Business AM
Gisteren heb ik voor het eerst meegereden in een elektrische wagen.
Lijkt me interessant op gewone wegen. Op autostrades schiet niet veel over van de zo geroemde stilte: door het gewicht wordt de wrijving van de banden met de wegbedekking lawaaierig en de vering hard. Niet aangenaam.
Voor de rest is het tekort aan laadpalen een ramp. Wie in de stad een parkeerplaats zoekt wordt sowieso al neuroot. De zoektocht naar die ene plaats mét oplader komt er nog bij.
Nu hoor ik het groen elitair gespuis al krijsen dat een auto niet in de stad hoort, maar al denk en handel ik wel zo groen mogelijk: ik behoor niet tot die elite en dus krijst dat volkje er in mijn oren zo maar wat op los in losgeslagen arrogantie en los van het contact met de gewone mensen waar ze wel pretenderen in paternalistisch niet-paternalisme (of andersom) sociaal te zijn.
In de dansvoorstelling waar ik van genoten heb, krioelde het van die hoogopgeleide groenelijkheden. Qua intellect begaafd, goedverdienend, maar de oppervlakkigheid en zelfgenoegzaamheid zelve en de innerlijke leegte spat er van af.
Gelukkig was er Nadia Naji er niet, want anders had ik kotsend de voorstelling moeten missen.
Om maar te zeggen dat ik er niet van houd.
Maar terug naar die elektrische wagen: dat ding staat niet op punt. Het is op de markt gebracht, lang voor het echt vooruitgang brengt. De klimaat- of milieu-winst door de elektrificatie wordt grotendeels teniet gedaan door de bandenwrijving en ontginning van de grondstoffen. Daar kunnen de digitale speelgoedjes niets aan veranderen.
In het artikel van Business AM gaat het over investeringen.
Wat zijn we eigenlijk mee bezig ? Er wordt massaal geïnvesteerd in een technologie waarvan iedereen weet dat ze snel voorbijgestreefd zal zijn.
Ik hoor nu al overal spreken van de waterstof-auto. Ook daar wordt al serieus in geïnvesteerd. Als ik het goed begrijp zijn er tegelijkertijd nogal wat specialisten die er niet in geloven.
Als ik nadacht over het over klimaat kwam ik telkens weer uit bij de kapitaalaccumulatie die nieuwe terreinen voor investeringen vraagt. Het gaat om investeringen op terreinen die vroeger aan de overheid “toegewezen” waren omdat ze op zich niet winstgevend zijn: onderwijs, gezondheidszorg, ouderenzorg, openbaar vervoer… windmolens, zonnepanelen, kortom de energie.
De kapitaalaccumulatie heeft er toe geleid dat de private investeerders hun oog op deze terreinen hebben laten vallen. Ze hebben ze nodig om de kapitaalaccumulatie op te lossen. Maar ze hebben ook de overheid nodig om er winst uit te halen. Daarvoor dient de subsidiëring. En vermits in het kapitalisme de politiek per definitie in dienst staat van het kapitaal, stapt de politiek mee in dat verhaal en hoor je nu overal van publiek-private investeringen.
Het leven van de kapitalist kan mooi zijn.
Maar blijkbaar volstaan die nieuwe overheidsterreinen om te investeren niet en moeten er ook in de gewone markt nieuwe investeringsmogelijkheden gevonden worden.
De Green Deal van het ergste, Ursullala von der Leugen, is niets anders dan de opening van een grote markt met allemaal nieuwe projecten die kans bieden voor nieuwe investeringen die winstgevend worden dank zij de subsidies uit de zak van de burger. De klimaatpaniek is de ideale manier om de brave burger zo ver te krijgen dat hij enthousiast het geld uit zijn zak laat kloppen.
Daar hoort dus ook de elektrische wagen bij.
Ik heb de kapitaalaccumulatie onderschat: de investeringen in de elektrische wagen zullen niet volstaan om de kapitaalaccumulatie op te lossen. Er zullen snel weer nieuwe investeringsmogelijkheden gecreëerd moeten worden.
Juist daarom is de elektrische wagen op de markt gebracht lang voor hij op punt staat: binnen niet zo lange tijd zullen de Ursullala’s ons voorhouden dat de verhoopte oplossingen voor de batterijen toch niet voldoen. Nu al worden we voorbereid doordat er gewezen wordt op de beperkte lithiumvoorraad en dat er dus snel een nieuwe technologie moet ontwikkeld worden.
Ik weet niet of het klimaat dan nog kan dienen om de brave burger die het pikt dat Frank Vandenbroucke hem covidsgewijze zijn WC- gedrag voorschrijft, zo ver te krijgen om zijn elektrische wagen versneld in te wisselen voor de nieuwe technologie. Maar als covid of het klimaat niet meer dienstig zijn, zullen de Ursullala’s wel iets anders vinden. De Russen kunnen overal voor dienen.
Bereid je er ook maar op voor dat er binnen enkele jaren berichten komen dat de windmolens toch niet de oplossing bieden die er van verwacht werd, of dat ze Ventilusgewijze mensen hoofdpijn en kankers bezorgen – kankers kunnen, net zoals Russen, overal voor dienen. De Colruyts van deze wereld, die eigenaren zijn van de molens op zee en zo, zullen er dan genoeg aan verdiend hebben en nieuwe investeringen dringen zich op. Ons zal worden voorgehouden dat ze zich opdringen om nieuwe noden op te lossen. In feite zal het gaan om nieuwe kansen op winst. We leven in het kapitalisme, nietwaar ?
Maar ik wil niet pessimistisch eindigen. Het zal zo ‘n vaart niet lopen. Het zal een voor het kapitalisme veel betere vaart lopen.
Nu al is duidelijk dat de Green Deal en zelfs een opeenvolging van Regenboogkleurendeals (de genders moeten ook hun deel krijgen) niet kan leiden tot een oplossing voor het fundamentele probleem van het kapitalisme: de kapitaalaccumulatie.
Het kapitalisme heeft een veel betere, maar nogal radicale oplossing in petto en het staat op het punt om die oplossing in te zetten: de oorlog.
Na de oorlog is er kans zat om te investeren, maar dan niet in kunstmatig gecreëerde behoeften, maar in échte behoeften.
Alleen staan we ondertussen voor de vraag of het kapitalisme zich nu toch niet vergallopeert.
Misschien schieten er na de oorlog niet genoeg behoeftigen over en zijn de overschieters ook nog gendergewijze impotent en onvruchtbaar.
Het leven kan mooi zijn. Maar nu even niet.