De Wereld Morgen
Debat over België: zwijgende meerderheid doorbreekt de stilte
Het is allemaal zo vermoeiend. Telkens opnieuw krijg je artikels voorgeschoteld die je kan samenvatten in één woord: leugenachtigheid.
Die David Pestiau is zeker een intelligente mens, en als het over sociale thema’s gaat wil ik zeker een lange weg met hem meegaan. Maar als het over belgië gaat wordt het een leugenaar: hij verzwijgt, verbuigt en handelt vanuit een verborgen agenda.
Tot nu toe heeft niemand van links me een waardig argument kunnen geven om de eenheid of het voortbestaan van belgië te bepleiten.
Het enige wat er uit komt is: solidariteit.
Pestiau stelt dat je als linkse politicus “niet kan meegaan in scenario’s die de concurrentie onder werknemers in België versterken”. Natuurlijk wil ook ik niet de concurrentie onder werknemers versterken. Maar waarom staat daar “in belgië” bij ? Pestiau wil geen grens tussen Vlamingen en Walen ? Als hij consequent is, voert hij dan ook actie om de grens tussen belgen en Nederlanders af te schaffen. Pestiau ontpopt zich hier tot een bekrompen belgische nationalist, net zo erg als een bekrompen Vlaamse nationalist. Wie daarbij opmerkt dat belgië dan toch groter is dan Vlaanderen, maakt zich belachelijk.
Ja, zeker ik ben voorstander van solidariteit en als ik dat ernstig neem, ben ik voor solidariteit die de landsgrenzen overstijgt. Alle landsgrenzen, of toch zoveel mogelijk.
Ik snap totaal niet waarom er geen Europese vakbonden zijn die stakingen organiseren over gans Europa.
Toen het ging over de loongrens van 0,4% heb ik de PVDA wel grote heibel horen maken, maar ik heb nergens een oproep gehoord om belgische arbeiders te mobiliseren samen met Duitse arbeiders. Nochtans is die loongrens precies de organisatie van concurrentie onder werknemers in Europa. De PVDA heeft op geen enkele manier die loongrens gebruikt om bij de belgische arbeiders het bewustzijn van die concurrentie aan te wakkeren.
Landsgrenzen zijn nodig. Wie een groter geheel wil organiseren moet het onderverdelen in kleinere eenheden. Maar landsgrenzen moeten ook niet meer zijn dan manieren om de wereld te organiseren. Als de arbeiders solidariteit organiseren over die bestuurlijke landsgrenzen heen, worden die landsgrenzen in die materie irrelevant. Ook een grens tussen Vlaanderen en Wallonië.
Daarbij krijg je dan in een apart Vlaanderen en Wallonië efficiëntere bestuurseenheden.
In dat verband kennen jullie al mijn pleidooi voor kleinschaligheid. Ondertussen leren landen als Denemarken ons, net zoals de Länder in Duitsland dat een schaalgrootte zoals die van Vlaanderen en Wallonië op dit ogenblik de meest efficiënte is.
Natuurlijk zijn er problemen die grotere schaalgrootte vereisen. Daarvoor zijn er samenwerkingsverbanden nodig tussen die kleine landen. Voor de meeste problemen van schaalgrootte zal de stap naar Europa moeten gezet worden. Als voor sommige problemen tussen Vlaanderen en Europa nog een tussenniveau nodig is, kan dat voor sommige problemen een samenwerking tussen Vlaanderen en Wallonië zijn, maar voor andere dan weer een samenwerking met Nederland.
Inzake schaalgrootte maakt Pestiau zich grandioos belachelijk als hij zegt: “Of neem nu onze geneesmiddelen: hoe gaat een kleine regio met Big Pharma onderhandelen wanneer sommige producten te duur blijken?”. Hij bedoelt daarmee dat Vlaanderen te klein zou zijn om met Big Pharma te onderhandelen. Vindt hij nu een argument voor het bestaan van belgië in het feit dat belgië wél groot genoeg zou zijn ?
Kijk: Pestiau weet even goed als ik dat zijn argument kant noch wal raakt. Waarom komt hij er dan toch mee af ? In ieder geval is hij hier aan ’t liegen.
Pestiau stelt ook “Opmerkelijk is dat een aanzienlijk aantal Belgen méér eenheid wil, terwijl een flink deel van de politieke klasse dat niet lijkt te willen weten.”
Hij schijnt niet te beseffen dat hij hiermee raakt aan een fundament van onze democratie: het is een vertegenwoordigende democratie. Daarbij wordt er terecht van uit gegaan dat nogal wat bestuursproblemen zo ingewikkeld zijn dat het voor een gewone burger niet mogelijk is om ze te bestuderen en een gefundeerd oordeel te vellen. De burger laat het bestuur dus over aan mensen die hij vertrouwt (de verkiezingen) en die de tijd en de mogelijkheden hebben om de juiste informatie in te winnen en de juiste beslissingen te nemen. In onze tijd zijn veel problemen zo ingewikkeld dat parlementsleden zich moeten specialiseren in sommige aspecten van het bestuur. (De commissies).
Dàt is waar het in belgië over gaat: de politiekers hebben in de loop van de jaren ondervonden dat voor heel wat bestuursproblemen er geen of geen adequate oplossing mogelijk is op belgisch niveau. De problemen en belangen in Vlaanderen en Wallonië liggen dikwijls te ver uit mekaar. De staatshervormingen zijn daarvan het logische resultaat. De burger ondervindt die problemen niet.
In feite wil Pestiau nu even de parlementaire vertegenwoordigende democratie op zij schuiven en de beslissing niet laten nemen door de verkozen politici, maar op basis van een enquete door een krant…
Pestiau weet dat allemaal even goed als ik. Waarom komt hij er dan mee af ? Hij liegt.
Ik noteer ook dat Pestiau alle positieve krachten wil bundelen en daarbij ook beroep wil doen op figuren uit het cultuurleven of de sport. Ja, Chokri Mahassine of Eddy Merkcx zullen zich zeker voor die kar laten spannen en even een oude wijsheid opzij schuiven: “Schoenmaker, blijf bij je leest”. Merckx kon hard op pedalen duwen. Voor de rest heeft die brave mens mij niets te vertellen.
Tenslotte toch nog iets over Magnette. Anders dan Di Rupo die een omhooggezogen parvenu is, denk ik dat Magnette echt links is. Voor hem is het rechtse Vlaanderen in de staat belgië een ballast voor zijn linkse politiek in Wallonië. Dàt is de reden waarom hij zo ver is willen meegaan met De Wever in de regeringsonderhandelingen. Dat is niet veranderd en zal ook niet veranderen, tenzij hij de kans zou zien om Vlaanderen grondig te verlinksen. Die kans is onbestaande.
Als Pestiau denkt dat hij door een vereend belgië Vlaanderen kan verlinksen vergist hij zich schromelijk. Er is meer kans dat een onafhankelijk Vlaanderen verlinkst dan binnen belgië waar Vlaanderen het pervers PS-linkse Wallonië als een ballast beschouwt.
Als Pestiau écht links is, dan gaat hij voor een gezondmaking van het socialisme in Wallonië en voor de opbouw van een echt linkse beweging in Vlaanderen. Daar heeft hij belgië niet voor nodig. Integendeel.