De Morgen
lerares filosofie en rooms-katholieke godsdienst verbonden aan het T.I. Don Bosco Brussel.
Noodkreet uit Brussel: is leerplicht tot achttien voor ons publiek nog wenselijk?
Ja, nu hoor je het ook eens van een andere, zeker onverdachte bron. Niets van racisme of islamofobie of andere woke-toestanden. Gewoon de realiteit. Die realiteit is er niet enkel in dat speciale ‘Brusselse, Molenbeekse…” schoolgebied, maar ondertussen zowat overal, alleen minder extreem. Het is dé reden van het lerarentekort. De leerkrachten die er zijn haken er op af, en de leerlingen die het meemaken, willen zeker geen leerkracht worden.
En de zogenaamd weldenkende “linkse” politiek correcte wereld weigert het te zien, te erkennen, te benoemen en zelfs maar na te denken over mogelijkheden tot oplossing, want dan komt hun ideologie in het vizier. Het betekent gewoon het faillissement van de multiculturele samenleving. Ondertussen ziet de “gewone” man, die veel minder ideologisch denkt, het wel en vlucht weg naar het vlaams blok…
Maar ook los daarvan ben ik tientallen jaren geleden al tot het inzicht gekomen dat ons onderwijs tot achttien jaar pure nonsens is. Het is ingevoerd door Daniël Coens, de vader van de huidige voorzitter van de CD&V die er oneindig fier over was. Fier over een lege doos, die wél de werkloosheidscijfers deed dalen, maar tegelijkertijd ook het peil van het onderwijs, zeker in de hogere graden van het secundair onderwijs. Ook heel wat “autochtone” leerlingen uit een “normaal” milieu zijn niet gemaakt om op schoolbanken te zitten. Nu zijn ze verplicht om dat wel te doen. Je krijgt dan een klas met een aantal uitgebluste leerlingen. Als je als leerkracht geluk hebt, zijn die nog braaf en zitten daar maar kalm uitgeblust te zijn zonder lastig te doen. Maar het werkt voor niemand motiverend en haalt sowieso het leerpeil omlaag, al was het maar omdat diezelfde linkse idioten eisen dat iedereen de school verlaat met een diploma.
En ja dus, we moeten terug naar de mogelijkheid van het vroegere “leercontract” waarbij jongeren op de werkvloer opgeleid worden. Dat ze daarbij nog enkele uren per week op school moeten zijn voor wat algemene vakken, moet dan kunnen.
Een en ander eist wel een mentaliteitsverandering en inzet bij de “bazen” op het werk die bereid moeten zijn om jongeren op leercontract niet enkel als goedkope werkkrachten te zien, maar ook echt opleiding te geven. Dat zal zeker vragen om “flankerende” maatregelen.
Maar laat het duidelijk zijn: dit zal een deel van een oplossing zijn voor schoolmoeheid, zowel bij autochtone als allochtone leerlingen. Maar het is géén oplossing voor het meer fundamentele probleem van de mislukking van de multiculturaliteit en van de onverenigbaarheid van de islam met onze samenleving. Die toestand is hopeloos.
De surrogaat linksen die denken dat ze links zijn omdat ze voor een multiculturele samenleving zijn, dragen een verpletterende verantwoordelijkheid.
Ja natuurlijk zijn er idealisten onder hen; mensen die oprecht streven naar het goede. Maar ook deze idealisten lijden aan een van de ergste ziektes van deze tijd: ideologische blindheid.
Een ideologie is een geheel van ideeën over de mens, menselijke relaties en de inrichting van de maatschappij. (`Wikipedia) Zo ’n geheel van ideeën ontstaat vanuit observatie van de werkelijkheid waarbij mensen zich de vraag stellen: wat is goed en kwaad in wat ik vaststel ? En: hoe maak ik de maatschappij van daaruit beter ?
Iedere ideologisch denkende mens loopt het gevaar om het contact met de werkelijkheid te verliezen. Het moet een constante bekommernis zijn om dat gevaar te onderkennen. Soms mislukt dat.
Bij ideologische blindheid wordt deze mislukking gecultiveerd of extremer: de ideologisch blinde verliest niet enkel het contact met de werkelijkheid; hij weigert het nog te zoeken. Alles wat niet past in zijn ideologie bestaat voor hem niet. Hij wil het niet zien. En nog erger: hij verkettert de mensen die het wél zien.
Ik ben een ideologisch denkende mens (althans dat denk ik van mezelf). En ik probeer bewust weg te blijven van ideologische blindheid.
Verkettering is dus mijn deel. Voor mij geen probleem. Ze doen maar.
Maar niemand mag beweren dat ik niet streef naar het goede.
Neen, ik streef niet naar bezit, macht, aanzien. Ik streef naar geluk. Voor mezelf en voor anderen. Ik ben er van overtuigd dat mijn geluk samenvalt met dat van anderen. Het bestaat niet zonder het geluk van anderen. Het ongeluk van anderen knaagt aan mijn geluk. En dus streef ik naar het geluk van àlle anderen… Als ik daarop doordenk gaat het zelfs zover dat ik moet stoppen met streven naar mijn eigen geluk, doch volledig moet focussen op het geluk van (alle) anderen. Dan zal mijn geluk mij gegeven worden. Of nog: geluk pàk je niet, je krijgt het… Wat geldt voor mijn geluk, geldt ook voor dat van de anderen: het hangt af van het geluk van de anderen. Zo kan ik bezig blijven en zou ik om anderen te helpen om het geluk te krijgen ze moeten oproepen om anderen te helpen om het geluk te krijgen… Geluk valt op die manier samen met diepe verbondenheid. Met gemeenschap…
En ja, vanuit dat denkpatroon ben ook ik ooit voorstander geweest van de multiculturele samenleving als een concretisering van een wereldgemeenschap.
Maar dan kijk ik naar de werkelijkheid. En ik zie die kinderen op school die diep ongelukkig zijn. En ik moet toegeven: het komt door de multiculturele samenleving die gewoon mislukt. Ze mislukt niet omdat mensen niet hun best doen. Ze mislukt omdat ze niet mogelijk is. Nog niet. Misschien ooit, maar zeker nu nog niet.
De ideologisch blinden weigeren om die werkelijkheid te zien.
De tijd is voorbij dat ik dacht dat het een kwestie van idealisme is. Voor velen onder hen is het geen zaak meer van streven naar het goede, maar wel van gelijk krijgen. Het is misdadig onvermogen om ongelijk toe te geven.
Ondertussen doe ik oneindige malen mijn klak af voor de leerkrachten in die scholen.