Er zijn mensen die niet naar vrede verlangen, maar naar macht. Het probleem is dat juist zij altijd opnieuw aan de macht komen. Zolang dat zo is, zal er geen vrede zijn, maar hoogstens een voorlopig zwijgen van de wapens.
Oekraïne en Gaza tonen de verschrikking van de oorlog. En toch worden wij nu in onze reguliere media systematisch voorbereid op het mentaal aanvaarden van de volgende grote oorlog. Dezelfde misdadigers die in Oekraïne of Gaza de wreedheden van de vijand aanklagen, werken naar de volgende oorlog toe. China en Rusland worden als een bedreiging opgevoerd. Ze zijn een gevaar voor onze waarden, onze democratie, de mensenrechten, de vrijheid … De volgende stap is de overtuiging dat we die bedreiging enkel kunnen afwenden door China en Rusland te verslaan. Dat spel is bezig.
Dat die volgende grote oorlog de verschrikking van de vorige grote oorlogen duizendmaal zal overtreffen, interesseert de machthebbers niet. Zij willen gewoon de macht. Geloof je het niet ? Kijk naar de feiten in Oekraïne en Gaza.
Ondertussen drijven de mensen die dat spel spelen de hypocrisie tot een ongekende hoogte als ze beweren Kerstmis te vieren. Ze beweren op te komen voor onze waarden en normen, maar hun waarden en normen hebben zeker niets vandoen met de diep christelijke waarden.
Het verhaal van Kerstmis gaat over een kind dat geboren wordt in een stal terwijl engelen zingen: “Vrede op aarde …”
Welnu er zal pas vrede op aarde zijn als de overgrote meerderheid van de mensen gefocust is op de zorg voor een baby, de zorg voor een zieke, de zorg voor een gehandicapte … voor een oudere … de zorg voor mekaar.
Zolang we de macht laten aan mensen die uit zijn op macht, zal er geen vrede zijn.
Want waar macht is, is per definitie ook onmacht en onderdrukking. Daarmee wordt de basis gelegd voor het volgende conflict; de volgende oorlog … en de volgende … en de volgende … met alsmaar efficiëntere middelen om te vernietigen. Mensen te vernietigen.
Dàt is de boodschap van Kerstmis (en Pasen): er zal pas vrede zijn als de wereld “geregeerd” wordt door machtelozen, een machteloze baby; een machteloze op een kruis.
Een samenleving kan niet zonder leiding.
Maar in onze democratie wordt die leiding aangesteld op basis van een machtsstrijd, de verkiezingen. Een machtsstrijd brengt mensen aan de macht die uit zijn op macht.
Onze democratie kàn geen vrede brengen.
Wij moeten naar een systeem van verkiezingen waarbij mensen die uit zijn op macht worden geweerd.
Wie zich kandidaat stelt, kàn niet worden verkozen.
Wie verkiezingspropaganda maakt, wordt uitgesloten.
Iemand wordt door de gemeenschap gevraagd om de gemeenschap te vertegenwoordigen
In iedere gemeenschap zijn er mensen die het vertrouwen krijgen van de anderen. Dat gebeurt spontaan, vanuit de ervaring dat die mensen begaan zijn met anderen en met het goed van de gemeenschap.
Om die mensen te kunnen kiezen, moet de gemeenschap klein genoeg zijn.
Daarom moeten we naar verkiezingen per kleine gemeenschappen: wijken, verenigingen …
Die kleine gemeenschap kan dan die vertrouwde mens afvaardigen.
Dat betekent dat er een massale volksvergadering wordt gevormd.
In een land kan dat leiden tot verschillende volksvergaderingen.
In die volksvergaderingen worden algemene maatschappelijke thema’s besproken.
Door die gesprekken leren de vertegenwoordigers mekaar kennen en dat maakt mogelijk dat er een aantal mensen wordt afgevaardigd naar een parlement.
Merk op dat al van bij het begin er een selectie is geweest die machtshongerigen heeft uitgeschakeld.
Die selectie moet tijdens de volksvergaderingen worden verder gezet: de voorzitter moet er over waken dat er geen “partijen” ontstaan; geen georganiseerde coalities. Wie daar aan begint of meewerkt, moet onverbiddelijk worden buiten gesmeten.
Je krijgt dan een systeem van getrapte verkiezingen die telkens opnieuw ook een selectie brengen van mensen die niet uit zijn op macht.
Een en ander leidt tot een werkbaar parlement dat grote beleidslijnen vast stelt en concrete doelstellingen, eventueel via werkgroepen.
Dat parlement duidt dan “managers” aan met de opdracht om die doelstellingen te verwezenlijken.
Die managers moeten niet verkozen zijn … Ze zijn uitvoerders van de projecten van het parlement.
De essentie van het verhaal is dat de vertegenwoordiging is samengesteld uit mensen die zoeken naar consensus en niet naar het doordrukken van de eigen standpunten.
Natuurlijk is het niet mogelijk om àlle machtshongerigen er uit te selecteren, maar het zullen dan wel uitzonderingen blijven en vroeg of laat worden ze ontmaskerd, en weggejaagd.
Is dit een garantie op vrede ? Neen, waarschijnlijk is het geen voldoende voorwaarde, maar wel een noodzakelijke.
Waar nadenken over Kerstmis al niet toe leidt !
We hebben Kerstmis gedegradeerd tot een feest van gezelligheid; van vrede in de kleine kring; vrede in de stal. Die gezelligheid màg. Maar de engelen zingen niet: vrede in de familie of de vriendenkring. Ze zingen: vrede op aarde !
En die vrede kan er enkel zijn met mensen van goede wil !