Hoe Decroo en Wilmès de belgische burger opofferen aan persoonlijke ambitie

Knack

‘Als Wilmès NAVO-baas wordt, mag Bouchez een fuif geven in het stadion van Francs Borains’

Herman Matthijs (UGent, VUB) Hoogleraar Openbare Financiën aan de UGent en de VUB en lid van de Hoge Raad Financiën

Jens Stoltenberg verlaat binnenkort zijn functie als secretaris-generaal van de NAVO. Sophie Wilmès (MR) wordt genoemd als mogelijke opvolger. ‘Via Wilmès krijgt Emmanuel Macron een greep op de NAVO’, schrijft Herman Matthijs

Wordt Wilmès de nieuwe secretaris-generaal van de Navo ?

In ieder geval doet ze er alles aan om het te worden.

Matthijs geeft het goed aan: om die positie te “krijgen”, moet ze in de kont kruipen van Macron. Dat doet ze dus, en ze sleurt ons mee in die stront.

Haar eerste grote bijdrage was het plan om belgische militairen te sturen naar Mali.

Vanuit de tijd van het kolonialisme zijn de landen in die regio in de Franse invloedssfeer gebleven. De Fransen voeren daar nu een oorlog om hun invloed te behouden en zoeken daarvoor bondgenoten. Dat belgië troepen wilde leveren pleziert Macron en hij wil daarvoor wel iets teruggeven. 

Zowel De Croo als Wilmès azen op een hoog internationaal postje via Macron. Ze hebben dus de beslissing om die troepen in te zetten in Mali doorgedrukt, ondanks het feit dat de belgische militaire top en daarmee ook de minister van defensie dat niet zagen zitten.

De oorlog in Mali is een landoorlog. Dat belgische onderdanen daar hun leven riskeren en de kans groot is dat er slachtoffers vallen, deert De Croo en Wilmès niet.

Ondertussen is de situatie in Mali veranderd en is de belgische inbreng om verschillende redenen niet meer zo evident. Krijgt Macron zijn pleziertje dan niet en lopen dan ook De Croo en Wilmès een blauwtje in hun carrièreplanning ?

Neen, toch, want niet getreurd. Ze hebben dan maar beslist om het belgische defensiebudget op te trekken met 14 miljard. Dat levert belgië goede punten op bij de Navo en speelt dus in de kaart van Wilmès. 14 Miljard ! Je hebt er bijna niets over gehoord in onze media, want die spelen het spel mee. Op hetzelfde ogenblik zegt De Croo in het parlement dat er geen geld is voor een serieuze energiebijdrage voor gezinnen in nood. Ah ja, want die energiebijdrage levert hem en Wilmès internationaal niets op… Raken aan de schandalige winst  – 2,6 miljard extra ( !!! ) – van Engie kan ook al niet, want dat zou Macron niet leuk vinden.

De Croo heeft nu dus een probleem. Ik zit te wachten op zijn volgende actie om Macron te bewegen om hem naar hogere sferen te katapulteren.

De belgische politiek als springplank voor de carrières van zogenaamde toppolitici. Of nog: hoe de belgische werker en belastingbetaler zijn botten mag afdraaien om smerig volk zoals De Croo en Wilmès een mooie job te bezorgen.

Dat De Croo en Wilmès smerig volk zijn, zeg ik niet zo maar. Ze zijn de politieke arm van het belgische grootkapitaal en het koningshuis. Dat belgische grootkapitaal heeft zijn kapitaal gebouwd op de uitbuiting van Congo tijdens de kolonisatie en zet die uitbuiting nu gewoon verder, maar niet meer in naam van het land, maar in eigen naam. Het gaat dan voornamelijk om de ertsontginningen in Oost-Congo waar kinderen in giftige, levensbedreigende omstandigheden wroeten tegen een hongerloon om dat smerig volk aan zijn smerig geld te helpen.

Tot dat smerig politiek volk behoort ook de familie Michel. 

Charles Michel is nu voorzitter van de Raad van Europa. Ook hij heeft zijn premierschap van belgië gebruikt om via Macron op die “hoge post” te geraken. 

Frankrijk was een grote voorstander van het Marrakeshpact en de de plechtige ondertekening er van was voor Macron een prestige-zaak.

Door de tegenstand van de N-va en de petitie van het vlaams blok kwam de ondertekening door belgië in gevaar. 

Michel heeft toen de belgische regering doen vallen en de beslissing om het pact te ondertekenen is genomen door een regering in lopende zaken die dat grondwettelijk gezien zelfs niet kan. Voor de persoonlijke ambitie van Michel is het land in een maandenlange regeringscrisis gestort op het ogenblik dat het een echte regering nodig had om het corona-probleem aan te pakken. Op die manier heeft die Michel doden in instellingen voor ouderen op zijn geweten. Maar van een geweten hebben die smerigen geen last. Ja, ik ga het nu misschien wel ver zoeken, maar toch. In ieder geval is het juist wat ik zeg over dat geweten.

In de afspraak op vrijdag komt bij de energieprijs ook Frankrijk ter sprake. Daar stijgen de prijzen niet. De reden is simpel: de Franse overheid heeft een lange vinger in de pap van de energiebedrijven. Het zijn Franse energiebedrijven. belgië heeft die vinger niet, want de energiebedrijven die actief zijn in belgië zijn Franse energiebedrijven.

De belgische energiebedrijven en belgische banken zijn ten tijde van de grote bankencrisis in 2008 verkocht aan Frankrijk. De politieke actoren in dat spel waren Yves Leterme en Didier Reynders. Dat ze daarvoor onvoorstelbaar hebben moeten sjoemelen, tot en met druk op rechters en dus inbreuk op de scheiding der machten, deerde Leterme en Reynders niet, want ze zijn er door Frankrijk rijkelijk voor beloond.

Leterme werd adjunct-generaal van de Oeso en verhuisde naar Parijs. Reynders is nu commissaris voor justitie in de Europese commissie.

En zo is de cirkel rond: belgië heeft geen vat op de energieprijzen omdat toppolitici indertijd de belgische belangen voor persoonlijke ambitie hebben verkocht aan Frankrijk. En belgië heeft nu geen geld om de bevolking te steunen in die energieduurte omdat de huidige politici dat geld omwille van persoonlijke ambities voorbehouden voor het leger om Macron te plezieren. Mooi toch ?

Ik moet wel zeggen dat ik er een duivels plezier in heb dat het Verhofstadt niet is gelukt. Ook hij heeft het belgische premierschap proberen te gebruiken voor persoonlijke Europese ambitie. Gelukkig voor Europa mag hij nu verkommeren in het Europese parlement waar hij minder kwaad kan doen. Niet dat het hem minder rijk maakt, want ook hij hoort bij de smerigen van de Oost-Congolese maffia.

Macron doet zijn belgische schoothondjes natuurlijk niet zo maar een plezier uit dankbaarheid, want op hun hoge posten moeten ze natuurlijk wel aan zijn kant staan. Tenslotte gaat het altijd om macht. Die macht wordt dus niet gebruikt voor het goed van de gewone man. Dat is nu wel héél duidelijk.

Wil er nu eens iemand opstaan die De Croo en Wilmès met pek en veren beladen het land uit jaagt voor ze onze jonge mensen tot kanonnenvlees degraderen ?

Alhoewel ? Wie komt er in de plaats ? Gezien het feit dat ze nu zitten waar ze zitten, is er geen enkele garantie dat onze democratie niet even smerigen aan de macht brengt.

 

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *