Sampol
Dries Goedertier -Adviseur studiedienst ACOD
Privatiseringsdecreet: zorg als vastgoedinvestering
Allereerst moet ik dit bericht kaderen in een groter geheel: de crisis in het kapitalisme, veroorzaakt door een enorme kapitaal-accumulatie.
Het is hier niet de plaats om het fenomeen diepgaand te belichten, maar het komt er op neer dat er meer geld voor investeringen beschikbaar is dan nood aan investeringen. Lees hierover ook: David Harvey.
Het kapitaal gaat dus op zoek naar nieuwe terreinen om te investeren en vindt die in economische sectoren die tot nu toe vooral door de overheid werden geleid. Of nog: investeringen door de overheid moeten worden vervangen door privé-investeringen. Het gaat dan om terreinen zoals onderwijs, zorg, kortom alle openbare dienstverlening.
Nu is de drang om te privatiseren natuurlijk op zich al ingebakken in het kapitalistisch systeem: op het ogenblik dat het kapitaal de mogelijkheid ziet om winst te maken, zal het proberen toe te slaan.
Maar sinds, laat ons zeggen, 1970, is de kapitaalaccumulatie de pan uit geswingd en door het overschot aan kapitaal is die drang tot privatiseren altijd maar gegroeid. Van privatisering als een kans op winst, is privatisering een dwang geworden om het systeem in stand te houden.
Dàt is de kapitalistische achtergrond van de privatisering van de zorg: ze is een economische wetmatigheid geworden. En dus zal ze binnen het kapitalisme onmogelijk uitgeschakeld kunnen worden. De auteur van dit artikel kwaakt dus maar wat in de wind als hij de Vld, N-va en Cd&v als schuldigen van een asociale politiek opvoert. Natuurlijk voeren ze een asociale politiek, maar het is binnen het kapitalisme de enig mogelijke politiek.
Voor mij is Conner Rousseau een verrader van het socialisme. Hij heeft van de Sp-a een sociaal-liberale partij gemaakt. Maar ik moet toegeven dat het de enige richting is die op dit ogenblik een realistische politiek mogelijk maakt, waarbij dan toch nog zo veel mogelijk sociale accenten worden gelegd.
In een eerdere blog heb ik al aangegeven dat ook Magnette op dat spoor zit. Het verraad ligt er op zich niet in dat ze in die richting opschuiven, maar wel dat ze zich nog altijd voordoen als socialisten.
Of nog: ook als de socialisten aan de macht zouden zijn, zou deze privatiseringspolitiek worden gevoerd.
De vakbonden zijn niet aan de macht en kunnen dus aan de zijlijn wat te staan krijsen, maar daar stopt dan ook hun bijdrage. Het is duidelijk dat de vakbonden gestaag aan macht verliezen. De reden is even duidelijk: het systeem kan hen even niet verdragen.
Vakbondsmensen zullen nu opwerpen dat er toch al altijd een strijd is geweest van het kapitaal tegen de vakbonden. Dat is natuurlijk juist. Maar er is een verschil tussen de kapitalist en het systeem. Er is een tijd geweest dat de kapitalist de vakbond als een te vernietigen tegenstander zag, maar dat het systeem een vakbond kon verdragen, bijvoorbeeld om de koopkracht van de mensen te verdedigen. De kapitalistische producent is enkel bezig met produceren en daarvoor is de vakbond totaal af te wijzen, maar het systeem weet dat productie niet zonder consumptie kan, en daarvoor is de vakbond wél nuttig. Het systeem corrigeert dus de kapitalist. Maar in deze fase steunt het de kapitalist.
De privatiseringen zijn onafwendbaar.
En de Pvda heeft omwille van electorale belangen zo ’n panische angst om in verband te worden gebracht met communisme dat ze even goed aan de zijlijn staat met wat sociale eisen en liefdadigheid om kiezers te lokken, maar in alle talen zwijgt over wat haar enige doel zou moeten zijn: de afbraak van het kapitalistische systeem.
Ja, ik ben dus tegen de privatisering van de zorg.
Als ik zorg zal nodig hebben, dan mag en moet wie mij verzorgt daar fatsoenlijk zijn kost mee verdienen en daar goed van kunnen leven, maar ik wil niet dat hij er rijk van wordt.
Dàt is precies wat er in privé-zorgtehuizen en andere instellingen gebeurt: er zijn mensen die er rijk van worden. Het doel van zo’n privé-rusthuis is niet de zorg van mensen, maar wel de winst.
Vanuit dat oogpunt ben ik het niet eens met Goedertier als hij de vzw’s als organisatievorm afwijst. Een vzw heeft niet de winst als doel, maar de zorgverlening. Als een vzw al winst zou maken, dan moet die geïnvesteerd worden in de doelstellingen van de vzw. Dat betekent in verbetering of uitbreiding van de zorg. Daar ben ik voor.
Daar ben ik voor omdat voor mij de overheid zo weinig mogelijk maatschappelijke taken moet opnemen. Als ze deze taken wel opneemt, ontneemt ze aan de burgers de kans om zelf verantwoordelijkheid te dragen. Een mens is pas mens als hij verantwoordelijkheid draagt.
Ik ben voor zorg, maar ik hoop dat iedereen er op uit is om zo weinig mogelijk zorg nodig te hebben. Als die zorg wel nodig is, geef dan in de eerste plaats aan burgers de kans om die zorg op te nemen. De staat moet maar tussenkomen waar de burger zou tekort schieten. Bij het woord zorg heb ik het nu niet over liefdadigheid.
Wél moet de staat natuurlijk controle uitoefenen op de kwaliteit van de zorg en hij kan daartoe bijdragen door subsidiëring.
Het is niet toevallig dat Goedertier bij het ABVV werkt. Het ABVV is tegenstander van privézorg zonder winst omdat die zorg vanuit eeuwenoude christelijke inspiratie georganiseerd werd door katholieken. Het ABVV houdt niet van katholieken. Natuurlijk ook vanuit de Leninistische visie van de staat als oplosser van alle problemen, kiest het ABVV voor de staat als organisator van zorg.
Alleen spijtig dat in de kapitalistische staat de politiek in dienst staat van het kapitaal. Dàt is precies wat we nu zien gebeuren in de staat die de zorg privatiseert. Wie de privatisering voor winst wil kelderen, kan dus niet rekenen op de staat. De enige oplossing ligt juist bij de organisatie van de zorg door vzw’s.
Door ideologische blindheid zet het ABVV zich zelf nog meer buiten spel. Het zou beter zelf vzw’s oprichten om zorg te organiseren.
Mensen zoals Dieter geloven nog altijd dat het een kwestie van politieke wil is. Neen, Dieter, het is het systeem !