Ze doet het weer en ze doet het goed !
Ja, ik weet dat na mijn eerste zin sommigen al afhaken. Ze doen maar, ik heb niets vandoen met mensen die niet objectief kunnen denken, maar in alles geleid worden door een partijhoofdkwartier.
Ze doet het en ze doet het goed omdat Demir een van de uitzonderlijke politici is die vertrekt van een correcte doelstelling, daarvoor een plan uitwerkt en er dan voor vecht om haar plan er door te krijgen. En: dat is haar karakter: ze vecht harder dan de meesten. Daar houd ik van.
Heeft ze gelijk in haar plan ?
Het doel van het plan is zuiver water. Demir heeft experten aan het werk gezet die maatregelen voorstellen om dat doel te bereiken. Over die maatregelen gaat het. Die vormen haar plan.
Met dat plan gaat ze dan naar de regering. Ze weet dat ze daar toegevingen zal moeten doen. Dat hoort nu eenmaal bij de politiek. Tot nu verloopt alles correct.
Wat gebeurt er nu ? Haar plan wordt gelekt. De hele politieke meute stort zich er op en breekt het af tot op de grond. Ik kan enkel tot het besluit komen dat de misdadigers van de boerenbond gewoon géén plan willen. Ze willen géén maatregelen. Het vervuilde water interesseert hen niet. Niet echt.
Nochtans is proper water van algemeen belang. Als de boerenbond en consoorten al enige interesse hebben in het algemeen belang: dat algemeen belang wordt overschaduwd door de particuliere belangen.
Van mij mogen die mensen opkomen voor hun particuliere belangen. Maar de politiek zou boven de particuliere belangen moeten staan en moet het algemeen belang dienen. Ik schrijf “zou” omdat het een steeds terugkerende triestige vaststelling is dat politici zich voor de kar van particuliere belangen laten spannen. Dat gebeurt in alle partijen, ook in die van Demir. Maar hier gaat het over de CD&V.
Neen, ik ben niet naïef en ik moet me afvragen in hoeverre bij Demir ook partijbelangen van de N-VA meespelen.
Het is natuurlijk zo dat de CD&V in overlevingsmodus zit. Als ze een aantal stemmen kwijtspeelt van haar traditionele achterban – de boeren – kan ze opdoeken. Als de CD&V kleiner wordt of verdwijnt, zal de N-VA daar zeker winst uit halen.
Is dat een verborgen agendapunt van Demir ? Het zou kunnen, maar ik heb nu de neiging om te zeggen dat dit hier niet mee kan spelen omdat de stemmen die de CD&V zou verliezen door doorvoeren van het plan van Demir, zeker niet naar de N-VA zouden gaan.
Integendeel: de facto versterkt Demir de CD&V. Voor de CD&V is dit een geschenk: ze komt er uit als de enige partij die de boeren nog verdedigt. De laffe en leugenachtige liberalen proberen daarvan een graantje mee te pikken. Maar in ieder geval versterkt Demir hiermee niet de N-VA.
Het kàn dat Demir op het spoor van “beschadig eens de CD&V” zit. Maar hier denk dat dit niet zo is.
Om jullie gerust te stellen: bijvoorbeeld in het geval van het “seks-schandaal” aan de KUL en de weigering van subsidies, denk ik dat Demir zich grandioos heeft vergist. En neen dus: ik ben niet verliefd op Demir. Ik ben geen onvoorwaardelijke fan.
En wie geregeld mijn blogs leest, weet dat ik ongenadig kritiek geef op de N-VA.
Maar laat ons de zaak eens vanuit een drone bekijken.
Politiek wordt verondersteld om het algemeen belang na te streven.
Politieke partijen streven altijd op de eerste plaats het partijbelang na. Een individuele politieker kan toch het algemeen belang dienen. Bij een partij gaat het partij belang altijd voor.
Natuurlijk kunnen er verschillende visies bestaan op dat algemeen belang, en het is goed dat die verschillende visies aan bod komen in de politiek. Een compromis tussen die verschillende visies kan dan de beste oplossing zijn.
Maar daar gaat het niet om als het over politieke partijen gaat: politieke partijen behartigen uit partijbelang altijd de belangen van bepaalde groepen. Een compromis tussen de belangen van groepen valt niet samen met het algemeen belang.
Er is iets grondig mis met ons democratisch systeem. Een democratie met politieke partijen, kàn geen goede democratie zijn.
De politiek/democratie wordt wel eens omschreven als een georganiseerd meningsverschil. Dat klinkt mooi. Orwell zou het in zijn 1984 kunnen gebruikt hebben. Maar onze politiek/democratie/parlement is niet een georganiseerd meningsverschil maar een georganiseerde concurrentie van politieke partijen.
Let op het woord “concurrentie”.
Het is het woord dat ook terugkomt als essentieel element in het kapitalisme. Onze democratie sluit perfect aan bij het kapitalisme. En het kapitalisme wordt perfect gediend door onze democratie.
Het zal wel zijn dat de Amerikanen overal onze democratie willen vestigen: dat betekent de facto de vestiging van het kapitalisme en daar houden de Amerikanen van omdat zij in het gevecht dat het kapitalisme in se is, altijd als overwinnaar er uit komen. Als het moet behalen ze die overwinning met een oorlog, de ultieme vorm van concurrentie. Daarvoor spendeert hun politiek enorme middelen in militaire slagkracht.
Wie vrede wil, moet ook afwillen van onze democratie; van de politieke partijen.
Een democratie mét politieke partijen kan geen vrede brengen. Ze kan hoogstens leiden tot een gevecht zonder militaire wapens. Dat is geen echte vrede.
Ik denk dat echte, totale, vrede niet mogelijk is. De mens is er niet toe in staat. Concurrentie zal nooit helemaal uit te schakelen zijn.
Maar er is een verschil tussen een systeem dat concurrentie als een essentieel element in het systeem cultiveert en daarvoor zelfs een speciale Europese commissaris aanstelt, en een systeem dat de concurrentie zoveel mogelijk probeert te weren.
Wat we nu rond dat mestactieplan te zien krijgen is een mooie illustratie van de rotzooi van een kapitalistische democratie.
Het is een spel van verraad, vol verborgen agenda’s, van misleiding en bedrog, leugens… En de enige waarvan ik kan denken dat ze misschien – misschien ! – poogt om zich hier wat boven te stellen en echt het algemeen belang na te streven – Demir – wordt van alle kanten afgeschoten omdat het er naar uitziet dat ze een grote persoonlijke verkiezingsoverwinning zou kunnen gaan behalen.
Het is allemaal zo vuil en smerig – nog meer als ook Demir zelf het spel vuil en smerig zou spelen.
En misschien nog het ergste: we zijn zo doordrongen van de superioriteit van ons democratisch systeem dat we dat vuile en smerige zelfs niet meer als zodanig herkennen.
We zijn zoals voetballers die het goed gedaan vinden als iemand met een schwalbe een penalty kan versieren. Erger kan niet.