Knack
Bioloog Kris Struyf: ‘Politici beseffen te weinig dat ze een onderdeel van de natuur zijn’
Neen, ik wil niet alle politici over dezelfde kam scheren. Maar het zou verwonderlijk zijn dat ze zouden ontsnappen aan de grote ziekte van deze tijd: innerlijke leegte.
Niet dat ze niet denken. Niet dat sommigen geen idealisten zijn. Maar ze leven niet in de tijd. Ze leven, zoals iedereen, in het hic et nunc. Hun tijdsbesef reikt slechts tot de zorg over hun pensioen. Dat is geen grapje. Daarin verschillen ze niet van de massa.
Weet je wat raar is: er zijn mensen die in armoede elke dag moeten vechten om te overleven, en toch ontwikkelen ze een diepe spiritualiteit. Alleen: je vindt ze niet in onze cultuur. Onze puur materialistische cultuur.
En zo zijn socialisten enkel nog bezig de levering van brood en spelen.
Zijn er liberalen die enkel bezig zijn met de vraag hoe ze hun goesting kunnen doen, en andere die de belangen van het grootkapitaal dienen; zeker als dat familiekapitaal is.
De communisten zijn sowieso altijd al pure materialisten geweest. Daar moeten we dus niets van verwachten.
En de top politici zijn enkel bezig met machtsspelletjes en het overleven of de verkiezingsoverwinning van de partij.
En zo beperkt het innerlijk leven van de idealist zich tot de vraag hoe hij padden wegen kan laten oversteken zonder paddood te worden gereden.
Ik beken: ik ben in een cynische bui.
Haal maar wat zout bij.
En toch: geef toe: je herkent er onze tijd en onze politici in.
Ik moet kotsen als ik een omhoogkruipsel als Michel en een liegmonster als Ursulalla ons naar de derde wereldoorlog zie leiden, met De Croot als de plaatselijke hopman.
Maar tegelijkertijd vraag ik me af of we beter verdienen ?
Elk volk krijgt de leiders die het verdient.
Wel, hoezeer ik Kris Struyf ook sympathiek vind, ik kan niet begrijpen dat hij ons en de politici naar de bloemetjes en de bijtjes wil laten kijken, terwijl we op straat de boel in brand zouden moeten steken om het krapuul aan de macht weg te jagen en mensen aan de macht te brengen die kiezen voor een Europa, los van de Navo en VS, en dat zich neutraal opstelt, zowel tegenover de VS als tegenover China-Rusland.
Het is de enige manier om de derde wereldoorlog te voorkomen.
Het zou betekenen dat de Amerikanen geen westelijk (van onze kant uit bekeken) front zouden hebben in Europa dat Rusland bezig houdt, terwijl zij de oorlog met China voeren in het Oosten. Als Rusland vrij zou kunnen meevechten met de Chinezen in het Oosten, zou de kans dat de Amerikanen daar winnen, nihil zijn. Dan kunnen ze de derde wereldoorlog niet beginnen.
Het zou ook betekenen dat we naar een tripolaire wereld zouden gaan (ik laat voor het gemak nu landen zoals de Bric buiten beschouwing), de enige manier om tot een vredevolle wereld te komen.
In een unipolaire wereld heb je altijd een vorm van onderdrukking, en de enige manier voor de dominante macht om de macht te behouden is de systematische toepassing van het principe “Divide et impera”. Het is een wereld waarin er nooit vrede kan zijn omdat de machtige de anderen tegen mekaar opzet.
Een biltpolaire wereld is een wereld waarin de twee machten constant met mekaar in oorlog zijn. Met een koude oorlog die onvermijdelijk vroeg of laat heel heet wordt.
De enige kans op een vreedzame wereld is een multipolaire wereld. Die kans is geen garantie. Maar het is wel een kans. De enige.
Europa kan leiden tot die multipolaire wereld. Het moet het gewoon beslissen. Vijf minuten politieke moed.
Het krapuul aan de top van Europa wéét dat.
Het wéét dat de militaire confrontatie VS met China-Rusland onvermijdelijk is als het de kant van de VS kiest.
Het krapuul wéét dat, hoe de oorlog ook verloopt, Europa verschrikkelijk zal lijden.
Het krapuul wéét dat de kinderen in Europa een leven zonder toekomst tegemoet gaan, als er al nog leven is.
Maar het redeneert zoals Madeleine Albright, VS minister van buitenlandse zaken.
In de voorbereiding van de oorlog tegen Irak hebben de Amerikanen een voedselboycot georganiseerd. Daardoor zijn in Irak 500.000 (een half miljoen ! ) kinderen de hongerdood gestorven. Die cijfers worden door niemand betwist. Ook niet door Madeleine Albright zelf, want toen haar de vraag werd gesteld wat ze van die gestorven kinderen dacht, gaf ze als antwoord: “Ze waren het wel waard, zeker ?”
Dàt is onze bondgenoot. Dat is het krapuul waar de Europese top mee in bed kruipt en waaraan het ons verkoopt.
En ondertussen wil Kris Struyf ons naar de bloemetjes en de bijtjes laten kijken.