Sampol
Gevraagd: een fundamentele herziening van het Groeipakket
Het is allemaal waar wat Wim Van Lancker zegt. Maar… De problemen liggen veel dieper.
Eerst toch nog even wat oppervlakkiger: over de jobbonus.
Het is een mantra van de N-VA en de VLD: de beste manier om mensen uit de armoede te houden, is ze aan het werk te krijgen.
Dat klinkt goed. En ik ben er voor dat iedereen aan het werk is. Dat geldt ook voor mensen die minder bekwaam zijn om te voldoen aan de eisen die in de huidige economie aan mensen worden gesteld. In een vorige blog heb ik zelfs geschreven dat bij dat “iedereen aan het werk” ook zoveel mogelijk de ouderen horen. Maar ook nu weer: natuurlijk niet in het huidige bestel. Ik zal het voor een keer maar niet met naam noemen, zeker ?
Maar iedereen aan het werk om mensen uit de armoede te houden is in de huidige context natuurlijk pure nonsens, een intellectueel als De Wever onwaardig: als er meer en meer jobs komen die zo onderbetaald zijn dat meer en meer mensen die voltijds (en méér dan voltijds ! ) aan het werk zijn toch hun rekeningen niet meer kunnen betalen, dan maakt De Wever zich belachelijk. En vergis je niet: die armoede-jobs waren er al voor de oorlog en voor de energiecrisis.
De jobbonus als armoedebestrijding is dus volksbedrog. Die bonus koppelen aan het Groeipakket is smeerlapperij van liberaal fanatieke vriendjes van de kapitalisten.
Maar het gaat dus veel dieper.
Ik hoor altijd opnieuw, ook bij oprecht linkse mensen, spreken over de strijd tegen de armoede die ze voeren door een sociale zekerheid, groeipaketten (kindergeld), en nu dus ook energiepremies…
Welnu, dat is geen strijd tegen armoede. Feitelijk komt het neer om mensen te helpen overleven in armoede.
Of is een arme niet meer arm als hij genoeg aalmoezen krijgt ? Zelfs als de rijkeren verplicht worden om hem die aalmoezen te geven ?
Onze sociale zekerheid is verworden tot verplichte liefdadigheid.
De overgang van maatregelen voor iedereen naar maatregelen, enkel voor wie het nodig heeft, betekent dat we weg groeien uit de sociale zekerheid. Dat soort maatregelen maakt van mensen aalmoezenvragers en plakt een etiketje op hun voorhoofd: arme !
Dat moet ook niet verwonderen.
Onze sociale zekerheid is er de facto gekomen na de tweede wereldoorlog in een overeenkomst tussen kapitaal en arbeid (vakbonden). De vakbonden en de socialisten stellen het graag voor alsof het werkvolk de overwinnaar is. Maar geloof je nu echt dat het kapitaal tot die overeenkomst bereid zou zijn geweest als het er zelf geen voordeel uit haalde ?
Onze economie had dadelijk na de oorlog nood, aan werkvolk. Er waren nogal wat mannen gesneuveld in de oorlog. Daarom vond het kapitaal dan ook het feminisme uit: daarin werden in naam van mensenrechten vrouwen ertoe gebracht het tekort aan mannen op te vullen. Maar die economie had bij grote productie ook nood aan consumptie. Het tekort aan arbeidskrachten en de nood aan consumptie leidde dus tot relatief hoge lonen. Ook de sociale zekerheid droeg bij.
Gezien het feit dat er nog geen sprake was van de huidige globalisering en de belgische economie dus voornamelijk enkel moest concurreren met andere Europese landen waar de toestand hetzelfde was, kon onze economie zich die lonen permitteren.
Onze sociale zekerheid in dienst van het kapitaal.
Ondertussen kennen we wel de globalisering en is de economische toestand gans anders, en dus wordt in het kapitalistische systeem onze sociale zekerheid afgebroken. Geleidelijk aan, zodat het werkvolk niet in opstand komt, maar onverbiddelijk. De N-va en de VLD zijn de marionetten van het kapitaal die die afbraak politiek verwerkelijken.
De zich links wanenden leven nog in de waan dat ze die afbraak kunnen bevechten. Ze beseffen niet dat ze een verloren strijd voeren: binnen het kapitalisme kunnen ze die niet winnen. En de vakbonden zijn verworden tot kanalisering van het ongenoegen bij het werkvolk, in dienst van de afbraak.
Ja natuurlijk: de kapitalisten waren na de oorlog als de dood voor massale arbeidersopstanden. Ze hebben dan ook toegegeven onder druk. Maar het resultaat was wel dat het kapitaal op het einde van de rit de echte winnaar was.
Natuurlijk vind ik dat de strijd van de vakbonden op dat ogenblik nodig was. En natuurlijk ben ik er voor dat mensen die werkloos worden een uitkering krijgen; en dat er kindergeld is.
Op dat ogenblik was dat haalbaar en ik ben blij voor de mensen die er van genoten hebben.
Maar het heeft ons er wel van afgehouden om de echte strijd te voeren: de strijd tegen het kapitalistische systeem.
Ook nu misleiden de zich links wanenden de gewone mensen: ze stellen het voor alsof de strijd moet gevoerd worden tegen de kapitalisten. Die kapitalisten moeten eindelijk ook eens belastingen gaan betalen en hun overwinsten moeten afgeroomd worden.
Maar moeten de strijders voor een rijkentaks zich niet eens gaan afvragen of ze wel goed bezig zijn als ook een door en door asociaal geval als Tinne Van de Straeten nu aan hun kant gaat staan ?
Om het samen te vatten: binnen het kapitalisme is armoede onvermijdelijk. Wij hebben een speciale economische periode gekend na de Tweede Wereldoorlog die ons in de illusie heeft gebracht dat ook binnen het kapitalisme armoede te vermijden was. We hebben uit het oog verloren dat elders in de wereld (buiten West-Europa) waar ze die speciale periode niet hebben gekend, de armoede wél nog welig tierde en er nergens een beduidende sociale zekerheid is geweest.
Die periode is voorbij en we worden met de neus op de werkelijkheid geduwd: wat wij dachten strijd tegen armoede te zijn, is enkel nog strijd om te overleven in armoede.
Onze sociale zekerheid wordt afgebroken en er komt niets in de plaats. De geschiedenis volgt de wetten van het kapitalistische systeem. Wie dat systeem aanvaardt, aanvaardt de armoede.
Nu ook bij ons.