Charles Maymarx

Knack

‘Ondersteuning voor leerlingen met beperking: ruil expertise niet in voor logistieke efficiëntie’

‘Expertise komt niet met een vaccin, het is het resultaat van jaren werk’, schrijven vertegenwoordigers van vier scholen. Zij hebben geen goed oog in het ontwerp van het vernieuwde m-decreet, over de begeleiding van leerlingen met een beperking

De auteurs hebben gelijk. In feite komt hun pleidooi neer op een verdediging van het bijzonder onderwijs en een kritiek op de pogingen om dat onderwijs af te bouwen en onder te brengen in het reguliere onderwijs.

De m-decreten worden verkocht als bekommernissen om de gehandicapten (ik doe niet mee aan onnozele schoonspraak) te integreren in onze samenleving. Ik ben voor die integratie. Maar hier wordt de burger gewoon bedrogen: de m-decreten gaan over een operatie besparing in het onderwijs; ten koste van de gehandicapten. Dat is schandalig en erger: misdadig.

Om het simpel te stellen: als je de gehandicapten in een gewone klas zet, bespaar je op gebouwen, verlichting, verwarming, en meer nog: op leerkrachten.

Alle Belgische overheden hebben in 2009 het VN-verdrag inzake de rechten van personen met een handicap geratificeerd en moeten dat nu uitvoeren. Dat bepaalt dat mensen met een handicap – 10% van de bevolking – ook recht hebben op een goed leven en op een volwaardige deelname aan de maatschappij, dus ook aan het onderwijs. (Wikipedia) Het M-decreet werd voorgesteld als een implementatie van dat VN-verdrag. Je moet het kunnen: het recht op onderwijs verwezenlijken door een goed werkend bijzonder onderwijs af te breken en te vervangen door een onderwijs met onvermijdelijk minder kwaliteit voor de gehandicapten, en nog mooier: je schaadt er ook het recht op onderwijs van de “normale” leerlingen mee, want ook dat onderwijs verlaagt in kwaliteit door het M-decreet. Van hypocrisie gesproken !  Lees verder “Het M-decreet: georganiseerde schande”

Doorbraak

Philippe Clerick

Wordt het gevaar van ‘woke’ overdreven?

Over opiniemakers en ‘woke’ ontkenners

Een rector die in voorkomen en lichaamstaal een glad politiek-correct conformisme uitstraalt, heeft onlangs iets ongunstigs over ‘woke’ gezegd. Activistische stemmen mochten voor zijn part deelnemen aan het debat, maar ze mochten andere geluiden niet bannen of verbieden. Dat is wat ik er ook van vind. Als op afspraak verschenen er kort daarna in de pers en op de sociale media een aantal reacties die, terwijl ze voorzichtig in een boogje om de rector heen liepen, benadrukten dat het gevaar van ‘woke’ niet mocht worden overdreven

Philippe Clerick brengt hier een goede analyse.

Ze brengt me tot twee vragen: hoe ontstaat “woke” eigenlijk ? En: waarom verdedigen die “linkse” commentatoren in de pers dat woke-gedoe ?

Om misverstanden te voorkomen: als ik het over “woke” en “woke-gedoe” heb, dan gaat het over de overdreven vorm van woke.

Laat het duidelijk zijn: ik heb niets tegen woke op zich. Het is goed dat mensen aandacht hebben voor onrecht rondom zich, en daartegen protesteren. Ook ik verdedig het kolonialisme niet. Integendeel: ik protesteer tegen de nieuwe vorm van kolonialisme, van na de “dekolonisatie”, waarbij de uitbuiting gewoon is verder gezet, maar dan niet meer door een staat, maar door privépersonen. De dekolonisatie betekende enkel dat de uitbuiting door de belgische staat terug in de privé-handen is gekomen van het koningshuis en zijn trawanten. Het is gewoon de terugkeer naar Leopold II als privé-eigenaar van Congo. Beticht me dus niet van sympathie voor het kolonialisme. Alleen is de manier waarop de wokers hun wokigheid beleven van een onverdraaglijke belachelijkheid, en erger nog: van een gevaarlijke dictatorialiteit. Lees verder “Het duivelse van het wokisme”

IPS

AUTOMOBILISTEN VERANDEREN HUN GEDRAG ALS ZE DE WERKELIJKE MILIEUKOST MOETEN BETALEN

Weggebruikers veranderen hun gedrag als ze de werkelijke milieu- en sociale kost van hun rit moeten betalen. Dat concluderen Zwitserse onderzoekers na het grootste onderzoek over kilometerheffingen dat tot op vandaag werd gedaan

Toen ik nog in de Middeleeuwen leefde, ging ik in Antwerpen graag kijken naar de bouw van de kathedraal. Op het plein rond de eigenlijk bouwwerf zaten overal mannen op de grond die beelden hakten voor het bouwwerk: waterspuwers, heiligenbeelden, gewoon ornamenten… Een van die hakkers viel me op door de geweldige snelheid waarmee hij zijn beelden maakte. Ik vroeg hem: “Goede vriend, waarom hakt gij – in die tijd jij-jouwden we nog niet – toch zo ijverig ?” “Wel”, zei hij, dat is simpel: “wij worden per stuk betaald. Hoe sneller ik werk, hoe meer ik verdien. En ik graag mosselen met een goed Rijnwijntje… zodus.” Ik begreep hem, want ook ik eet graag mosselen, al prefereer ik een droge wijn van de Loire – maar daar gaat het hier niet om.

Een andere hakker die wat trager was, maar zijn beelden ook wat secuurder afwerkte, antwoordde op mijn vraag naar zijn motivatie: “Ziet ge die man daar ? Dat is onze opzichter. Van hem heb ik alles geleerd. Het is voor mij ondenkbaar dat ik hem zou teleurstellen”. Ja, ook dat is waarlijk een goed antwoord.

De derde bekeek me een beetje verontwaardigd: “Maar ziet gij dat dan niet ? Vergelijk mijn beeld met dat van die anderen. Ja, natuurlijk: geen kritiek: het zijn vakmannen. Maar mijn beeld heeft iets meer. Heel mijn hart en ziel ligt er in. Dit is kunst, mijn heer !

Tenslotte kwam ik bij iemand die geregeld zijn werk onderbrak om naar de oprijzende toren te kijken. Hij zag dat ook ik onder de indruk was van de hemelreikende harmonie. “Mijn heer, dit wordt een bouwkundig kunstwerk voor eeuwen. En ik mag daaraan meewerken. Later, veel later nog, zullen mensen mijn naam vergeten zijn. Maar mijn beeld zal nog altijd bijdragen aan de schoonheid die hier naar de hemel wijst !” Lees verder “Wat motiveert mensen om milieuvriendelijk te leven ?”