Kerknet
Bisschop Bonny: Ik voel plaatsvervangende schaamte voor mijn Kerk
Ze leren het nooit, de ronddwalende lijken in de gangen van het Vaticaan. Een beetje intellectueel normaal begaafd mens die zich nog katholiek wil noemen, moet zich geen illusies maken: hij kan enkel katholiek blijven als hij op een of andere manier bij de gedachte aan kerk, Rome buiten zijn gezichtsveld kan houden.
Als je aan de kerk denkt, kan je het hebben over de gemeenschap van gelovigen, maar ook over de organisatie met zetel in Rome. De hele huidige heisa maakt duidelijk dat die twee totaal niet samenvallen. Rome zou natuurlijk wel willen dat het als een totalitair regime volledige zeggingschap zou hebben over de kerk als gemeenschap en over de gemeenschappen die kerk vormen. Maar dat is een perversie van machtswellustelingen. De kerk, dat zijn wij, en Rome is een organisatie die in onze dienst staat, of zou moeten staan.
Ik roep hierbij alle gelovigen op om in plaatselijke gemeenschappen alle kerkelijke bedienaars die denken dat ze slaafs de richtlijnen van Rome moeten volgen, met pek en veren beladen uit de kerkgebouwen te jagen. Bisschop Bonny mag blijven.
Meer terzake: eigenlijk is het simpel. De kern van de christelijke boodschap is: God is liefde. Daar staat niet dat God sex is. Als de kerk in naam van God huwelijken zegent, dan zegent ze niet de seks, maar de liefde. En dan maakt het niet uit of dat een liefde is tussen mannen en vrouwen, of tussen mannen en mannen, vrouwen en vrouwen en alles wat daar tussen in ligt.
En neen, om de deftigen onder jullie gerust te stellen: ik vind dus niet dat een priester twee homo’s moet zegenen die mekaar ontmoeten in een bar en zich lichamelijk verstrengelen voor wat accidentele sex. Ook niet als het prinsen of politieke leiders zijn. Dat geldt overigens ook voor twee hetero’s.
Misschien moeten de zogenaamd gelovige homohaters ook maar eens nadenken over de betekenis van “God is Liefde”.
Ik hanteer graag de bepaling van wat liefde is, zoals de Franse filosoof Maurice Nédoncelle die geeft in zijn boekje: “Vers une philosophie de l’ amour”: L’ amour c’est la promotion de l’ autre dans l’ autre”. “Liefde is het bevorderen van het andere in de andere.” In deze context kan je dat begrijpen als: respect voor de andere zoals hij is. Of in evangelische taal: God respecteert ook homo’s en houdt van hen zoals ze zijn. Een zegening is niet anders dan de bevestiging van Gods liefde.
Maar daar heeft het intellectueel achterlijke volkje in het Vaticaan geen boodschap aan.
In het Vaticaan zitten ze nog altijd in het pure essentialisme en weigeren zelfs maar na te denken in termen van existentialisme.
In het essentialisme gaat de filosoof op zoek naar de essentie van de dingen; naar de natuur er van. En hij weigert rekening te houden met de persoonlijke mens die met die dingen om gaat.
Dan wordt er dus beroep gedaan op de natuurwet. Die heeft niets vandoen met de wetten van de natuur, maar gaat over de wetten die voortspruiten uit de natuur der dingen.
Als je de natuur van sex bepaalt als in essentie gericht op voortplanting, is elke sexbeleving die niet gericht is op voortplanting of voortplanting uitsluit, dus onaanvaardbaar want dan verkracht je de natuur van sex. Vandaar ook de bekrompen standpunten van Rome over conceptie.
Dit lijkt een objectieve benadering. Dat is het natuurlijk niet. Want wie bepaalt wat nu precies de natuur der dingen is ? Wat als ik stel dat voortplanting in de natuur ligt van sex tussen hetero’s, maar niet in die van homo’s ?
Maar moet iemand die menselijkheid betracht niet ook rekening houden met de persoonlijke benadering van de dingen ? Let op het woordje “ook”. Ik sluit de essentiële benadering niet helemaal uit. Daarzonder hebben we geen begrippen voor ons denken.
Maar is het niet normaal dat een bergbeklimmer anders naar een berg kijkt dan een geoloog ? Ga je die mensen verbieden om op hun eigen manier naar een berg te kijken ? We komen nu in de sfeer van het existentialistische of fenomenologische denken.
Wat is liefde voor mij ? Wat is sex voor mij ? Voor mij met mijn persoonlijkheid; met mijn geaardheid… ?
Nogmaals: dit subjectivisme is niet absoluut. Er zijn grenzen aan de vrijheid die het meebrengt. Maar net zoals we dus de objectieve benadering niet mogen uitsluiten, mogen we dit ook niet doen met de subjectieve kant van het verhaal.
Maar dat is filosofie.
Er is iets raars in het huidige verhaal: we zouden niet verwachten van paus Franciscus dat hij deze boodschap de wereld zou in sturen. Waarom doet hij dit dan toch ? Is het enkel omdat hij meer gevangene is van het Vaticaans crapuul dan geweten ? Rik Torfs vraagt zich af of er bij Franciscus ook een bewuste keuze speelt ?
In heel wat culturen is homofilie nog altijd een onbespreekbaar taboe. Vindt Franciscus de kerk in die culturen belangrijker dan die bij ons ? Heeft hij het Westen opgegeven en zet hij alles in op de kerken in de primitievere culturen ? Is dit document geschreven voor de kerken in Arabische, Afrikaanse, Aziatische Latijns-Amerikaanse culturen ? En incasseert Rome gewoon dat het Westen zich hiermee nog meer afkeert van Rome ?
Als dit echt zo ’n platte opportunistische politiek van lafheid zou zijn, zou het de zoveelste keer zijn dat de haan kraait boven de katholieke kerk en blijft ze haar stichter Petrus trouw die Jezus verschillende keren verraden heeft. Die haan moet ondertussen al grote stemproblemen hebben.
Ik haat Rome. Maar juist daarom weiger ik uit de kerk te stappen. Niet Rome is de kerk, maar ik ben de kerk, samen met andere gelovigen die proberen met vallen en opstaan de blijde boodschap tot leven te brengen.