MO*
Gedeelde geschiedenis en hernieuwde samenwerking in 2020
De drie belgische ministers die deze trip naar Congo hebben ondernomen zijn:
minister van binnenlandse zaken Pieter de Crem, minister van Ontwikkelingssamenwerking Alexander De Croo ( VLD ) en premier Sophie Wilmès ( MR ).
En kijk wat het Nieuwsblad van 13/04/2008 bericht:
De Democratische Republiek Congo krijgt volgende week bezoek van maar liefst drie Belgische ministers. Zowel minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht (Open VLD) als minister van Ontwikkelingssamenwerking Charles Michel (MR) en minister van Defensie Pieter De Crem (CD&V) trekken naar de ex-kolonie. Bedoeling is de belangrijke plaats die Afrika inneemt in het Belgische buitenlandbeleid in de verf te zetten. De ministers beloven om ‘met één stem te spreken’, verwijzend naar de vele verschillende meningen die leden van de regering Verhofstadt II er vaak op na hielden. De Crem wil het hebben over militaire samenwerking tussen België en Congo.
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb een déjà vu gevoelen.
In een eerdere blog heb ik al aangegeven dat er volgens goede bronnen een sterke link is tussen de Liberalen ( zowel de VLD als de MR ), en de mensen die grote financiële belangen hebben in de ertsontginning in Oost-Congo waar er, precies omwille van die belangen al jaren een uitzichtloze oorlog woedt. Dat daarbij ook nog kinderen in levensgevaarlijke omstandigheden voor een hongerloon worden ingezet, maakt de zaak nog erger.
( Her ) lees in dit verband mijn blogs van 24 en 25 januari.
Er is iets raars in dit verhaal.
Eerst en vooral is het duidelijk dat dit bezoek niet past bij een regering van lopende zaken. De bevoegdheden van een regering van lopende zaken zijn beperkt tot het nemen van louter administratieve beslissingen en het regelen van dringende zaken of routineaangelegenheden. ( Wikipedia ). Wat is er zo belangrijk dat deze ( liberale ) excellenties waarvan geweten is dat ze belanghebbenden zijn, de parlementaire regels over de bevoegdheden van hun regering aan hun laars lappen ? Het lijkt er op dat dit bezoek absoluut moest gebeuren voor er een nieuwe reguliere regering komt, want het is lang niet zeker dat deze dikbetaalde dienaars van de kapitalisten nog in die regering zouden zitten.
Ook valt het op dat, zoals Goris terecht schrijft, de verklaringen, zowel van Congolese als van belgische zijde totaal nietszeggend zijn. De thema’s die in die verklaringen aan bod komen, zijn dus gewoon oogverblinding. Het doel van de belgische missie lag elders. Het is duidelijk dat er in besloten kring over andere zaken is gepraat. Als je dan de grote financiële belangen waarbij onze excellenties betrokken zijn, in rekening brengt, weet je waar het echt om ging.
Bij de verdediging van de privé-belangen van de kapitalisten in Congo, speelt de belgische staat een rol. Het geld voor ontwikkelingssamenwerking is nooit naar de Congolese bevolking gegaan, maar in de zakken van de Congolese machthebbers terecht gekomen. In ruil daarvoor hebben deze de privébelangen van de “belgische” kapitalisten in Congo beschermd. Wij hebben belastingen betaald om Frère en consoorten te verrijken, waarbij het politiek krapuul ons heeft wijs gemaakt dat we een menslievende daad stelden. Dat krapuul heeft ook een naam: de families Michel, De Croo, De Gucht, en nu ook Wilmès. Ik geef toe dat ik geen informatie heb over de betrokkenheid van De Crem. Maar vermits hij zowel in 2008 als nu deel uitmaakte van het onderonsje, lijkt die evident.
Om het eenvoudig te stellen: na de verkiezingen in Congo zijn er naast Kabila andere machthebbers aan bod gekomen, en ook die moeten nu gepaaid worden. En dat paaien gebeurt dus niet met het eigen geld van de belanghebbende politiekers, maar met het geld van de belgische staat. Met jouw en mijn geld.
Eigenlijk is het zoals met alles in het kapitalisme: de gewone man betaalt de winst van de kapitalist. Hij doet dat op twee vlakken: in zijn arbeid en in zijn consumptie. In zijn consumptie is overduidelijk. Maar ook in zijn arbeid: in de feiten werkt iedere werker een bepaalde tijd onbetaald. Ik maak het simpel: wie acht uur per dag werkt, wordt voor slechts zeven uur betaald. Dat gratis uur is de winst voor de kapitalist. Ja, ik weet het: ook de wet van vraag en aanbod speelt een rol en kan die gratis arbeid doen verdampen. Maar in principe verkoopt de kapitalist het product tegen een hogere prijs dan de maakprijs. De maakprijs, is op gebied van arbeid het loon van de werker. Maar het product is dus eigenlijk op gebied van arbeid méér waard, en dat méér ligt in het gratis werk. Natuurlijk wordt dat gecamoufleerd: de som voor zeven uur werk – het loon dat de werker ontvangt – wordt uitgesmeerd over de acht uren werk. En zo werkt de werker een uur gratis, terwijl hij denkt dat hij voor al zijn arbeid betaald wordt.
Of opnieuw: de gewone man betaalt de winst van de kapitalist. Of het nu via zijn loon en werk gaat, of via ontwikkelingshulp of buitenlandse politiek, maakt niet uit.
Ook mooi: de mensen die betrokken zijn bij de Congolese mijnindustrie, worden graag minister van ontwikkelingssamenwerking. Zowel vader Michel (Charles) als zoon De Croo (Alexander) zijn minister van ontwikkelingssamenwerking (geweest). Het is alsof men de kat vraagt om de melk te bewaken. En oh ja, ook Paul Magnette heeft die ministerpost bekleed. Daarmee wil ik echt niets suggereren.
Toch nog dit: het is opvallend hoe lief Goris is voor De Croo. Hij blijkt op terugweg van Kinshasha het vliegtuig gedeeld te hebben met De Croo. Ja, dat schept natuurlijk een band.