Doorbraak
Historicus David Engels: ‘We beleven het einde van de parlementaire democratie’
Een interessante man die David Engels. Vooral omdat hij mij gelijk geeft.
Maar ik beken: ik heb in eerdere blogs wel al het verband gelegd van gedeelde identiteit of gemeenschappelijkheid met solidariteit, maar niet met democratie. Als ik er na lezing van dit artikel over nadenk, lijkt dit verband de evidentie zelf: als je de macht bij het volk wil leggen, moet er een volk zijn.
Nu wordt de term volk dikwijls weinig nauwkeurig gebruikt. Als iemand bij het binnen komen roept: “Goed volk !”, bedoelt hij iets anders dan Hitler. Maar de term volk in politieke context houdt wel altijd iets van gemeenschappelijkheid in. “Volk” staat dan tegenover “individu”. Liberalen denken niet in termen van volk; socialisten ook niet. Die denken enkel in termen van proletariaat. Marx zegde niet: “alle macht aan het volk”, maar wel: “alle macht aan de arbeid” ! Marx was geen democraat. Eigenlijk is het terecht dat de pvda niet bij de democratische partijen wordt gerekend. Ik spot er nu mee, want als je het proletariaat als je het volk beschouwt. Maar toch…
Nu hoor ik mijn linkse vrienden al roepen: en wat dan met het vlaams blok ? Die denken wél in termen van volk, en zijn toch ook niet democratisch ? Als ze dat echt zo roepen, geven ze met dat “toch ook niet” toe dat ze geen democraten zijn, maar dat doet er even niet toe, want ze hebben natuurlijk gelijk, want nazi’s of fascisten zijn evident geen democraten, ook al verheerlijken ze het volk. Dat komt omdat ze het volk laten samenvallen met de staat en met zijn leider: “Ein Reich, Ein Volk ! Ein Führer !
De n-va is wél democratisch want die zegt enkel: Ein Volk ! Ein Reich. Daarom zijn volksnationalisten wel nog democraten, en geen nazi’s, al kruipen er binnen de n-va natuurlijk wel wat nazistische Untermenschen rond.
Laat het na deze Spielerei toch duidelijk zijn dat een democratie een volk en dus gemeenschappelijkheid van de bevolking veronderstelt.
De huidige toestand is complex. Toegegeven, de migratie is van alle tijden, en ook de Europese bevolking van, laat ons zeggen, na de Tweede Wereldoorlog was het resultaat van migratie als je het op lange termijn bekijkt. Maar migraties gaan in golven. Dat betekent dat er na een golf een periode van rust komt. In zo ’n rusttijd krijg je een tijdlang een stabiele bevolkingssamenstelling en zo ontstaat een gezamenlijke identiteit. Daarbinnen is dan een democratie weliswaar niet onvermijdelijk, maar wel mogelijk.
Na een lange periode van relatieve rust hebben we recent een opeenvolging gekend van migratiegolven. Eerst binnen Europa (de Italianen in onze mijnen). Later van buiten Europa (de moslims). De binnen-europese migratie bracht wat plaatselijke problemen (de eerste Italianen waren messenvechters ! ), maar was qua identiteit redelijk onschuldig omdat er nu eenmaal een Europese identiteit bestaat, gevormd door het Romeinse Rijk en het christendom. Die Europese identiteit wordt ook duidelijk in de cultuur: de Romaanse kunst, Gothiek, Renaissance, Barok… verspreidden zich over gans Europa. Ook de Europese talen behoren op enkele uitzonderingen na tot één familie: de Indo-Europese taalfamilie.
Maar daar waar door deze gezamenlijke Europese identiteit de migratie binnen Europa geen bedreiging werd voor de democratie, is dit anders voor de migratie van buiten Europa, met name uit islamitische landen. Want met de islam heeft de Europese identiteit geen enkele voeling; niet qua taal, religie, kunstvormen, geschiedenis… En dàt is wél een bedreiging voor de democratie.
Als Italië de wereldtitel voetbal wint en de Italianen in Genk hun auto’s met Italiaanse vlaggen sieren en toeterend de autochtonen in het harnas jagen omwille van verstoorde nachtrust, is dat folklore.
Als de Turken Erdogan als een halfgod binnenhalen, is dat geen goede zaak voor onze democratie.
Nu kan je zeggen dat het niet zo ’n vaart loopt. We zien toch overal Marokkaanse en Turkse mensen die geen enkel probleem stellen en die zich duidelijk hebben aangepast aan onze zeden en gewoonten. Daarover wil ik twee dingen kwijt.
Allereerst is er de rol van onze politiek correcte elite die de multiculturele samenleving verheerlijkt. Zij wil geen assimilatie (volledige aanpassing). Ah ja, want als er echte assimilatie is, is er geen multiculturaliteit meer.
Bij integratie worden eigen cultuurkenmerken behouden, maar is er ook een gedeeltelijke aanpassing aan de dominante cultuur.
Bij segregatie is er totaal geen aanpassing meer en leven bevolkingsgroepen quasi naast mekaar. Het probleem bestaat erin dat een aantal politiek correcten spreken van integratie, maar tegelijkertijd toch ook eisen dat de “allochtoon” volledig zijn eigenheid kan behouden. Deze idioten slagen er in om de autochtone identiteit te ontkennen, maar tegelijkertijd onvoorwaardelijk de allochtone identiteit te erkennen. En ze beseffen niet dat wat zij integratie noemen, leidt tot segregatie.
Een groeiend aantal moslims is er, al dan niet door hersenspoeling vanuit Saoedi-Arabië ondertussen van overtuigd geraakt dat segregatie een recht is. Zo ontstaan meer en meer en groeiende enclaves van, inderdaad, culturen die niet samen, maar naast elkaar leven. Dat de belgische of Vlaamse overheid moet toegeven dat ze in coronatijd een relatief groot aantal mensen in Borgerhout niet heeft bereikt met haar berichtgeving en gedragsaanmaningen, wijst in die richting.
Integratie is een delicaat zoekwerk naar evenwicht tussen aanpassing en behoud van identiteit. Dat de politiek correcte elite de eigen identiteit ontkent is niet bevordelijk. Want waaraan moet die aanpassing dan gebeuren ?
Tenslotte: de ontbinding in factoren van onze samenleving is niet enkel een bedreiging voor de democratie, maar ook voor de solidariteit. Politiek correcten roepen luid dat de migratie geen bedreiging is voor onze sociale zekerheid. Ze is dat wél, niet enkel economisch via de arbeidsmarkt met daarop qua lonen de wet van vraag en aanbod, maar ook omdat ze door het aantasten van de gemeenschappelijkheid van de bevolking ook de solidariteit afbreekt die de basis is van onze sociale zekerheid.
Ooit zal de politiek correcte elite (waaronder onze kunstenaars) het zien. Maar dan is het te laat, zowel voor onze democratie als voor onze statelijke solidariteit.