Even vorige blog samenvatten.
Het kapitalisme komt in een fase van onevenwicht tussen productiecapaciteit en consumptie en poogt dat op te lossen.
Daarvoor moeten nieuwe markten gecreëerd worden. In een eerste fase probeert het die te vinden in onderwijs, gezondheidszorg en sociale zekerheid. Die dus moeten geprivatiseerd worden. In onze streken gebeurt dat minder drastisch dan in de VS of Groot-Brittannië onder Reagan en Thatcher.
Toch ontstaat er nog kapitaalaccumulatie wat een andere vorm is van onevenwicht tussen productie en consumptie. Er moeten dus nieuwe maatregelen genomen worden.
Die nieuwe maatregelen zijn het creëren van een klimaateconomie en -markt (de Europese Green Deal); en in Europa ook de doorgedreven privatisering van de sociale zekerheid.
De migratie is daarbij een ondersteunende factor.
En nu het thema van vandaag: de uitspraak van de éminence grise van de socialistische mutualiteiten, en goeroe van de Waalse socialisten, Jadot: “Ofwel is belgische ziekteverzekering binnen vijf jaar gesplitst, ofwel is ze geprivatiseerd.”
Op dit ogenblik is Wallonië een socialistisch eiland in een neokapitalistische wereld. Het socialisme gaat er natuurlijk niet zo ver als in Cuba of Noord-Korea, maar Wallonië is in ieder geval beduidend socialistischer dan, bijvoorbeeld, Vlaanderen, ook al hebben ze beide dezelfde sociale zekerheid. Wallonië kan die socialistische status enkel voeren door de miljarden transfers van het neoliberaal denkende Vlaanderen.
Dat is het eerste drama voor Wallonië, en eigenlijk voor iedere linkse en sociaal denkende mens: je kan slechts overleven in het (neo)kapitalisme, als je je politiek aanpast aan het kapitalistische systeem. Vlaanderen doet dat meer dan Wallonië en is dus welvarender. Ik gruwel als ik dit moet schrijven, want de neoliberale welvaart komt niet ten goede aan de gewone werker, maar aan de rijken. Maar het is wél logisch en duidelijke realiteit: je kan binnen het kapitalisme niet tot welvaart komen, als je niet volgens de kapitalistische regels werkt. Een mooi voorbeeld is China dat pas tot groei is gekomen, nadat het een kapitalistische economie heeft opgebouwd.
Wallonië weigert nog altijd om dit te erkennen. Vandaar de uitspraak van Jadot: gezien het Vlaamse neokapitalisme, zal Vlaanderen de sociale zekerheid privatiseren op alle punten waar het kan binnen de belgische context (als die zou blijven bestaan). Dat leidt onvermijdelijk tot een feitelijke privatisering van de sociale zekerheid. Als Wallonië een solidaire sociale zekerheid wil handhaven, zal het zich dus moeten losscheuren van Vlaanderen.
Idealisten zullen graag hopen dat het proces ook andersom kan gaan: dat Wallonië de privatisering in Vlaanderen zou kunnen tegenhouden. Gezien het feit dat de rest van de wereld neokapitalistisch is, is dit gewoon onmogelijk. En als het toch zou gebeuren, zou dat betekenen dat de Vlaamse economie afzakt naar het niveau van de Waalse, en dan is er van de transfers ook geen sprake meer, en wordt het arme socialistische eiland in Europa enkel wat groter.
Dat is dan het tweede drama voor Wallonië: het kan de privatisering van de sociale zekerheid enkel voorkomen door ze af te splitsen van de Vlaamse, maar vermits het nu zijn socialisme enkel op een nog aanvaardbaar niveau van welstand behouden door de Vlaamse steun, en die wegvalt na de splitsing, zal het sterk verarmen, en zal de niet-geprivatiseerde sociale zekerheid niets meer voorstellen.
Dit noemt men een verlies-verlies situatie: als belgië niét splitst wordt de sociale zekerheid in Wallonië geprivatiseerd. Als belgië wél splitst wordt de sociale zekerheid in Wallonië onbetaalbaar.
Eigenlijk heeft Wallonië geen keuze: het moét de neoliberale weg op gaan. Maar als die neoliberale weg leidt tot welstand en geprivatiseerde sociale zekerheid, is er voor Wallonië geen enkele reden meer om de belgische constructie in stand te houden.
Alle pogingen van Wallonië om belgië te redden, zijn slechts uitstel van executie. En dat uitstel van executie kan niet lang meer duren, want het neokapitalisme dringt. Volgens Jadot gaat het om maximum vier jaar.
Lees morgen deel 4