Charles Maymarx

Uitpers

Francine Mestrum

Dertig jaar armoedebeleid! Honderd jaar armoede!

Vorige week kwam de dertigste editie van het Jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting uit. En binnenkort zitten we weer in de (w)armste week, net na de Internationale Dag voor armoede

Armoedebeleid ? Francine Mestrum stelt vast dat het armoedebeleid faalt. Dat roept vragen op. Maar veronderstel nu eens dat ze zou mogen vaststellen dat het armoedebeleid lukt ? Betekent dit dan dat de armoede uit de wereld is ? Of nog: wat gebeurt er als dat effectieve armoedebeleid stopt omdat er geen armoede meer is ? Komt de armoede terug als het armoedebeleid stopt ? In het kapitalisme zeker wel !

Ik wil maar zeggen: zouden we niet naar een wereld moeten waarin het begrip armoedebeleid gewoonweg niet bestaat wegens overbodig ?

Mestrum legt terecht de klemtoon op het inkomen.

Het is niet eenvoudig om te bepalen wat armoede precies is en wanneer iemand al dan niet arm is.

Je kan dan denken aan de levensstandaard en een lijstje opstellen van zaken die bepalen of iemand arm is. 

Een Masai in Kenia leeft in een hut, door zijn vrouw(en) gebouwd van koeienstront. Zonder elektriciteit, stromend water…

Voor ons zijn die mensen arm. En toch zijn er rijke en arme Masai. Die rijkdom wordt bepaald door het aantal vrouwen dat zo ’n Masai heeft. Iedere vrouw heeft haar eigen hut. Als je een verzameling van tien hutten ziet, woont daar iemand die dubbel zo rijk is als de eigenaar van vijf hutten en vijf vrouwen. Het systeem is simpel: vrouwen worden aan het werk gezet als herder van de koeien. Hoe meer vrouwen hoe meer koeien de man kan houden. Het werkt ook andersom: hoe meer koeien, hoe meer vrouwen hij kan kopen. Een mooie “vicieuze” cirkel. Die vrouwen krijgen kinderen. Die worden ingezet als herder van de geiten… Lees verder “Stop met dat gezanik over armoede !”

Doorbraak

Luckas Vander Taelen

Verlos ons van het kwaad: menselijke bom in Brussel Joost

Vandecasteele schrijft non-fictie fictie Het minste dat je van ‘Verlos ons van het Kwaad‘ van Joost Vandecasteele kan zeggen is dat het uitermate goed gedocumenteerd is. Dat is geen geringe verdienste, want de materies waarmee de auteur omgaat zijn allesbehalve transparant of eenvoudig. Vandecasteele combineert het verhaal van twee personages wiens bestaan bepaald zal worden door hun obsessies

Flup Flatul. Zegt die naam je iets ? De kans is klein. Er is nochtans een algemeen bekende uitspraak die op hem slaat: “hij kan het niet”. Die woorden komen van de vroegere hofmaarschalk Herman Liebaers in een interview met Yves Desmet van 1991. In die tijd ging iedereen er van uit dat Liebaers daarmee bedoelde dat Philippe van Saksen-Coburg niet bekwaam was om koning te zijn. Ik vond dat toen al een rare uitspraak, want wat moet je eigenlijk kunnen om koning te zijn ? Nu hebben mensen die als kind lid waren van de scoutsgroep waar ook Philippe deel van uit maakte hun mond voorbijgepraat: de totemnaam van Philippe bij de scouts was Flup Flatul. Hij kreeg die naam omdat hij een onbedaarlijk schetenlater was. Meer nog: hij was gewoon niet bekwaam om zijn scheten binnen te houden. Hij kon het niet. Om koning te zijn moet je niet veel kunnen, maar je moet wel je scheten kunnen beheersen. Stel je maar eens voor dat je ontvangen wordt door de paus of door de president van de VS en als je die mensen een hand geeft plots een trompettend achtergrondgeluid de deftige ruimte doorklieft…

Ondertussen heeft Flup Flatul wel veel vooruitgang gemaakt. Mits grote inspanning en concentratie lukt het hem wel. Het is die spanning en concentratie die je opmerkt in zijn oogopslag en ietwat starende blik. Heb je ooit gezien hoe iemand kijkt die zijn pis laat lopen in zijn incontinentiemateraal ? Zo iets. Je hebt ook zijn houding waarvan ik vroeger dacht dat ze te maken had met chronische constipatie. Lees verder “Over Flup Flatul, De Croo, de corrupte Brusselse PS, en serieuze praat over onze democratie”

Sampol

Dominique Willaert

Wie heel luid roept, is meestal heel onzeker

De strijd tegen het coronavirus laat ons zien hoe een groeiende groep mensen, met of zonder zwemband, in een kolkende rivier van onbestemde boosheid springt

Neen, ik ben het niet in alles eens met Dominique Willaert.

Zo bijvoorbeeld weigert hij de “jongeren van kleur” als een probleem te zien. Begrijp me niet verkeerd: als Willaert het gedrag van de politie aanklaagt, zal dat in nogal wat gevallen terecht zijn. Dat de politie en de huisvestingsmarkt voor die jongeren een probleem zijn, is juist en het is nodig om dat te zien en aan te klagen. Maar ik marcheer niet mee als iemand slechts één kant van de medaille wenst te zien. Ook die jongeren vormen een probleem. Nu heb ik eerder al aangegeven dat ze als persoon zelf slachtoffer zijn. Maar dat verandert niets aan het feit dat ze een probleem vormen. Neen, het is niet de schuld van een schizofreen als hij een begeleider aanvalt, maar hij is dan wel een probleem. Het is moeilijk praten met iemand die dit weigert te zien.

Tussen haakjes: waarvan zijn die jongeren dan wel slachtoffer ? Ik zie twee factoren: het kapitalisme en de islam. Ook de islam als probleem weigert Willaert te zien. Hij heeft het enkel over het kapitalisme.

Maar hij heeft natuurlijk wel gelijk als hij het kapitalisme als probleem naar voren schuift.

De toestand van tegenwoordig met een beduidend aantal mensen die “het niet meer weten” en dus maar hun eigen waarheid in mekaar knutselen, heeft inderdaad fundamenteel te maken met het kapitalisme.

Filosofisch gezien kan je het verband leggen met het postmodernisme dat, veel te kort door de bocht samengevat, neer komt op de stelling dat de waarheid niet bestaat, en ik enkel weet kan hebben van mijn eigen waarheid. De hele fake news cultuur kan je daar op terugbrengen. Iets is waar als iemand het gelooft. Lees verder “Van antivaxers tot Arvo Pärt”