Knack
‘Laten we in de laatste dagen van het jaar de kaart van de menselijkheid trekken’
Mag ik Elke Van Hoof een goede raad geven ? Ga zelf in therapie.
Gelukkig ben ik geen klinisch psycholoog – ik denk van mezelf dat ik normaal ben – maar ook zonder specialist te zijn, is het overduidelijk dat Elke een probleem heeft: ze worstelt met de onweerstaanbare drang om de pastoor uit te hangen. Een slechte pastoor.
Allez, het begint al goed: in de laatste dagen van het jaar moeten we de kaart van de menselijkheid trekken. Ik doe dat al het hele jaar door. Behalve natuurlijk als ik mensen zoals Elke of De Croo tegen kom.
Ik beken – neen, ik laat graag weten – dat ik de kerstshow van de verenigde belgische zenders niet heb gezien. Op kerstavond heb ik wel wat anders te doen. En zelfs als ik niets anders te doen zou hebben, dan zou ik nog liever naar een herhaling van FC de Kampioenen kijken. Maar Elke heeft die show blijkbaar wel gezien en blaast de loftrompet voor de meest groteske belgicistische propaganda ooit, een verkrachting en misbruik van kerstavond. Daarmee heeft ze er voor mij al gelegen.
Maar mijn kritiek gaat dieper.
Want Elke vindt het mooi dat die show mensen even de harde realiteit laat vergeten. Dat is psychologie op het niveau van Dag Allemaal. Je verwacht zo iets van Tante Kaat, maar niet van een klinische psychologe.
Het is nog veel erger. Want Elke strompelt mee in de misdadige onnozelheid van het gezever over eenzaamheid.
Hoe meer je praat over eenzaamheid, hoe meer mensen nog meer eenzaam worden. Het begint er op te lijken dat ik niet normaal ben als ik niet eenzaam ben. Ondertussen vragen steeds meer mensen zich af: zou ik ook eenzaam zijn ? Hoe meer je je dat afvraagt, hoe meer signalen je zal oppikken dat je inderdaad eenzaam bent.
Praat er over zeggen ze dan. Ja, je kan een gesprek voeren zo dat mensen zich daarna beter voelen. Maar niet over eenzaamheid. Want als je meelevend over eenzaamheid praat, ga je mee in de ontwikkeling van zelfmedelijden en groeit het narcisme. Een narcist is per definitie eenzaam. Een goed gesprek probeert juist de “eenzame” weg te halen uit zijn bezig zijn met zichzelf. Dat is iets heel anders dan even zijn miserie vergeten. Nodig een eenzame uit of bel hem op. Tijdens je telefoontje zal die mens zich beter voelen. Maar daarna valt de eenzaamheid nog feller op hem.
Er is slechts één manier om een eenzame uit de kerker van zijn eenzaamheid te verlossen, en dat is hem zo ver te krijgen dat hij een eenzame uit de kerker van zijn eenzaamheid gaat verlossen, zonder dat hij een eenzame uit de kerker van zijn eenzaamheid wil verlossen.
Elke haalt aan dat het probleem van eenzaamheid en depressie er al was voor Covid-19 toe sloeg.
Wel ja, we stoten hier op dé ziekte van deze tijd. Ziekte die eigen is aan deze tijd; die te maken heeft met precies deze tijd.
Later zal deze tijd worden bestempeld als de tijd van de atomisering van de samenleving. De samenleving valt uit elkaar in individuen die steeds meer los komen van mekaar.
Denk maar aan de eigenlijk ontstellende aantallen mensen die alleen wonen, en zeggen dat ze zich daar goed bij voelen. Het rare is dat de stijging van dit aantal mensen, samen gaat met de stijging van de depressies. Een en ander heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat samen leven met iemand die sterk individualistisch is, ook niet evident is. Dan nog liever alleen zijn.
Daar zijn vele oorzaken voor aan te geven, waarbij elk gevolg ook weer nieuwe oorzaak wordt.
Zo speelt zeker de architectuur een rol, zowel in de opeenstapeling van mensen in appartementen als de onderdompeling in de anonimiteit van de grootstad.
Maar ik moet hier geen exhaustief lijstje maken van die oorzaken/gevolgen. Er is één factor die in mijn ogen doorslaggevend is.
Het is een tijd van grote materiële welstand. Natuurlijk heb ik niets tegen materiële welstand, maar we worden zo gehersenspoeld dat die materiële welstand een alles overstijgend doel wordt. Op dat ogenblik leven we voor het “hebben”, en verliezen we ons “zijn”. Streven naar hebben individualiseert. Natuurlijk kan je ook streven naar “samen hebben”. Maar dat kan enkel in een goed ontwikkeld “zijn”. Want samen hebben kan enkel als er ook samen zijn is.
Dat hebben gaat in onze hersenspoeling ook samen met genot. Als je een nieuwe broodrooster of TV koopt, begint de handleiding met de gelukwens: proficiat met je aankoop. Bij proficiat komen er in je hersens dinges vrij die een gevoelen van genot creëren.
Mensen leven dan niet meer enkel om te hebben, maar ook om te genieten. Hebzucht en genotzucht zijn iets anders dan hebben en genieten. Er is niets mis met hebben en genieten op zich. Maar hebzucht en genotzucht zijn wel altijd op zichzelf gericht.
Mensen die shoppen als hobby, zijn narcisten, al was het maar omdat dat shoppen samen gaat met die moderne slavernij die de mode is. De mode volgen is een beleving van narcisme. Elke beleving versterkt het narcisme.
In het geheel dragen links en het strijdend atheïsme een verpletterende verantwoordelijkheid.
Links heeft zich laten afglijden tot dat pure materialisme. Als de mensen maar geld genoeg zouden hebben, zouden de problemen zich oplossen. In de geest van de mensen is de sociale zekerheid geen zaak meer van solidariteit, maar van rechten. Links heeft die mentaliteit verspreid.
Op het ogenblik dat de socialistische en katholieke harmonieën, turnkringen, voetbalploegen… verdwenen was de boel om zeep. Socialistisch links heeft dat ondergaan, maar ook laten gebeuren, want het is mee gestapt met dat strijdend atheïsme dat de zuilen weg wou om zo de macht van de katholieken te breken. De zuilen zijn weg, en wat denk je dat er dan gebeurt ? Het dak stort in.
Zo wonen nu meer mensen in mooie huizen met alle comfort en zonnepanelen. En toch zijn ze dakloos. En eenzaam zoals daklozen eenzaam zijn.