VRTNWS
Eindelijk eens een politieke stem die waardevolle informatie en interessante argumentatie geeft. Ik ga die informatie en argumentatie hier niet herhalen. Maar één zaak weet ik zeker: Na Verhofstadt is Gwendolyn Rutten zo wat het ergste wat de politieke wereld in belgië sinds lang heeft meegemaakt. Niet alleen liegt ze voortdurend, maar haar liberale standpunten zijn een aantasting van de menselijkheid. Dat geldt zowel voor haar economische kapitalistische standpunten, als voor haar “visie” op morele kwesties.
Haar economische standpunt kan je vereenvoudigend zo samenvatten: de economie is er voor de eigenaars van de productiemiddelen en hun winst. Daarvoor moet je niet alleen machines inzetten, maar ook mensen, die je natuurlijk vervangt door machines als dat mogelijk is, maar enkel als de machines beter koop produceren.
Ik ben voor het inzetten van machines. Maar dan om de werkmens te helpen bij zijn werk en om zijn werk te verlichten. Maar dat is niet de visie van de kapitalist. Let op: ik gebruik het woord kapitalist hier niet in de betekenis van een concrete persoon die productiemiddelen bezit. Er zijn zeker kapitalisten met het hart op de juiste plaats. Maar ik gebruik het woord hier als aanduiding van een ideologisch gegeven. In die visie wordt de mens gedegradeerd tot een productiemiddel. Moreel gezien is dat het ergste wat je kan doen: een mens instrumentaliseren. Het is een vorm van moord: je doodt de mens en houdt enkel het productiemiddel over.
Het liegsel Rutten zit in die logica. Het is dan ook niet abnormaal dat ze er geen problemen mee heeft om zowel bij het levens-begin, als bij het levenseinde de dood de baas te laten zijn.
Nu is de discussie over abortus en euthanasie niet simpel. Vragen zoals: van af wanneer is er sprake van een mens; en tot wanneer is er sprake van een mens, duiken op. Ik ga daar hier verder niet op in.
Er is natuurlijk een liberalisme dat in zich niet gefocust is op het kapitalistische gebeuren, maar wel op de vrijheid van de mens. De aanvaarding van – of keuze voor het kapitalisme is dan het gevolg van die vrijheidsidee want binnen het kapitalisme gelden niet de vrijheidsbeperkende wetten die automatisch voortvloeien uit een socialistisch denken waarbij de mens moet rekening houden, niet enkel met de andere mens, maar ook met de gemeenschap op zich.
Het absolute zelfbeschikkingsrecht dat door het liegsel en consoorten wordt gepredikt is een toepassing van dit vrijheidsliberalisme.
En daar wringt het schoentje: bijvoorbeeld bij euthanasie heeft de man met de verborgen agenda, professor Distelmans, promotor van het euthanasie-activisme, zijn opvatting niet in de eerste plaats verantwoord vanuit het zelfbeschikkingsrecht, maar vanuit het ondraaglijke lijden. Voor mij is euthanasie bij ondraaglijk lijden aanvaardbaar. Maar stapje voor stapje hebben de euthanasie-activisten de mensen geleid naar het absolute zelfbeschikkingsrecht als motivering voor euthanasie. Het voltooide leven is daar het voorlopig eindpunt van. De volgende stap is dan het recht om op elk ogenblik uit het leven te stappen, of zelfdoding.
Het is triestig dat deze visie ook wordt verdedigd door zogenaamde linksen. Ze schijnen niet in te zien dat dit een puur liberale, individualistische visie is, die het gemeenschapsdenken ondermijnt.
De n-va wordt op dit ogenblik fanatiek aangevallen op haar zogenaamd asociaal programma. Ik ben tegen alles wat asociaal is, en dus heb ook ik kritiek op de kapitalistische visie van de n-va. Maar is het niet triestig dat het een n-va-ster is die ons moet wijzen op het gemeenschapsaspect van de euthanasiediscussie, en ik niets hoor van de zogenaamde linksen ?
In verband met dat gemeenschapsaspect nog dit: een van de oorzaken van het probleem bij hoge ouderdom ligt in de individualisering en vereenzaming. Vroeger zaten die oude mensen in de leefkamer en zagen alles wat er in het huishouden gebeurde. Ze leefden nog mee. Als ze het nog konden, werd hen gevraagd om de patatten te schillen. Dat maakte hun leven zinvol. Ze waren nog betrokken bij het leven van hun kinderen. Dat kan niet meer. Nu zitten die mensen ergens op een appartementje en krijgen als ze geluk hebben af en toe bezoek van hun kinderen. En hoe komt dat ? Het antwoord is simpel: de economische groei en de drang naar steeds meer comfort, aangewakkerd door de reclame, eisen de inzet van alle arbeidskrachten, mannen, vrouwen, en nu ook ouderen op allerlei werkvloeren. Ganse steden zijn “slaap-steden”: de mensen komen er enkel nog slapen, nadat ze de kinderen uit de opvang hebben gehaald. Een huis is geen thuis meer waar geleefd wordt. Voor de kwaadwilligen onder jullie: ik pleit niet voor de vrouw aan de haard. Maar ik pleit wel voor een haard. Wie er dan bij staat, interesseert me niet. Nu offeren we de haard en het thuis komen op aan materiële oppervlakkigheden voor de welstellenden, en aan noodzakelijke dingen om te overleven voor de armeren.
Wat is dat voor een samenleving ?
Nochtans is het een samenleving waarbij niemand zich nog vragen schijnt te stellen. De liberalen al zeker niet. Maar waarom hoor ik links daar nooit over ? Waarom vecht links enkel voor materiële zaken ? Waarom is links enkel bezig met herverdelen van bezit ? Natuurlijk is dat nodig. Maar ik zou van links verwachten dat het zich ook inzet voor een economie die de mens nog mens laat zijn, en dus niet enkel gericht is op groei en toenemende materiële welstand. Een eis voor een pensioen van 1500€, is natuurlijk gewettigd. Maar wat is die gepensioneerde met dat geld als hij eenzaam zit te verkommeren op een appartementje ? Of vanuit zijn rusthuis naar een dagcentrum wordt gevoerd waar hij mag kienen om even te vergeten dat hij eenzaam is ? En die op de mens gerichte economie heeft niets vandoen met een werkweek van vier dagen, en veel vrije tijd, zoals Di Rupo denkt.
Het antwoord op de vraag naar het voltooide leven, ligt in een samenleving die de economie in dienst stelt van de mens, in plaats van andersom, waarbij ouderen thuis kunnen zijn bij hun kinderen, zoals hun kinderen thuis zijn geweest bij hun ouders.
Ik ben blij dat Valérie Van Peel een (heel voorzichtige) aanzet heeft gegeven om in die richting te denken. Maar ik maak me geen illusies: binnen het kapitalisme is er geen oplossing mogelijk.