk was. Dat kunnen de Israëli niet: het is de democratische wil van het volk dat het land mensen op basis van ras discrimineert tot de dood toe.
Eigenlijk is het ongelooflijk cynisch: de mensen die menen recht te hebben op een eigen staat omwille van het feit dat ze slachtoffer zijn van nazisme, organiseren dan zelf een democratisch nazisme.
En ze kunnen niet anders, want het Jodendom zelf is radicaal racistisch: afkomst is een vereiste. Als de Joden een niet-racistische staat organiseren, creëren ze een situatie waarin, ze net zoals de blanke Zuid-Afrikanen in de kortste keren een minderheid zijn, en het niet meer hun staat is.
Tot nu toe konden de Joden hun racisme nog vergoelijken met het argument dat het, anders dan het nazisme, niet agressief was tegenover andere rassen. Door de creatie van Israël is dat argument weggevallen.
Moeten we – kunnen we – zo ’n staat wel erkennen ?
Het argument zou wel weer kunnen gelden als Israël de Palestijnen een eigen staat zou gunnen en zou streven naar vrede met die staat. De tweestatenoplossing.
Maar daarvoor moet je met twee zijn. En de Palestijnen zijn niet bereid.
Alhoewel: zowel bij de Joden als bij de Palestijnen zijn er bewegingen die streven naar vrede. Alleen wordt de vredesbeweging ook aan Palestijnse kant overvleugeld door Hamas: zelf een extreem-rechtse, racistisch, nazistische organisatie.
En zo houden aan beide kanten de nazi’s mekaar af van de vrede.
De enige hoop is dat de vredesbewegingen aan beide kanten aan kracht winnen.
Wie ongenuanceerd de kant van de Palestijnen kiest, net zoals wie ongenuanceerd de kant van de Israëli’s kiest, verzwakt deze vredesbewegingen.