Doorbraak
Wordt het gevaar van ‘woke’ overdreven?
Over opiniemakers en ‘woke’ ontkenners
Philippe Clerick brengt hier een goede analyse.
Ze brengt me tot twee vragen: hoe ontstaat “woke” eigenlijk ? En: waarom verdedigen die “linkse” commentatoren in de pers dat woke-gedoe ?
Om misverstanden te voorkomen: als ik het over “woke” en “woke-gedoe” heb, dan gaat het over de overdreven vorm van woke.
Laat het duidelijk zijn: ik heb niets tegen woke op zich. Het is goed dat mensen aandacht hebben voor onrecht rondom zich, en daartegen protesteren. Ook ik verdedig het kolonialisme niet. Integendeel: ik protesteer tegen de nieuwe vorm van kolonialisme, van na de “dekolonisatie”, waarbij de uitbuiting gewoon is verder gezet, maar dan niet meer door een staat, maar door privépersonen. De dekolonisatie betekende enkel dat de uitbuiting door de belgische staat terug in de privé-handen is gekomen van het koningshuis en zijn trawanten. Het is gewoon de terugkeer naar Leopold II als privé-eigenaar van Congo. Beticht me dus niet van sympathie voor het kolonialisme. Alleen is de manier waarop de wokers hun wokigheid beleven van een onverdraaglijke belachelijkheid, en erger nog: van een gevaarlijke dictatorialiteit.
Pas dat nu ook maar toe op die andere vormen van wokigheid zoals het gender-gepruttel, de eis van zwart dat wit zichzelf afschaft, de verwording van het feminisme… Ik ga in allemaal mee, tot op het punt waar het zichzelf begint tegen te spreken, en even erg, zo niet erger, wordt dan wat het aanklaagt.
Voor de oorzaken van het ontstaan van deze ontaarding van het woke-zijin, zie ik twee factoren: er is ten eerste een vorm van exuberant narcisme bij een nieuwe generatie jongeren die zijn opgegroeid in een verslaving aan dopamine die loskomt als iemand anders hen “leuk” vindt. Dat het belangrijk is dat een ander mij leuk vindt, houdt in dat ik mezelf leuk vindt. Dat is een vorm van narcisme, die bij deze jongeren totaal uit de hand is gelopen. Schuldig zijn zeker de sociale media: facebook, instagram… Kenmerkend gedrag hierbij zie je in gezelschap waarbij iedereen bij het kleinste signaal van de machine zich naar de opgestoken duim ruimte haast, gedreven door de onverdraaglijkheid van een gemist leuk contact.
Ondertussen heeft onderzoek uitgewezen dat narcisme een geschikte voedingsbodem is voor dictatorialiteit. Hitler was een extreme narcist. Bijna de helft van onze jeugd zou de politieke macht liever in handen van één sterke leider zien, dan in een democratisch bestuur. Dat heeft zeker te maken met de misdadige onnozelheid van de huidige politieke generatie die ook al aan dat narcisme begint te lijden, maar voor mij ligt de echte oorzaak van dit verlangen naar een dictatuur in het narcisme.
Een tweede voedingsbodem voor het wokisme is het ontbreken van de grote verhalen, zoals die werden geboden door de religies en wervende ideologieën. Het atheïsme dat veel heeft afgebroken, maar niets in de plaats heeft gebracht – het hééft niets – is zeker schuldig, net zoals de mislukking van de laatste enthousiasmerende ideologieën die we in Europa hebben gekend: het fascisme en het communisme.
Mensen komen zonder die grote verhalen in een geestelijk vacuüm terecht dat ze dan maar zelf proberen op te vullen. Alleen is hun geest daar te klein voor en dus worden het kleine verhaaltjes die ze groot proberen te maken door overdrijving en extremisme.
Waarschijnlijk zou geen van die twee factoren apart het wokisme doen ontketenen. Maar samen en mekaar versterkend, zijn ze waarschijnlijk wel bepalend.
Waarom verdedigen die “linkse” politiek correcte commentatoren dat wokisme ?
Het antwoord is simpel: omdat ze niet links zijn. Ze zijn net zo links als de bazen die hen betalen: Van Thillo en de andere mediamagnaten, al dan niet verbonden met het koningshuis. Is er iemand die het koningshuis links vindt ?
Er zijn mensen die denken dat iemand links is, als hij tegen het fascisme is. Welnu, ook de liberalen zijn tegen het fascisme, maar ze zijn niet links.
In onze pers mag een echt linkse in naam van de vrijheid van meningsuiting af en toe eens een links artikeltje schrijven dat dan in een lawine van commentaren vakkundig wordt afgebroken. De “gezaghebbende” stemmen zijn per definitie liberaal en verdedigers van het kapitalisme.
Nu leven we in een kantelmoment. Onze beschaving is in crisis. Het kapitalisme komt in de laatste fase van zijn cyclussen en staat op springen. Dat betekent niet dat het in mekaar zal storten, want het heeft nog de grote oorlog om te overleven. Maar er is wél dat kantelmoment. Het kan kantelen naar twee kanten: naar extreem-rechts of naar extreem-links. Het kapitaal wil niet dat het kantelt, het wil het status quo en bereidt de oorlog voor.
Maar het strijdt dus wel tegen het kantelen en dus ook tegen zowel extreem-rechts als extreem-links.
De mensen die nu de wokisten zijn, zouden de voedingsbodem zijn van extreem-links. Van aanleg extreem en gedreven door sterke gevoelens van verontwaardiging over onrecht en verdediging van zwakken. Het wokisme kanaliseert deze aanleg naar belevingsvormen die geen gevaar opleveren voor het kapitalisme.
Dàt is de reden waarom de surrogaat- of neplinksen aan de knoppen van de media het wokisme ondersteunen.
Ondertussen voeren ze ook de propagandastrijd tegen extreem-rechts. Ik wil zeker meegaan in die strijd, maar als die strijd wordt gevoerd door neplinksen die eigenlijk dienaars van het kapitaal zijn, moet ik me toch vragen stellen. Zit er ook in die strijd niet een vorm van kanalisering van linkse krachten. Zoals ik al zei: dat je tegen het fascisme bent, betekent nog niet dat je links bent. Als je je dan laat wijsmaken dat je door antifascisme links bent, wordt je niet écht links.
Voorwaar: het kapitalisme is een geniaal systeem. Het heeft de genialiteit van de meester van bedrog en zelfmisleiding: de duivel.