VRTNWS
Dat een minister van zijn stoel valt is grappig. Dat ook zijn stoel valt is een teken dat die overbodig was. In de anekdote van Mieke Vogels zijn er veel te weinig ministers met stoel van het podium gevallen. De toestand is niet veranderd. Integendeel.
Van Ranst gaat natuurlijk wel in de fout omdat hij als viroloog een politieke slogan propageert. Maar ik denk dat we hem die fout moeten vergeven. Van een politieke extremist moet je geen genuanceerde politieke boodschappen verwachten, en zeker niet dat hij een gelegenheid zou laten voorbijgaan om zijn boodschap te verkondigen. En vermits ik zelf misschien toch ook wel een heel klein beetje de extremistische kant op ga, wil ik zeker niet gaan zagen aan de poten van de stoel van Van Ranst.
Overigens heeft hij inhoudelijk groot gelijk: één land en één minister !
De vraag is dan wel: wie of wat is dat land ? Is dat belgië, of is dat Vlaanderen ? (Ik kijk nu even enkel naar eigen volk.) Als dat land Vlaanderen is, met één minister, is volgens Van Ranst het probleem in Vlaanderen opgelost. In die logica is dan ook het probleem van Wallonië opgelost. Zo simpel is het.
Maar de weg naar de oplossing is niet zo simpel, want om voor mij onnaspeurbare redenen zijn er mensen die vast houden aan het land belgië.
Alhoewel, onnaspeurbaar ?
Er zijn zeker een aantal conservatieven die gewoon onbekwaam zijn om in nieuwe structuren te denken en spontaan alles bij het oude willen houden. Ook linksen ontsnappen daar niet aan. De PS in Wallonië is één groot voorbeeld van links conservatisme. Het is niet mijn bedoeling om mijn vrienden van de pvda hier te schofferen, maar ook het vasthouden aan het marxisme-leninisme is een vorm van conservatisme. Als mijn pvda-vriend beweert dat de pvda niet meer marxistisch-leninistisch is wil ik hem geloven.
Er zijn ook emotioneel debielen die dwepen met vorst en vaderland. Patriotten die in kwatzwijm vallen als ze de geur van Mathilde opsnuiven.
Er zijn natuurlijk de liberalen die verknocht zijn aan het belgische grootkapitaal en die het, nog altijd futiele, Vlaamse grootkapitaal toch als een bedreiging zien.
En dan heb je ook nog de linksen die bekommerd zijn om de armen in Wallonië en vast houden aan de solidariteit van het rijke Vlaanderen met het arme Wallonië.
In mijn ogen is dat het enige valabele argument.
Overigens kan je aan de Vlaamse kant ook dezelfde groepen zien. De n-va cultiveert het conservatisme, al is dat niet helemaal hetzelfde soort conservatisme. De flaminganten die ontroerd de Vlaamse Leeuw zingen en fier zijn op de Vlaamse primitieven zijn al even emotioneel debiel als de belgische patriotten. En – dat is het drama – de meerderheid van de huidige Vlaams gezinden, hangen vast aan het Vlaamse groot-kapitaal.
Ik ben voorstander van een onafhankelijk Vlaanderen en Wallonië.
Mijn argument is duidelijk: van bij de stichting van belgië lag het uit mekaar groeien van de twee landsgedeelten al ingemetseld in de muren van het bouwwerk. Ik heb hier niet de plaats om dat uit te werken. In ieder geval is de geschiedenis van belgië er een van uit mekaar groeien vanaf het ogenblik dat Vlaanderen zich ontworsteld heeft aan de Franstalige onderdrukking.
Dàt is het drama van Van Ranst en consoorten: de overheveling van bevoegdheden van het federale naar deelstaatniveau heeft altijd een objectieve reden gehad: de belangen van Vlaanderen en Wallonië liepen niet samen; of Wallonië zag de zaken anders dan Vlaanderen.
Nogal wat belgicisten willen de indruk wekken dat de staatshervormingen er gekomen zijn omdat die extremistische flaminganten absoluut onafhankelijkheid wilden. Wie de geschiedenis objectief bekijkt, ziet dat de staatshervormingen evenzeer gewild zijn geweest door Wallonië als door Vlaanderen. Dat de Franstaligen officieel aan de onderhandelingstafel zijn gekomen als “demandeurs de rien”, was gewoon een onderhandelingstaktiek. Als je zelf niets vraagt, moeten de anderen meer geven.
Mag ik er op wijzen dat bij slechts één staatshervorming een Vlaamsnationale partij betrokken is geweest. (Schiltz). En die staatshervorming is toen mislukt. Je kan de staatshervormingen moeilijk wijten aan de vlaamsnationalisten als ze de enige keer dat ze er bij waren die hervorming hebben doen mislukken.
De staatshervormingen waren dus het gevolg van een objectieve toestand van uit mekaar groeien van Vlaanderen en Wallonië.
Di Rupo heeft het duidelijk verwoord: belgië mag voor hem helemaal uit mekaar vallen zolang de transfers van de sociale zekerheid behouden blijven.
En zo zijn we in de huidige toestand beland. Terugkeren naar een toestand waaruit men terecht is weggevlucht lijkt niet verstandig. Of zijn de visies en belangen van Wallonië en Vlaanderen plots wél weer gaan samenvallen ? Als je ziet hoe moeilijk het is om een federale regering te vormen lijkt dat niet zo te zijn. Waarom terugkeren naar de moeilijkheden als er een oplossing is in scheiding ?
Ik heb aangegeven dat voor mij de solidariteit belangrijk is. Daarvoor moeten we dus een oplossing vinden. Voor mij ligt die op het Europese vlak. Als Wallonië onafhankelijk wordt, komt het terecht bij de armere Europese landen zoals Italië en Spanje. Wat moet ik vertellen aan een arme Italiaan of Portugees als die om mijn solidariteit vraagt ? Dat ik al solidair ben met de arme Walen, en ik dus met hem niet of minder solidair zal zijn ? Dat ik meer solidair ben met de Walen omdat ze landgenoten zijn ? Wel, na de splitsing zijn ze dat niet meer. Dan zal ik met allen even solidair zijn via de Europese solidariteit. Het lijkt me een evidentie dat tijdens een overgangsperiode de Vlaamse solidariteit met het onafhankelijke Wallonië behouden blijft met geleidelijke vermindering om een plotse zware terugval in Wallonië te vermijden.
Inderdaad één land, één minister, en internationale solidariteit in de plaats van solidariteit op basis van nationaliteit. Want dat is nationalisme.