Solidair
Cubaans medicijn met succes ingezet tegen coronavirus
En in Knack:
Cuba en Rusland sturen medisch personeel naar Italië
Wat lees ik nu ? De Cubanen hebben een geneesmiddel tegen Corona , en de Chinezen zetten dat in, in de strijd tegen corona ?
En Cuba stuurt artsen en verpleegkundigen naar Italië om daar te helpen in de hopeloze strijd ?
Het bericht over het geneesmiddel vraagt natuurlijk om bevestiging. Is het echt wel zo efficiënt als het wordt voorgesteld in deze berichtgeving ? Maar toch, waarom heb ik daar nog niets over gelezen in onze toch zo goed geïnformeerde media ? Is het omdat ze niet van Cuba houden ?
Wel, ik houd wél van Cuba. Ik ben er spijtig genoeg slechts éénmaal geweest. Maar het is een van de landen waarbij ik me tijdens mijn bezoek voornam om er ooit terug te keren. Niet om zijn overweldigende natuur of voor zijn grandioze kunst, maar voor zijn mensen.
Neen, de Cubanen zijn niet allemaal heiligen, en er zijn plaatsen waar je je hand niet op je hart maar op je geld moet houden. Een fooi zullen ze niet afslaan en soms is het op het bedelen af. Maar dat zijn dingen die ik begrijp: als je als arme mens te maken krijgt met blijkbaar rijken die het zich kunnen permitteren, is de verleiding groot om te verlangen naar een beetje van die rijkdom. Het is een fenomeen dat je in alle armere landen, tegenkomt, en in toeristische context zelfs in welvarende landen.
Vwala, daar heb ik het dus gezegd: de Cubanen zijn arm in onze ogen, en ze zien de rest van de wereld en mij daar voorbij komen, en dan beseffen ze ook dat ze arm zijn. Maar tegelijkertijd beseffen ze ook waar ze vandaan komen. En daar en toen was de armoede oneindig veel groter, en leefden ze in slavernij en met honger.
De revolutie heeft daar verandering in gebracht. Neen, ze heeft geen mirakel kunnen bewerkstelligen en Cuba op een paar jaar tijd veranderd van een van de armste uitgebuite gebieden van de wereld in een oase van westerse welvarendheid. Maar dan vergelijk je Cuba met een ontwikkeld land, en wie dat doet – dat doet de overgrote meerderheid van de mensen die verondersteld zijn van ons te informeren – is een idioot. Want voor de revolutie stond Cuba qua armoede gelijk met Haïti. Als je de toestand na de revolutie wil vergelijken moet je dus naar Haïti kijken. En vergeleken met de armoede in Haïti, is Cuba een paradijs. Ik moet toegeven dat Cuba een voordeel had tegenover Haïti omdat het in de koloniale periode als een soort hub had gediend tussen Europa en Zuid-Amerika, en dus had geprofiteerd van de infrastructuur die de kolonisatie had meegebracht. Maar eigenlijk is dit niet terzake, want dan kan je de vergelijking maken met Congo dat ook van het voordeel van het koloniale verleden heeft genoten. En kijk, hoe het daar nu aan toe gaat, en vergelijk ook dat weer met Cuba.
Niemand in Cuba lijdt honger, en iedereen heeft een woning. Toegegeven, een aantal van die woningen zouden wel wat opknapwerk kunnen gebruiken, maar de mensen hebben een dak boven hun hoofd, en in Cuba vind je geen krotten(wijken) zoals op de Filippijnen of in Zuid-Amerikaanse landen.
Cuba heeft een alfabetiseringsgraad van 99,8%,[4][5] een kindersterftecijfer dat lager is dan sommige geïndustrialiseerde landen,[6] en een gemiddelde levensverwachting van 78,3 jaar, daarmee heeft Cuba een hogere levensverwachting dan de Verenigde Staten. In 2006 was Cuba het enige land in de wereld dat aan de WWF-definitie van duurzame ontwikkeling voldeed; met een ecologische voetafdruk van minder dan 1,8 hectare per hoofd van de bevolking. (Wikipedia)
Wie niet wil toegeven dat dit een indrukwekkende prestatie is voor een land dat in een economische oorlog verwikkeld is met de VS (oorlog die soms ook militair wordt, denk aan Guatanamo), is van kwade wil.
Dàt is wat ik zo waardeer bij het Cubaanse volk: het slaagt er in om een sociale onderbouw in stand te houden, een basishouding van solidariteit, die deze ontwikkelingen heeft mogelijk gemaakt, ook al hebben ze offers gevraagd. In Cubaanse taal gezegd: ze houden het vuur van de revolutie brandend.
Ja, Cuba is een één partijstaat, en dus kan je het een dictatuur noemen. En ja, Amnesty International publiceert geregeld rapporten over de schending van mensenrechten, en de opsluiting van dissidenten. Maar ten eerste: Oxfam vecht die rapporten aan, en dit sluit aan bij andere gevallen waarbij Amnesty International haar politieke onpartijdigheid durft te vergeten en vervalste cijfers publiceert. En twee: een land in oorlog kan zich geen dissidenten permitteren als het zijn eigenheid en onafhankelijkheid wil bewaren. Als Cuba zijn bewonderenswaardig revolutionair elan, en de vruchten van de revolutie wil behouden, heeft het een partij nodig die er over waakt dat dit elan levend blijft, en afbrekers van dit elan buiten spel zet.
Wie er aan zou twijfelen of Cuba in een oorlogstoestand is, moet maar eens proberen wat geld over te schrijven naar een vriend in Cuba. Geen enkele belgische bank durft zo ’n overschrijving te doen, want dan wordt ze getroffen door Amerikaanse sancties en kan haar betrekkingen met de VS opdoeken.
Neen, Cuba is voor mij geen ideaal en geen Eutopia (lees of download gratis mijn boek, ook in ebook formaat op deze website), maar het is op dit ogenblik het enige land in de wereld dat vanuit Eutopisch oogpunt mijn sympathie heeft.
PS Er komen onder druk van de Amerikaanse politiek in Cuba hervormingen op gang die niet helemaal samen gaan met de ideeën van de revolutie. Ondertussen is er ook een nieuwe generatie die de revolutie niet gekend heeft. Er is dus reden om zich ongerust te maken over het voortbestaan van het Cuba van de revolutie. De lokroep van de Westerse propaganda en de reclame die de zucht naar bezit, comfort en genot aanwakkert lijken steeds meer te werken.