Het Observatorium
Medeorganisatoren coronabetoging 9/1 en hun extreemrechtse connecties
Het valse meisje Sarah Melis en haar nog valsere vriendje ontkennen het in alle toonaarden, maar dit artikel van Het Observatorium toont het overduidelijk aan: het zijn fascisten en de al dan niet terechte onvrede over het beleid van de overheid inzake corona wordt misbruikt voor de doelstellingen van extreem-rechts in ons land. Of nog: de oprechte en/of linkse betogers voor de vrijheid zijn nuttige idioten.
Typisch ook dat de strijd voor de onvrijheid die het fascisme is, wordt voorgesteld als strijd voor vrijheid. Het doet denken aan het ministerie voor vrede uit 1984 van George Orwell dat eigenlijk een ministerie van oorlogsvoering was. Orwell noemde dat taalgebruik Newspeak. Het speelde een belangrijke rol bij de hersenspoeling die de bevolking murw maakte zodat ze het totalitaire regime en de totale onvrijheid ging aanvaarden. Er is geen tammere onvrije dan de onvrije die er van overtuigd is dat hij vrij is.
Op dit ogenblik maakt het extreem-rechts niet uit waarvoor de mensen op straat komen, als ze maar op straat komen. Dat geldt overigens ook voor een totalitair links dat volgens bronnen gelukkig in belgië niet bestaat.
Het gaat er gewoon om dat elk ongenoegen over wantoestanden – terecht of niet terecht maakt niet uit — de massa meer bereid maakt om haar hoop te stellen op een sterke leider, de eerste stap naar de aanvaarding van de onvrijheid.
Hier moet ik weer verwijzen naar de rus Surkov.
Deze raadgever van Poetin, was eigenlijk een postmodernistische romanschrijver die de ideeën van het postmodernisme heeft omgezet naar een politieke strategie.
In het postmodernisme gaat het er om dat er geen objectieve waarheid bestaat. Elke waarheid is altijd subjectief. Er is slechts “mijn” waarheid, en er kan geen andere zijn. Daar is filosofisch gezien iets voor te zeggen, maar je kan het doortrekken tot in het absurde en dan wordt het pervers en verval je in een abject subjectivisme. Noteer daarbij ook maar dat het een extreem individualisme cultiveert. Het is niet voor niets dat de tijd van het postmodernisme ook de tijd is van de eenzame mens. Maar dat is voer voor een andere trog.
Als er slechts één waarheid is, de mijne, staat de deur open voor het fake news, de hoax en de Newspeak.
Je krijgt dan een samenleving waarin de mensen worden overspoeld met een massa meningen die mekaar tegenspreken zodat ze er geen touw meer aan kunnen vastknopen en dus op zoek gaan naar iemand die het touw heeft om hen te knevelen, ook al is dat niet wat ze wensen.
Surkov heeft hiervan een politiek wapen gemaakt. Als je het overzet naar hier zou je kunnen stellen dat hij de ene dag de klimaatactivisten zou steunen; de andere dag de klimaat-scepticisten; vandaag de overtuigden van de vaccins, morgen de antivaxers. Tegelijkertijd de voorstanders van de islam en de tegenstanders er van… Je kan het ook bewuste polarisering noemen.
Kortom: Surkov creëert onzekerheid bij de mensen en legt daarmee de voedingsbodem voor het aanvaarden van een figuur die vertrouwen uitstraalt en de bevolking de indruk geeft dat hij om de mensen is begaan en vooral: die weet waar het naartoe moet. In Rusland is dat dan Poetin, de rots in de branding.
Nu beleven we zonder een bewust aanwakkeren van de onzekerheid, ook zo al onzekere tijden. Wie durft nog ver in de toekomst denken ? Welke ouder durft nog denken dat zijn kinderen het beter gaan hebben ?
Mensen zonder toekomst vallen in de put van het heden. Je krijgt een mentaliteit van: ik wil alles, en ik wil het nu, want morgen is het er misschien niet meer. Daar kan je ook het succes situeren van fenomenen als de Boum-feesten, de belachelijke uitspraken van mensen die hun wereld zagen vergaan toen Pukkelpop werd verboden, en de massa Hollanders die nu Vlaanderen overspoelen. Dat er Hollanders de grens oversteken om te komen winkelen is normaal. Maar de massa die we nu meemaken duidt op iets anders en diepers. Ik heb zojuist aangegeven wat dat is.
Elke bron van onrust is dus welkom. Of het nu de antiracisten, de antivaxers, de me too-ers, de genderopstandelingen, de klimaatpaniekverspreiders de tegenstanders van de coronamaatregelen, extinction rebellion, aanhangers van Conner Rousseau of van Raoul Hedebouw zijn, maakt niet uit: extreem-rechts spint er garen bij.
We zijn verzeild geraakt in een verlies-verlies situatie voor iedereen die streeft naar een menswaardige gemeenschap met een democratische politieke structuur.
Voeg daar nog de onvermijdelijke verarming bij die het gevolg zal zijn van de opeenvolging van financiële crisissen sinds 2008 en die zal versterkt worden, zowel door corona als door de klimaattransitie op economisch vlak, en we kunnen onze tijd meer en meer gaan vergelijken met de jaren dertig en de voedingsbodem voor het nazisme.
Een en ander kan je breder en dieper situeren in de onvermijdelijke loop van het kapitalistische systeem dat gekenmerkt wordt deze opeenvolging van altijd maar zwaardere crisissen tot de boel ontploft.
Politiek betekent die ontploffing het nazisme. Economisch leidt het tot een oorlog.
Velen zien een oorlog als een politiek gebeuren, resultaat van menselijke beslissingen en machtsstrijd. Maar ten gronde is een oorlog een economisch gebeuren: een economische crisis die het kapitalisme als systeem redt en waarna het aan een nieuwe periode van opbouw kan beginnen.
Neen, dat is geen opbeurende boodschap. Maar misschien kan het je troosten dat je als postmodernist mag denken dat dit gewoon mijn waarheid is en dat jouw tegengestelde waarheid evenveel waard is als de mijne.