In de evangelies vinden we niets terug over de zogenaamde Ten Hemelopneming van Maria.
Maria zou gestorven zijn ergens tussen 36 en 50 na Christus, volgens de ene overlevering in Jerusalem, volgens de andere in Efese. In beide plaatsen vind je haar graf. Kies wat je toeristisch het beste past.
Als iemand nu wil beweren dat het fysisch onmogelijk is om ten hemel te varen, moet ik hem er op wijzen dat theologisch gezien Maria niet ten hemel is opgevaren, maar opgenomen. Varen zou betekenen dat ze het zelf heeft gedaan. Dat lijkt me inderdaad nogal onwaarschijnlijk. Maar ze heeft het niet op eigen kracht gedaan: de almachtige God zou haar opgehaald hebben. Dat is natuurlijk nog altijd een straffe prestatie. Vermits voor God niets onmogelijk is, lijkt het echter aanvaardbaar.
Alhoewel. Is God wel echt almachtig ? Want als God echt almachtig is, kan hij geen steen maken die hij zelf niet kan opheffen. En dus is hij niet almachtig. Hoe ik dat opheffen moet inpassen in het verhaal van de opheffing van Maria, weet ik ook niet.
Vermits er van dat opheffen niets terug te vinden is in de evangelies, moesten de katholieke liturgisten op zoek naar een andere tekst voor de evangelielezing van vandaag. Nu vind ik liturgisten maar niets. Die gasten hebben van de katholieke liturgie een dode boel gemaakt.
Maar terug terzake: de keuze van het Magnificat bij de Ten Hemelopneming van Maria vind ik wél schitterend.
Want het Magnificat is pure poëzie van een meisje dat zich in de hemel voelt bij de gedachte dat ze moeder zal worden.
Als er in een film een zwangere vrouw (mens) wordt opgevoerd, krijgen we ook altijd een beeld van een echo-name met een close-up van het gelaat van de vrouw die voor het eerst het hartje van haar baby ziet kloppen. Als ik me de hemel probeer voor te stellen, zie ik altijd zo’n gelaat. (Mits de actrice blond is met haar haar in een paardenstaart.)
De situatie is ook wel wat speciaal.
Ken je de patroonheilige van het moderne huisgezin ?
Sint Jozef: hij was veel te oud, zijn vrouw nog een meisje, hij was niet getrouwd, hij had slechts één kind, en dat was niet van hem.
Ik bedoel maar: die Maria moet wel een speciaal meisje geweest zijn, gewoon al op zich, maar zeker ook nog als ze in die omstandigheden in haar buik de hemel op aarde vindt. Baas in eigen buik ? De feministen moeten eens nadenken over het verhaal van Maria.
Nu is dat Magnificat niet zomaar een poëtische tekst. De historische context is natuurlijk het Jodendom van die tijd dat wachtte op de komst van de Messias die het Joodse volk zou opstuwen in de vaart der Volkeren naar een veel langer dan duizendjarig Rijk (een idee dat Hitler had overgenomen van de Joden; grapjas die Hitler). Joodse christenen (er waren ook Helleense christenen) vonden het belangrijk om te doen geloven dat Jezus die Messias was.
De holocaust heeft nogal wat Joden hun geloof in de Messias doen verliezen. In ieder geval hebben ze niet op zijn komst gewacht en dan maar zelf het Beloofde Land in beslag genomen en de staat Israël gesticht. Laat ons dus die Messias maar vergeten en ons bezig houden met de inhoudelijke boodschap van die Jezus. Ik hoef hier niet uit te weiden over die boodschap. Wie mijn blogs geregeld leest, of gewoon een beetje nadenkt over het Nieuwe Testament, weet wel waar het over gaat.
En dus zal hij in de tekst van het magnificat die boodschap herkennen:
“ Hij drijft uiteen wie zich verheven wanen.
Heersers stoot hij van hun troon
en wie gering is geeft hij aanzien.
Wie honger heeft overlaadt hij met gaven,
maar rijken stuurt hij weg met lege handen. ”
Ter attentie van brave conservatieve katholieken, Cd&v-ers en het koningshuis: blijkbaar is dit de wil van God, de Allerhoogste. Wat houdt ons eigenlijk tegen om Gods wil eindelijk eens in praktijk om te zetten ?
Ziehier de volledige tekst. Wereldliteratuur:
Magnificat
Mijn ziel prijst en looft de Heer,
mijn hart juicht om God, mijn redder:
hij heeft oog gehad voor mij, zijn minste dienares.
Alle geslachten zullen mij voortaan gelukkig prijzen,
ja, grote dingen heeft de Machtige voor mij gedaan,
heilig is zijn naam.
Barmhartig is hij, van geslacht op geslacht,
voor al wie hem vereert.
Hij toont zijn macht en de kracht van zijn arm
en drijft uiteen wie zich verheven wanen.
Heersers stoot hij van hun troon
en wie gering is geeft hij aanzien.
Wie honger heeft overlaadt hij met gaven,
maar rijken stuurt hij weg met lege handen.
Hij trekt zich het lot aan van Israël, zijn dienaar,
zoals hij aan onze voorouders heeft beloofd:
hij herinnert zich zijn barmhartigheid
jegens Abraham en zijn nageslacht,
tot in eeuwigheid.