Doorbraak
1920: nationalisme en ‘socialisme’ onder één hoed
Honderd jaar geleden lanceerde Hitler zijn partij
Wie het heden wil begrijpen, moet het verleden kennen.
De ontstaansgeschiedenis van het nazisme is interessant omdat je er dadelijk in herkent welke de strategie is van het vlaams blok: ze is een getrouwe kopie van het oorspronkelijke nazisme: tegelijk sociaal, volksnationalistisch en racistisch.
Ik ondervind dat nog al wat mensen niet echt weten wat nationalisme eigenlijk betekent.
Je zou nationalisme kunnen omschrijven als een staat die tegelijkertijd ook een gemeenschap wil zijn. De weg daar naartoe gaat via het patriottisme dat mensen manipuleert om fier te zijn op hun vaderland en bereid te zijn om er voor te werken en te strijden. In de Brabançonne zingen we het duidelijk en met volle borst: … wees ons doel in arbeid en in strijd… Patriottisme is nog geen nationalisme, want mensen kunnen fier zijn op hun land, zonder dat ze de bevolking als een gemeenschap zien.
Een goed voorbeeld hiervan zijn de VS. Het patriottisme is alom verspreid, maar de bevolking bestaat uit verschillende gemeenschappen die zelfs vijandig tegenover mekaar kunnen staan. Denk maar aan de zwarte en de blanke gemeenschap. Nationalisme gaat dus een stap verder.
Het begrip volk is een middel om het gemeenschapsgevoelen aan te wakkeren. Tussen haakjes: dit gemeenschapsgevoelen is een noodzakelijke basis voor een sociale zekerheid, georganiseerd door de natie. De VS kennen geen sociale zekerheid omdat ze wel patriottistisch, maar niet nationalistisch zijn. Enkel in staten die een zekere graad van nationalisme hebben bereikt, vind je een sociale zekerheid.
Daarmee geef ik van de ene kant goede punten aan het begrip volk en aan de natie omdat ze in ieder geval het gemeenschapsgevoelen willen cultiveren.
Toch ben ik geen voorstander van een denken in termen van volk omdat het hier verbonden is met etniciteit of afkomst, waarbij ook dezelfde uiterlijke kenmerken (blank, zwart…) belangrijk zijn waardoor je al dadelijk een aantal bewoners van het grondgebied uitsluit. In deVlaams nationalistische volksunie heb je weliswaar een strekking die streefde naar samenwerking en solidariteit tussen de volkeren, wat het begrip meer aanvaardbaar maakt. ( Kuypers, ex-burgemeester van Herent, en Bart Staes, nu Groen ! zijn hier voorbeelden van. )
Bart De Wever hanteert ook een opener visie op het begrip volk, dat hij dan omschrijft als de mensen die op een bepaald grondgebied wonen en die dezelfde basiscultuur en normen en waarden hanteren. Daarmee vermijdt hij de valkuil van de etniciteit, maar hij blijft zitten met de werkelijkheid van de multiculturele samenleving, die per definitie problemen heeft met die basiscultuur en normen en waarden. De mislukking van de integratie is een veeg teken, vooral ook omdat er eigenlijk geen zicht is op een diepgaande verbetering van de integratiesituatie. Bij mijn weten is er op dit ogenblik geen enkel voorbeeld van reëel gelukte multiculturaliteit die een samenleving is geworden. Er zijn voorbeelden in het verleden die een min of meer harmonisch samenleven van verschillende volkeren of culturen hebben gekend. Maar vroeg of laat valt de boel toch uit mekaar. Dikwijls is dat harmonisch samenleven werkelijkheid geweest onder een dictatuur. Van zodra die wegvalt, valt ook het samenleven weg. Een treffend voorbeeld daarvan is het vroegere Joegoslavië.
Ik geloof dus niet in het nationalisme. Het is voorbij. De multiculturele samenleving maakt het onmogelijk. We zullen op zoek moeten gaan naar andere gemeenschappen dan de natie om solidariteit te organiseren.
Hiermee heb ik al aangegeven dat er een fundamenteel verschil is tussen de basisvisie van De Wever en het vlaams blok. (Ik schrijf met opzet De Wever, en niet de n-va, omdat er binnen de n-va zeker een belangrijke stroming is die meer aansluit bij het vlaams blok.)
Een ander fundamenteel verschil ligt in de economische visie: Hitler en het vlaams blok hangen een soort socialisme aan. De Wever zit duidelijk in het neoliberale kamp. De Wever is géén vlaams blokker of nazi.
Het socialistische karakter van het nazisme en het vlaams blok zou goedmenende mensen kunnen aanspreken, maar het wordt onaanvaardbaar door de beperkende en strikt racistische visie op het begrip volk. Hitler wilde wel solidariteit, maar enkel voor raszuivere Germanen. Andere “rassen” werden uitgesloten en als vijanden gezien, of hoogstens als nuttig slavenvee. Het discours van een Philippe De Winter sluit hier volledig bij aan. Deze racistische uitsluiting is hét kenmerk van het nationaal-socialisme.
De historie van Hitler leert ons iets wat in onze tijd van groot belang is.
De socialisten en communisten in de tijd van Hitler: focusten zich enkel op het materiële. Natuurlijk was dat belangrijk, maar in de geest van de mensen was het materiële verbonden met een sterke immateriële bekommernis: het ging om de vernedering van Versailles, de nationale fierheid, kortom om zelfrespect. De linksen hadden daar geen oog voor. Hitler wel, en juist door dit immateriële te koppelen aan het materiële wist hij de massa achter zich te krijgen.
De linksen van nu hebben blijkbaar niets geleerd uit de geschiedenis. Niet alles is hetzelfde als in de tijd van Hitler, maar er is wel dat basisgegeven: links is enkel bezig met het materiële, het vlaams blok is ook bezig met het immateriële. In deze tijd is dat de aantasting van het “thuisgevoel” door de migratie, en vooral dan door de islam die niet compatibel is met onze normen en waarden. Mensen hebben recht op een thuis. Het vlaams blok toont daar begrip voor. Als mensen die bekommernis uiten, worden ze door links uitgescholden voor fascisten. Als links niet snel begrip gaat tonen voor de immateriële bekommernissen van de mensen, zonder daarbij te vervallen in uitsluiting en racisme, gaat de boel weer snel om zeep. Zeep, geproduceerd onder het motto “Arbeit macht Frei !”