Knack
‘Één vluchtelingenkind per gemeente? Wir schaffen das!’
Geef toe dat het goed gevonden is: één kind per gemeente. Het is een evidentie dat we dat kunnen. En dus is het evident een schande dat we dat niet doen.
Maar ik vind deze Orry een benepen berekenaar. Want we kunnen nog veel meer. Het is toch evident dat we één kind per wijk kunnen opvangen. Misschien niet alle wijken, maar zeker de meeste. En wie durft beweren dat een aantal wijken niet méér kinderen kunnen opvangen ? En waarom zou niet elke voetbalploeg een kind een menswaardig bestaan kunnen verzekeren ? Als de supporters na de match één pint minder drinken in de kantine is het probleem toch opgelost ?
Vroeger werden kinderen die zonder ouders vielen opgevangen bij familie.
Hemel-huis Door mijn woning Speelt een zonnig licht. 'k Voel me een kleinen koning In mijn grooten plicht: Vrouw en kind te schragen Op mijn sterke jeugd; En ze hoog te dragen In mijn vreugd! Daar, op 't schouwke, Prijkt mijn eenig kruis. Wees mijn engel, vrouwke, Wees mijn hemel, huis. Wees mijn stoutste roemen, Wees mijn zoetste troost, Frissche levensbloemen, Krachtig kroost. O, mijn kindren! Graaggebroken brood! Zou 't geluk vermind'ren Waar de last vergroot? Zou men armoe lijden Om een mondje meer? Och, waar menschen strijden, Helpt de Heer! (René de Clercq)
Waarom eigenlijk kan dat nu niet meer ? Waarom eigenlijk neemt niet ieder gezin een vluchtelingenkind op ? Als je het kindergeld meerekent… Natuurlijk zijn er net als bij de wijken gezinnen voor wie een mondje meer misschien het mondje te veel is. Maar als alle rijken die nu geviseerd worden door de rijkentaks een billijke inspanning zouden leveren, zouden we toch gemakkelijk aan 2,84 miljoen kinderen kunnen komen, want begin 2020 waren er in het Vlaamse Gewest 2,84 miljoen private huishoudens. Gemiddeld genomen bestond een privaat huishouden uit 2,31 personen.
Ja, ik weet het de Heer helpt niet meer. De atheïsten hebben hem bij hun structureringen schaamteloos afgedankt en van straat gezet. Maar het vrij onderzoek en humanisme zouden toch iéts moeten betekenen voor fundamentele menselijkheid.
Pas op: ik meen dat: we kunnen veel meer. Als je kijkt naar de bedervende luxe waarin nogal wat kinderen vandaag de dag opgroeien, moet je je zelfs afvragen of het voor die kinderen geen goede zaak zou zijn om het met wat minder te moeten doen. Overigens moet één vreemd kind per gezin toch de natte droom zijn van iedere multiculturist ?
Ja, we kunnen meer. Maar moéten we ook meer ? Is meer ook gewenst ?
Weet je wat gewenst is: minder !
Dat minder slaat voor mij op twee niveau’s. Een eerste en meest fundamentele niveau ligt in de aanpak van de oorzaak van de wereldwijde armoedesituatie die mensen er toe brengt om have en goed achter te laten omdat er te weinig achter te laten is. Dat is een evidentie en iedereen is het er mee eens. Maar niemand doet er iets aan. De rijken doen er niets aan omdat het hen niet interesseert. En de politiek correcten doen er niets aan omdat ze nog liever de mensen in armoede laten creperen dan ze paternalistisch te betuttelen en aan kolonialisme te doen.
Ik pleit voor een nieuw kolonialisme. Maar dan niet uit winstbejag en gericht op uitbuiting, maar op efficiënte hulp en opbouw van samenleving en staat. Dat begint er mee dat de Kabila’s voor een internationaal gerechtshof worden gebracht, gearresteerd door een verantwoorde vorm van NAVO. Er zal moeten gewerkt worden aan de organisatie van goed werkende bestuursorganen en administraties. Nadruk moet liggen op infrastructuur, gezondheidszorg en onderwijs. Er moet aandacht zijn voor de eigen culturele expressievormen. De halve Matonge-wijk moet verhuizen naar Congo (de ontspoorde jongeren blijven hier). Zwarten en anders gekleurden die hier afstuderen aan onze hogescholen en universiteiten moeten hun studiebeurzen terug betalen door gemeenschapsdienst in hun thuisland.
Ik heb het gehad met de praatjes van “ze kunnen het zelf, we moeten ze de tijd geven”. Ja, ze kunnen het zelf, maar nu zitten ze wel in een moeras waar ze zonder hulp niet uit geraken. Laat ons daarbij ook maar eens bedenken dat wij dat moeras hebben aangelegd. Iedereen die aanhanger is van de NAVO en het kapitalisme is mee schuldig.
Maar ja, dat is lange termijn denken en zelfs utopie, want ook de mensen die nu er voor pleiten om meer kinderen op te vangen willen niet mee in dat verhaal en zijn zeker niet bereid tot actie.
Maar juist daarom is hun pleidooi voor meer opvang zo hypocriet. Meer opvang hier brengt niets – totaal niets – bij. Van mij mag je zeggen dat ieder kind telt. Dat is uiteraard juist. Maar voor ieder kind dat je door het hier op te vangen, redt, laat je er honderd in de steek. En erger nog: je zorgt er voor dat die honderd er tweehonderd worden. Zolang mensen kunnen hopen dat ze hier toch binnen geraken als ze maar lang genoeg volhouden en genoeg kampen in brand steken, zullen ze blijven komen.
Op korte termijn is er slechts één oplossing: totaal gesloten grenzen en menswaardige opvang aan die grenzen. Asiel is een mensenrecht. Vluchtelingen (voor oorlog of andere rampen) hebben recht op opvang. Maar waarom moet die opvang perse zo ver van het thuisland gebeuren ? Laat ons onze plicht doen en die mensen opvangen daar waar ze ook gemakkelijk kunnen terugkeren naar hun thuisland en ze voorbereiden op die terugkeer. Of gaan we Syrië als een ontvolkte woestijn achter laten ? Laat ons bommen geld vrij maken voor die opvang en tegelijkertijd ook voor de wederopbouw van oorlogsgebieden als de vrede teruggekeerd is.
Polen en Hongarije weigeren vluchtelingen op te vangen. Wel, – huil maar politiek correcten – ik kan dat begrijpen (niet hun fascisme), maar als ze niet alleen geen mensen willen opvangen, maar ook weigeren om billijk bij te dragen om die bom geld bij mekaar te halen, moeten ze wel zwaar gesanctioneerd worden.
Tenslotte: of het er nu 12 zijn of 120, het blijft symboliek. Maar veel erger: het is valse symboliek, want die 21 zijn een symbool voor onze wil om er echt iets aan te doen, en die wil is er gewoonweg niet.
En als er mensen zijn die toch nood hebben aan het goed gevoel dat de opvang van een kind hen geeft, dat ze zich dan een hondje gaan halen in het asiel.