Streven
Amerikaanse politiek en christelijke geestdrift
John A. Dick spitst een en ander toe op de scheiding van godsdienst en staat en dus ook op de godsdienstvrijheid die in gevaar zou zijn in de VS.
Het is vandaag woensdag. Ik ga er dus geen blog over godsdienst of religie van maken. Maar laat me toch nog maar eens herhalen dat het geloof waar deze Amerikanen zich op beroepen, niets vandoen heeft met het christendom zoals het door Jezus als boodschap is gebracht.
Uiteraard is elke geloof bij elke mens ook een persoonlijke interpretatie. De menselijke factor nà Jezus is dus niet uit te sluiten. Dat moet ook niet. Maar een beetje respect voor de oorspronkelijke boodschap is wel noodzakelijk. Dat respect is er dus niet.
De al dan niet scheiding van godsdienst en staat heeft dus in zich niets van doen met het christendom.
Maar het is wel een belangrijk thema omdat het gaat over persoonlijke vrijheid aan de ene kant, en over een vorm van staat van de andere kant.
Over die vrijheid moet ik het hier niet uitgebreid hebben: het lijkt me een evidentie dat het een contradictio in terminis om te spreken over een verplicht geloof.
Wat het samenvallen van godsdienst en staat betekent voor de staat is voor mij in deze blog belangrijker, want het leidt onvermijdelijk tot een imperialistische staat.
Wie het normaal vindt dat de staat zijn bevolking mag verplichten om een bepaalde godsdienst aan te hangen, zal er ook geen graten in zien om andere staten zijn wil op te leggen.
Een Amerikaanse econoom, Jeffrey D. Sachs heeft recent een boek gepubliceerd waarin hij het heeft over het Amerikaanse “exceptionalisme”: het geloof van de Amerikanen dat ze een uitzonderlijk volk en een uitzonderlijk land zijn, geroepen om de wereld te leiden. Leiden kan je vervangen door “overheersen”.
Voor mijn part is dat exceptionalisme verbonden met de verwording van het christendom in de VS.
Dick haalt aan dat de meeste Amerikanen de uiterst rechtse christenen niet zouden geloven. Maar terecht wijst hij er op dat, bijvoorbeeld, in Duitsland ook het nationaal socialisme oorspronkelijk als onschuldig werd gezien.
Waar het om gaat: deze zogezegde christenen mogen dan misschien niet de meerderheid van de Amerikanen uitmaken: de anderen hebben niets te zeggen.
En neen: de democraten kan je niet bij de christenen rekenen en zij winnen ook wel verkiezingen. Maar de democraten zijn wel even goed extreme kapitalisten als de “christelijke” republikeinen.
In de VS versterken het perverse christelijke exceptionalisme en het kapitaal mekaar in hun hang naar overheersing van de rest van de wereld.
Dick noemt terecht Opus Dei.
Deze fascistische organisatie opereert zo veel mogelijk in het geheim. Sommigen spelen uithangbord, maar nogal wat “gelovigen” zullen nooit toegeven dat ze lid zijn van de club, ook al ijveren ze ijverig voor haar doelstellingen.
Juist door dat geheime is opus Dei er in geslaagd om overal in de machtscentra te infiltreren.
Wie het wil weten, kan het weten, en toch wordt ook bij ons de rol van Opus Dei achter de schermen niet in de openbaarheid gebracht.
De organisatie is ontstaan in Spanje rond de fascistische dictator Franco. Uit die kringen komt ook de vorige koningin Fabiola, lid van de oude katholieke Spaanse adel. Zij en Boudewijn waren persoonlijk bevriend met Franco. Vergeet niet dat Franco is overleden in 1975 en Spanje tot dan een fascistische dictatuur was onder katholieke knoet. Ook nu nog is een meerderheid van de Spaanse bevolking eigenlijk Franco-gezind. Je hoort er overal: “Was Franco er nog maar… hij zou het wel oplossen.”
Voor de zich links wanenden die hun Catalaanse geestesgenoten verraden als die streven naar onafhankelijkheid: die Catalaanse onafhankelijkheid gaat daar over: Catalonië was, samen met Baskenland zowat de enige regio die nooit Franco-gezind is geweest. De Catalaanse onafhankelijkheid gaat over onafhankelijkheid van het fascistische Spanje.
Fabiola en Boudewijn brengen het verhaal naar belgië. Ze zijn bij mekaar gebracht door de toenmalige kardinaal Suenens, heftig aanhanger van de charismatische beweging. Neen, ik durf niet zeggen dat Suenens door zijn charismatische obsessie bewust gekozen heeft voor een Opus Dei koppel. Maar feit is dat die charismatische beweging volledig in handen is gekomen van Opus Dei.
Kortom: zowel door de afkomst van Fabiola als door Suenens en de charismatische beweging is het belgische koningshuis doordrongen van Opus Dei.
Albert en Paola die gescheiden hun liederlijke leventje leidden, Fabiola in Italië, Albert in in Spanje ( ! ) zijn door Opus Dei bekeerd in opdracht van Boudewijn en weer samen gebracht om in huwelijkstrouw hun hemel te verdienen (een belangrijk thema bij Opus Dei).
Philippe is opgevoed door Boudewijn en Fabiola…
Mogelijks ook in ander politieke middens, maar Opus Dei is zeker ook geïnfiltreerd in Ecolo.
Neen, ik beweer niet dat alle Ecolo-ers Opus Dei-ers zijn. Maar op dit ogenblik is de top van Ecolo wel sterk aan Opus Dei gelinkt. Dat die mensen dat ontkennen is waardeloos, precies door het geheime karakter van Opus Dei.
Opus Dei streeft naar de opheffing van de scheiding van kerk en staat. Daarin vindt het een bondgenoot in de islam. Natuurlijk vallen ze niet samen: de moslims zullen niet graag een katholiek belgië zien, maar ze vinden mekaar wel in het streven op zich.
Ecolo is de fanatiekst koningsgezinde partij en de partij die het fanatiekst de islam verdedigt. Daar zal wel electoraal opportunisme in spelen. Maar het blijft toch raar: ik zie weinig milieu-enthousiasme in de islam. En dus is het samenvallen van de verdediging van het koningshuis (Opus Dei) en de islam toch opvallend.
Die bendes ijveren dus samen voor een belgië waarin de scheiding van kerk en staat wordt opgeheven (kijk nu weer naar de VS !) en dan zullen ze wel uitvechten wie het haalt: de katholieken of de moslims.
Gelukkig zal eerst nog de derde wereldoorlog uitbreken zodat we dat niet meer moeten meemaken.