Knack
De wachtlijsten in de zorg zijn een schande, een beschaafde samenleving onwaardig. Daarover kan geen discussie bestaan. En ik waardeer Matthias Somers omdat hij dit probleem in het kader van de regeringsverklaring aanklaagt. Hij geeft ook de evidente oplossing aan: méér geld, véél meer geld. Maar kan hij ook zeggen vanwaar dat geld moet/kan komen ? Lees verder “Waar is het geld voor de zorg ?”
De Tijd
Bedrijven moeten tonen dat ze de oplossing zijn en niet het probleem
Ik heb zelden zoveel hypocriete nonsens gelezen als in dit artikel van peter de keyzer. Onthou de naam, en lees nooit nog iets van hem. Hij bedriegt je.
Zijn eerste punt: de klimaatbeweging is antikapitalistisch geworden. Hiermee geeft hij al aan dat die beweging bij aanvang wél kapitalistisch was. Dat die beweging naar links is opgeschoven, is een feit. Maar misschien moet de keyzer zich eens afvragen hoe dat komt ? Is dat omdat slechte linkse mensen zich van die beweging stoemelings hebben meester gemaakt, of komt dat doordat voortschrijdend inzicht de activisten tot het besef heeft gebracht dat zonder grote economische veranderingen het klimaatprobleem niet kan opgelost worden ? Lees verder “De wansmakelijke hypocrisie van een kapitalist”
Grenzeloos
Argentinië en de volgende mondiale financiële crisis
Je kan zeggen dat Argentinië ver weg is en wij er niets mee te maken hebben. Daarbij heeft het land een traditie van het soort verhalen dat hier wordt opgevoerd, waarbij Argentinië in een afzonderlijke situatie zat, die weinig te maken had met wat er in de rest van de wereld gebeurde; of dat wat er overal in de wereld gebeurt in Argentinië in vergrote versie plaats vindt. Dan is Argentinië geen voorbode voor wat ons te wachten staat. Maar de auteur toont aan dat het zeer waarschijnlijk is dat, in dit geval Argentinië wél de kanarie in de mijn is die voorspelt wat ons te wachten staat. En dat is niet fraai. Lees verder “Is Argentinië de kanarie in de koolmijn ?”
De Wereld Morgen
Het is moeilijk om commentaar te geven bij dit artikel omdat het zoveel verschillende dingen zegt, waarmee ik het soms eens, ben soms niet. Ik probeer de thema’s grofweg te duiden: het klimaat, de relatie van de klimaatproblematiek met de heersende elites, en een strategie om de macht van de heersende elites te breken.
Wat betreft het klimaat op zich gaat de auteur er van uit dat de VN rapporten onvoorwaardelijk juist zijn. Hier snijdt hij al in eigen vel, want de VN is juist een organisatie van de heersende elites. Als de heersende elites achter die rapporten zitten, kan je dan nog onvoorwaardelijk geloven dat ze juist zijn ? Je kan dus ook niet zo maar stellen dat de heersende elites de klimaatactivisten tegenwerken. Lees verder “De inconsequentie van sommige klimaatactivisten”
De oplossing van de overproductiecapaciteit door overconsumptie die ik gisteren beschreef, zal heel veel geld kosten. De nieuwe producten zullen moeten worden gekocht door de werkende massa. Velen zullen het zich kunnen permitteren. De meerderheid niet. En dus wordt er gesproken over sociale maatregelen, lees subsidies. Het klinkt mooi als je zegt dat de armen niet mogen lijden onder de transitie en dat je dus gaat subsidiëren. Maar je kan het ook cynisch bekijken: die subsidies laten toe dat ook de armen de overproductiecapaciteit mee helpen oplossen, en spelen dus in de kaart van het kapitaal. In ieder geval zullen ook die subsidies worden betaald door de werkenden, al is het dan door hen die het zich kunnen permitteren. Maar niet door de rijken. Er zijn mensen die denken dat ze de rijken kunnen dwingen om mee te betalen. Dat is een illusie want in het kapitalisme is het kapitaal de baas. Daarvoor heet het kapitalisme. En dus bepaalt het kapitaal wat er gebeurt en zijn de rijken onaantastbaar. Wat er ook van zij: het geheel betekent dat de werkende massa zal moeten inleveren. De kapitalistische strategen stellen zich dan de vraag: hoe gaan we de mensen zo ver krijgen zonder dat ze in opstand komen ? Welnu als je de mensen er van kunt overtuigen dat ze moeten inleveren om het klimaat en de planeet te redden, is je probleem opgelost. Lees verder “Over Greta Thunberg (2)”
Ik ondervind dat nogal wat linkse vrienden mij in een rechtse hoek duwen als ik het over het klimaat heb. Ze zijn er van overtuigd dat het klimaat een links thema is. En ik ondervind dat ze me niet begrijpen als ik het over Greta Thunberg heb. Vermits het over een kind gaat, worden velen dan ook emotioneel en dat maakt hun reacties tegenover mij niet fijn. Nu, op zich storen die reacties me niet. ik kan wel tegen een stootje (zegt de narcist). Maar los dus van mijn persoontje, is het thema wel belangrijk, en wil ik dus uitleggen wat er in mijn ogen speelt. Lees verder “Over Greta Thunberg (1)”
De Wereld Morgen
Actiegroep ‘Openbaar Vervoer Nu’ wil herfederalisering alle openbaar vervoer onder één minister
Ik hou niet van Lode Vanoost, en ik heb in eerdere commentaren op zijn artikels al zwaar naar hem uitgehaald. Maar eerlijk is eerlijk: wat de kern van zijn betoog hier betreft, heeft hij honderd procent gelijk. Een privatisering van het openbaar vervoer is nonsens. Schaam je, Thomas Roggeman. Je toont je een gewetenloze aanhanger van het meest verderfelijke kapitalisme dat enkel in dienst staat van de rijken. Lees verder “Ook ik ben tegen de privatisering van de NMBS. Maar…”
Gisteren gaf ik Luc Nijs gelijk als hij pleit voor een nieuwe arbeidsethos. Dan heeft hij het over prestatie en verantwoordelijkheid voor zichzelf.
Mensen moeten niet enkel verantwoordelijk zijn voor zichzelf, maar ook voor mekaar. Eigenlijk is dat het fundament van onze sociale zekerheid. Maar als die verantwoordelijkheid een wettelijk geregeld automatisme is, waarbij veel mensen de (financiële) bijdrage die ze moeten leveren niet meer zien als verantwoordelijkheid voor de anderen, doch enkel als een last, een belasting die ze zoveel mogelijk moeten ontduiken, is dat geen solidariteit meer in de harten van de mensen. En dan kan je je de vraag stellen of het nog wel echte solidariteit is ? Lees verder “Maakt arbeid gelukkig ? (2)”
Doorbraak
Wat is er met ons arbeidsethos gebeurd?
Een pleidooi voor een andere visie op werk
Ik kan Luc Nijs wel pruimen. Het is tenminste geen vakidioot die enkel nadenkt over zijn vak. In een aantal zaken heeft hij gelijk. Die ga ik hier niet bespreken.
Allereerst dit: hij heeft het over zijn drill-sergeant achtige discipline. Ook uit de rest van het artikel blijkt dat hij iemand is van het wilskrachtige type. Waar een wil is, is een weg. Zijn wilskracht heeft hem ver gebracht. Ik ken de man niet persoonlijk, maar het lijkt me iemand die “het gemaakt heeft”. En die dat gedaan heeft met grote inzet en vastberadenheid. Maar dan komt een fenomeen dat wel meer opduikt: als ik dat kan, waarom kan ook iemand anders het niet ? Lees verder “Maakt arbeid gelukkig ? (1)”
Als je mensen leert om de hand op te houden, word je verlaten als je die hand niet meer kunt vullen.
Het socialisme van de verzorgingsstaat heeft succes gehad zolang de economische toestand toeliet om de hand te vullen. Dat was het geval in de periode na de tweede wereldoorlog die een speciale economische periode was, gekenmerkt door een enorme groei, met een enorme nood aan productie en consumptie, nog versterkt door het Marshallplan, en een groot tekort aan arbeidskrachten dat de macht van de vakbonden vergrootte. Maar die periode is voorbij.Want toen kwam het neoliberalisme. Het neoliberalisme is er niet gekomen omdat rechtse politici dat wilden. Het is een fase in het kapitalisme. Lees verder “Waarom de socialisten rake klappen krijgen (2)”