Knack
Vlinks streeft naar een sociaal, rechtvaardig en inclusief Vlaanderen met maximale autonomie.
‘Er is nog een mogelijke piste voor de informateurs: die van de regionale dialoog’
Ik hou wel van die Tom Garcia. Eigenlijk is Vlinks ( Vlaams links ) de beweging die op het gebied van Vlaanderen en de belgische staatsproblemen het best aansluit met mijn eigen visie. Vlinks staat immers los van het romantisch flamingantisme, maar ook van een rechts volksnationalisme. Het wil Vlaamse onafhankelijkheid, maar streeft tegelijkertijd naar een progressief, links en sociaal Vlaanderen. Natuurlijk gaat Vlinks in mijn ogen niet ver genoeg in zijn linksheid omdat het niet bezig is met het kapitalisme als zodanig, maar als ik daarop mijn vrienden afreken, heb ik er niet veel meer.
De piste die Garcia hier aanreikt is in mijn ogen de misschien wel enige zinvolle. Maar ze maakt geen kans, want eigenlijk komt ze neer op een confederalisme zonder dat het zo genoemd wordt. Confederalisme bestaat er immers fundamenteel in dat twee staten – hier twee regeringen – onderhandelen over wat ze nog samen willen doen. Het kunnen er ook meer dan twee zijn. Maar het maakt geen kans omdat de Franstaligen het niet willen. En ze willen het niet omdat in het voorstel van Vlinks is voorzien dat er een einde komt aan de jaarlijkse miljardenstroom van Vlaanderen naar Wallonië. De enige manier om de Franstaligen er van te overtuigen dat ze belgië moeten opgeven bestaat er in dat Vlaanderen plots, snel en fel zou verarmen, zodat de miljarden transfers automatisch stoppen. Ik voorspel je dat op dat ogenblik de Franstaligen onmiddellijk zullen eisen dat belgië wordt ontbonden, want op dat ogenblik zouden er transfers van Wallonië naar Vlaanderen ontstaan en tot die solidariteit zijn de Franstaligen niet bereid. Bij de Franstalige elite (want ik heb het natuurlijk niet over de Waal met de pet in de straat) heerst immers nog altijd de mentaliteit waarin belgië ontstaan is: Vlaanderen is een wingewest voor de Franstalige elite met haar superieure Franse taal, en superieure Franse cultuur. Ondertussen is bij de Vlaamse minderwaardigheid ook nog het oorlogsverleden er bij gekomen, en wordt elk streven naar Vlaamse onafhankelijkheid systematisch verbonden met collaboratie en fascisme. Door de economische evolutie van Vlaanderen en Wallonië is de toestand natuurlijk wel veranderd, maar fundamenteel blijft de visie dat Vlaanderen een wingewest is voor de Franstaligen; nu in de vorm van de transfers. En vergis je niet, het gaat niet enkel om de transfers in de sociale zekerheid (ongeveer 7 miljard volgens Waalse economen en Di Rupo zelf), maar over allerlei verdoken transfers waar Jean-Pierre Rondags het over had in zijn artikel dat ik besproken heb in mijn blog van gisteren.
Nu zal je opwerpen dat de stichting van belgië toch al een tijdje geleden is en dat het dus niet zo evident is dat de mentaliteit van toen nog leeft bij de Franstaligen. Maar de geschiedenis van belgië is wel van die aard geweest dat ze de Franstalige visie op belgië in stand heeft gehouden. Het koningshuis heeft daar lang toe bijgedragen. Eigenlijk is Boudewijn (koning geworden in 1951) de eerste koning geweest die een beetje fatsoenlijk Nederlands sprak. Daarvoor vond het koningshuis het niet nodig om de taal van de meerderheid van de bevolking te leren, omdat die meerderheid in de feiten toch niet meetelde en niets te betekenen had. En persoonlijk heb ik het in de jaren 70 nog meegemaakt dat goedwillende Franstaligen (geen extremisten) me er van probeerden te overtuigen dat de Vlamingen blij moesten zijn om door Frans te leren deelgenoot te kunnen worden van de Franse cultuur die toch veel hoger stond dan de Vlaamse. En in de tijd van Leuven Vlaams hebben hooggeplaatste Franstaligen mij als argument tegen Leuven Vlaams voorgehouden dat een onafhankelijke Vlaamse universiteit zou verworden tot een klein provinciaal universiteitje zonder uitstraling omdat de uitstraling van Leuven nu eenmaal van de Franstalige cultuur kwam. Ik leef nog. En dus leven er nog heel wat van die Franstaligen van toen. En ik ben niet van gedacht veranderd, dus ga ik er van uit dat de meesten van hen ook niet van gedacht veranderd zijn. En het zijn hun kinderen die nu de plak zwaaien. Neen, die mentaliteit is bij de Franstaligen nog springlevend, en ze bepaalt hun houding tegenover Vlaanderen en belgië.
Moeten de transfers uitdoven ? Wallonië is door de afbouw van de steenkool- en staalindustrie rond 1960 in een serieuze economische crisis terecht gekomen. Tegelijkertijd kende Vlaanderen een grote groei. In 1975 verschenen de eerste cijfers van transfers van Vlaanderen naar Wallonië. Van 1975 tot nu zijn 45 jaar. 45 Jaar lang heeft Wallonië steun gekregen vanuit Vlaanderen voor zijn reconversie. Van die reconversie is niets in huis gekomen. Dat kàn toch niet. Zelfs als Wallonië een minder gunstige economische positie heeft dan Vlaanderen, is dit niet te begrijpen. Tenzij je natuurlijk de PS kent die al die tijd in Wallonië aan de macht is geweest, en door dat Vlaams geld de mensen aan zich heeft kunnen binden en de verkiezingen winnen door hen allerlei voordelen toe te stoppen. Dat noemt men het hangmat socialisme. En dat heeft niets van doen met luiheid van de mensen, maar met corruptie van de elite. En dat zal blijven duren zolang de transfers er zijn. Ondertussen haalt deze toestand de gewone mensen in hun waardigheid omlaag, ook al voelen ze dat misschien niet zo aan. Ik noem dat vervreemding. Als een Vlaamse linkse écht begaan is met het lot van de Waalse werkmens, pleit hij voor het stopzetten van de transfers en dus voor het einde van belgië. Voor mijn part moet hij daarbij nog niet pleiten voor een onafhankelijk Vlaanderen.