Gerard: Vuile zwette !
Dieumerci: smerige rosse !
Gerard: rosse hemme betere seks !
Dieumerci: die van zwette is langer !
Racisme ? Neen, pestgedrag. Een pester zoekt een opvallend kenmerk van zijn slachtoffer. Zwart zijn is (nog) redelijk opvallend in onze streken…
En toch lees ik nu weer in onze kranten artikels waarin hoog opgeleide zwarte vrouwen (het zijn altijd vrouwen) getuigen dat ze te maken hebben gehad met racisme in Vlaanderen. Daarbij halen ze dan situaties aan zoals ik hierboven beschreven heb. Racisme !
Nu kan je mijn stelling dat dit geen racisme is bestempelen als een semantische discussie. Het gaat niet om de strikt juiste betekenis van het woord racisme. Toch is het woordgebruik belangrijk. Want die Gerard ziet helemaal geen graten in zijn gedrag. Voor hem is dat volstrekt aanvaardbaar. Als je hem dan vertelt dat dit racisme is, zal hij niet het besluit trekken dat zijn gedrag niet aanvaardbaar is, maar wel dat racisme aanvaardbaar is. En zo heb je van een pester een racist gemaakt. Als hij later geconfronteerd wordt met echt racisme zal ook dat voor hem aanvaardbaar zijn.
Ik begrijp de gevoeligheid van deze zwarte mensen die gepest worden. Maar ik denk dat er in dit geval twee zaken moeten gebeuren: je moet een pester laten inzien dat pesten niét ok is; en je moet aan de zwarte duidelijk maken dat dit wel pesten, maar geen racisme is.
Laat me toch maar even de semantische discussie naar later verschuiven en aannemen dat discrimerend gedrag waar huidskleur bij betrokken is, racisme is. Voor mij mag je het begrip dan uitbreiden naar gedrag waar religie of cultuur in meespeelt.
Maar wat er ook van zij: in de commentaren van onze opiniemakers mis ik totaal de vraag: hoe komt een mens tot dit gedrag ? Nochtans is die vraag belangrijk, want het antwoord er op is nodig om te werken aan het probleem. Je brengt geen enkele racist van zijn racisme af door hem racist te noemen.
Echt racisme waarbij iemand overtuigd is van de superioriteit van het blanke ras bestaat.
Maar er is zeker ook racistisch gedrag dat daar eigenlijk niets mee te maken heeft.
Veralgemening is zeker een factor. Neem nu dat een weduwe haar tweede woning aan een zwarte familie verhuurt die het kot grondig afbreekt. Als die vrouw dan besluit: nooit meer aan zwarten ? Is dat dan racisme ? Neen, het is een veralgemening. Het heeft geen zin om die vrouw dan van racisme te beschuldigen. Als je dat doet zegt die vrouw gewoon: dan ben ik maar racist. Als je haar gedrag wil veranderen zal je moeten werken aan de onterechte veralgemening.
Nu hoor ik de mensen van slechts wil onder jullie al zeggen: maar als een blanke familie zich slecht gedraagt, dan veralgemeent die vrouw toch niet ? Neen, dat kan ze ook niet. Want blanken zijn al algemeen. Daar kan enkel het omgekeerde plaats vinden: de slechte blanke huurder wordt een uitzondering.
Een andere factor is zeker een vorm van angst voor alles wat vreemd is. Ik denk dat die angst algemeen menselijk is. Mensen houden niet van anderen die zich te anders gedragen, of er te anders uitzien. Indertijd liepen nogal wat jongeren rond met een hanekam. De meeste “normale” mensen vonden dat maar niets. Ze waren misschien niet dadelijk duidelijk angstig, maar ze probeerden toch om die jongeren te mijden. Die jongeren genoten er van dat die “normalen” schrik van hen hadden. Die angst kan aanleiding geven tot discriminerend gedrag dat de politiek correcten dan racisme noemen. Maar je neemt die angst niet weg door die mensen uit te schelden voor racisten.
Soms vermomt die angst zich in agressiviteit. Ik hoor aan de toog wel eens zeggen dat ze al die Marokkanen beter een zware bol aan hun been zouden hangen. Dat klinkt agressief, maar eigenlijk is het angst, want die bol heeft de bedoeling om die Marokkanen onschadelijk te maken. Natuurlijk zal de agressieve mens in alle toonaarden ontkennen dat hij angstig is… Als je aan het gedrag van die angstige, agressieve mensen iets wil veranderen, zal het niet volstaan om ze racisten te noemen. Je zal moeten werken aan die angst. En als je ze racisten noemt, maakt je dat werken al onmogelijk.
Een mooie illustratie hiervan is het klassieke verhaal van de blanke familie die Marokkanen als buren heeft – ik veronderstel nu dat die Marokkanen vriendelijke en beschaafde mensen zijn. Aan de toog zal de blanke afgeven op de Marokkanen. Als je hem dan op zijn buren wijst, krijg je als antwoord: “maar dat is anders !” Die blanke is een racist, maar niet tegenover mensen die hij kent. Bij hen valt zijn angst voor het onbekende weg. Die valt niet weg bij “onbekende” Marokkanen.
Slimmere mensen dan ik, en gediplomeerde psychologen zullen nog wel andere mechanismen dan veralgemening en angst kunnen aanduiden als oorzaak van “racistisch” gedrag.
In ieder geval is het duidelijk dat de enige oplossing voor dit racisme te vinden is in begeleiding en opvoeding rond deze psychologische oorzaken van “racisme”.
Maar zover heeft de hele politiek correcte roedel nog niet nagedacht. En zo spreiden die politiek correcten het bedje van het vlaams blok. Ze beschuldigen het vlaams blok er van dat het inspeelt op primitieve reflexen van de mensen en zo het racisme aanwakkert. Dat is natuurlijk juist. Maar bij het succes van het vlaams blok is de houding van de politiek correcten tegenover de “racisten”zeker zo belangrijk. Het populisme van het vlaams blok moet een voedingsbodem hebben. En die leveren de politiek correcten. Want die racisten beleven gewoon algemeen menselijke gevoelens en voelen zich daar totaal niet schuldig over. Als je dat racisme noemt, wordt racisme aanvaardbaar. Als je dan tegelijkertijd het vlaams blok racistisch noemt, zeggen die mensen: daar horen wij dus thuis… Er is een tijd geweest dat de overgrote meerderheid van de bevolking niet zou toegeven dat ze sympathie had voor het vlaams blok. Nu is die gene verdwenen. Toch ook eens de vraag stellen hoe dat komt ?