MO*
Sarah Hurtes, Ottavia Spaggiari, Issy Thompson
De antivaccinatielobby in Europa
Hoe de invloed van een kleine minderheid antivaxers langzaam doorsijpelt
De vrouw die zondag, toevallig (?) , voor het VRT journaal op de corona mars in BXL werd geïnterviewd is niemand minder dan Heidrun Van Moeseke (ex kandidaat VB, ex praesis NSV, kampleidster Kerlinen Vlaams Nationalistisch Jeugdverbond) .
In de Afspraak van vorige maandag, de dag na de betoging der hopelozen, officieel antivaccinationeel, voerde de VRT een meisje op, Sarah Melis als de organisator van deze betoging. Om de een of andere reden moest ik aan Anuna denken.
Ondertussen had ik al begrepen dat het vlaams blok massaal voor deze betoging had opgeroepen, en mijn geniaal slecht karakter bedacht dat Van Grieken dan toch niet zo ’n meesterstrateeg was als ik dacht, want anders zou hij zelf zo ’n meisje hebben ingehuurd om de boel op stang te jagen.
Als ik Van Grieken was…
Wat verneem ik nu: deze Sarah Melis is lid van een clubje, Feniks, dat aanschuurt tegen Schild en Vrienden van Dries Van Langenhoven !
Ik mag dan wel geniaal zijn, maar Van Grieken heb ik toch onderschat ! De VRT presteert het om dat meisje aan het woord te laten zonder de minste informatie over haar achtergrond.
Merk op dat iedere onrust voor om het even wat op dit ogenblik koren op de molen is van het vlaams blok. Het is niet moeilijk te begrijpen: het vlaams blok teert op het ongenoegen van mensen die zich niet begrepen voelen door de overheid. Mensen die zich in de steek gelaten voelen. Het gaat dan niet enkel of zelfs niet zozeer over pensioenen of andere sociale aangelegenheden, maar meer over zaken die te maken hebben met buikgevoelen: migranten, moslims, veiligheid… Neem daarbij een onderhuidse maar latent aanwezige ongerustheid over de gang van zaken in de grote wereld met groeiende spanning tussen de VS – en dus ook ons – en China.
Ook de aanhoudende stroom berichten over de klimaat-apocalyps kan je ondertussen gaan kaderen in het aanwakkeren van wantrouwen tegenover de overheid. Dat wantrouwen is de voedingsbodem van extreem-rechts.
Laat me het zo samenvatten: de massa (in onze westerse wereld ! ) ziet dat de boel om zeep gaat en heeft het (terechte) gevoelen dat ze totaal geen vat heeft op de ondergang.
Let op het woord gevoelen: tegenover de complexiteit van de problematiek, schiet onze ratio te kort. Onmacht verdooft het denken en de hersenen van de mens schieten in reptielenmodus. Dat is de modus van de deelnemers aan die betoging. De reptielenmodus is de modus van de Duiters die Joden vergasten. Die onmacht brengt mensen er ook toe om hun hoop te stellen op sterke leiders, Lion Kings, (een fascistische propagandafilm van de aanhanger van Hitler, Walt Disney.)
Overigens kan je hetzelfde zeggen van de wokers. Maar die vallen meer terug in het narcisme van de mensen die goed zijn nodig hebben om zichzelf mooi te vinden.
In dit verband moeten we ook verwijzen naar de Rus Surkov, iemand dicht bij Poetin.
Deze Surkov is van de ene kant een postmodernistische romanschrijver, van de andere kant ook een politiek ideoloog, precies geïnspireerd door dit postmodernisme dat je nog het best kan samenvatten als: de waarheid bestaat niet; er is enkel je eigen interpretatie van de werkelijkheid. Daarmee wordt dus de weg geplaveid voor fake news of hoaxes: verspreid nieuws of meningen, zonder bekommernis om de waarheid en zelfs met opzet vals. Als iemand het gelooft is het waar.
Surkov heeft in dienst van Poetin dit modernisme vertaald naar de politiek. Daar komt het er dan op neer dat je door systematisch de bevolking te overstelpen met fake news een totale chaos en daarbij horende onzekerheid creëert die de massa doet verlangen naar iemand die eenheid en zekerheid brengt. De ene dag steun je klimaatactivisten, de andere dag propageer je klimaatscepticisme. Wat juist is maakt niet uit: als het maar onzekerheid creëert. Met andere woorden: je creëert een culturele voedingsbodem voor een sterke leider en een dictatuur, precies wat Poetin nodig heeft.
Ondertussen heeft Surkov ook navolging gekregen buiten Rusland.
Bij ons heeft extreem-rechts gekozen voor deze aparte toepassing van de basisidee van de oorspronkelijke communist Gramsci.
Die postmodernistische cultuur ontwikkelt bij mensen ook een sterk narcisme en solipsisme, dat je in deze context ook theoretisch egoïsme kunt noemen. In eenvoudiger termen wordt dat dan een extreem individualisme.
Je kan een en ander toepassen op de antivaxers: de vraag naar de wetenschappelijke waarheid is voor hen onbelangrijk. Ze zijn er van overtuigd dat iedereen liegt, behalve wie zij geloven. Tegelijkertijd telt voor hen enkel nog de eigen werkelijkheid: de samenleving verdwijnt uit het zicht. Iedereen mag zich laten vaccineren, voor de antivaxer bestaat iedereen niet meer, doch enkel hijzelf.
Trump is een voorbeeld van een politieker die door dit Surkoviaans postmodernisme aan de macht is gekomen.
Hijzelf is een extreem narcist. Denk terug aan het beeld van zijn inauguratie met een bijna lege National Mall voor het Capitool, waarbij Trump zonder verpinken verkondigde dat er nooit zoveel volk op een inauguratie van een Amerikaans president was geweest, terwijl er bij, bijvoorbeeld, Obama meer dan een miljoen meer mensen aanwezig waren. Heeft Trump daar gelogen ? Voor een postmodernist heeft hij gewoon de waarheid gezegd zoals hij die gezien heeft.
We weten ondertussen dat de methode Surkov bewust wordt toegepast door extreem-rechts bij ons.
Naar alle waarschijnlijkheid wordt het spel ook nog aangestuurd vanuit Rusland door een Poetin die alle baat heeft bij zo veel mogelijk onrust in Europa. Of die onrust nu veroorzaakt wordt door antivaxers, antiracisme-activisten, me too-ers, genderopstandelingen, klimaatpaniekverspreiders… het maakt hem niet uit.
Poetin en extreem-rechts maken nuttige idioten van al deze goedbedoelenden.
Is er een remedie ?
Van onze overheid zal ze niet komen. Als er één zaak is waarin de nuttige idioten gelijk hebben dan is het wel dat onze overheid grandioos tekort schiet.
Vermits het om een cultureel fenomeen gaat, zal het tijd vragen, veel tijd, want een culturele omslag bewerkstellig je niet in enkele jaren. Als je narcisme en solipsisme als psychische storingen ziet, lijkt het genezingsproces een kwestie van lange duur.
De wereld heeft nood aan nieuwe grote verhalen en zingeving. Die komen er niet zo maar.
Twijfel je er aan of het waar is wat ik hier allemaal debiteer ? Dan is jouw twijfel het beste bewijs dat ik gelijk heb.