De Wereld Morgen
Rachida Aziz, Christophe Callewaert
Coronacrisis: wij wensen jullie veel liefde en zorg
Ja, het moét: zelfs de macho in mij moet toegeven dat ik de lectuur van dit aangrijpende artikel heb beëindigd met tranen in mijn ogen. Ontroering heeft me bij de keel gegrepen, en mijn geloof in de goedheid van de mens en in de kracht van zijn wil, zijn tot ongekende hoogten gestegen.
En toen werd ik kwaad.
Natuurlijk hadden onze regeringen van meet af aan krachtdadiger moeten/kunnen ingrijpen. Maar als Rachida en Christophe (vanaf nu: R+C) beweren dat ze dat tenslotte toch hebben gedaan onder druk van de publieke opinie, tonen ze hun linkse ivorentoren wereldvreemdheid. Want van die protesten van de mensen die zich dan maar zelf begonnen te beschermen, heb ik niets gemerkt. Ik weet wel dat vrijdagavond een aantal mensen bij wijze van protest tegen de sluiting in de horeca nog eens vrolijk dicht bij mekaar zijn gekropen om te zuipen en te vreten. Maar dat zijn natuurlijk allemaal fascisten.
De meeste organisatoren zouden volgens R+C al vroeger vrijwillig hun evenementen hebben afgelast. Maar ondertussen is er verontwaardiging over de organisatoren die het verbod van samenkomsten van meer dan 1000 mensen omzeilen door hun zalen om te bouwen naar een capaciteit van 999 mensen.
Ik bedoel maar: er zijn zeker mensen die vroeger een meer daadkrachtig optreden van de overheid zouden toegejuicht hebben, maar R+C zien enkel die mensen, en niet de massa die het eigenlijk allemaal overdreven vond.
Natuurlijk hebben R+C gelijk als ze stellen: “de miljarden mogen deze keer niet naar de aandeelhouders en banken vloeien. Ze moeten bij de slachtoffers van deze ongeziene crisis terechtkomen. In de gezondheidssector waar de noden al jaren schrijnend groot zijn en bij alle mensen die in financiële moeilijkheden komen door deze crisis. Bij de vluchtelingen die nog altijd in parken moeten slapen of bij de thuislozen die aan hun lot overgelaten worden. Bail out the people, not the banks dus.” Maar misschien moeten R+C eens even uitleggen hoe ze gaan voorkomen dat het geld vroeg of laat toch bij de banken terecht komt ? We leven tenslotte in het kapitalisme.
Echt alle steun, aan om het even wie, zowel aan ondernemers als aan werkers, en zelfs aan daklozen, komt op een of andere manier terug in de zakken van de kapitalisten terecht. Want als die dakloze van zijn steun een betere slaapzak koopt, gaat er iemand lopen met de winst. En die winst is het resultaat van iemand die iets geproduceerd heeft, en daar niet helemaal is voor betaald. Winst wordt altijd gegenereerd door mensen die gratis werken. De meeste mensen beseffen niet dat ze gratis werken omdat hun loon gespreid wordt over heel hun werktijd. Maar denk er maar eens over na. Hoe je het ook draait of keert: het is de werker die betaalt, en de kapitalist die met het geld gaat lopen.
Ja maar zeggen R+C, wij linksen, wij zijn specialisten in het samen brengen van mensen: en ze suggereren dat ze daarmee de wereld verbeterd hebben en ook dat ze ditmaal kunnen voorkomen dat het geld naar de banken gaat.
Nu zie ik niets van die betere wereld. Al dat betoog heeft concreet niets opgeleverd, buiten af en toe wat borrelnootjes. Ik heb meegelopen in de immense betoging om de plaatsing van atoomraketten in Kleine Brogel tegen te houden. Terwijl we woedend en vastberaden, maar toch welgezind door de straten van Brusse trokken, werd de plaatsing geregeld door de democratisch verkozen eerste minister Wilfried Martens, de ergste hypocriet en opportunist uit de belgische geschiedenis. Alhoewel, daar ben ik niet echt zeker van. Van welke belgicistische politieker kan je eigenlijk zeggen dat hij niet hypocriet was/is ?
Als het er echt op aankomt, haalt betogen niets uit. Zeker niet als het vreedzaam is. Vraag het maar aan Anuna. Zelfs gewelddadige opstanden helpen de gewone mens niet vooruit. Als ze “slagen”, brengen ze enkel andere kapitalisten aan de macht.
Ik zei dat we welgezind betoogden, ook al waren we woedend en vastberaden. Dat is typisch voor de sfeer van betogingen: er heerst altijd onderhuids een zekere euforie. De mensen zien de massa die mee opstapt, en dat geeft het gevoelen dat ze toch echt wel macht hebben. Tegelijkertijd voelen ze zich goed, want ze doen er toch maar iets aan. Het is puur narcisme, en zoals alle narcisme onvruchtbaar, want in de feiten doen ze er niets aan omdat de macht nep is. Toen de Franse minister van Buitenlandse Zaken Pierre Laval de communistische dictator Joseph Stalin probeerde te overtuigen van het belang van een minder anti-kerkelijke opstelling van de Sovjet-Unie, was het antwoord van Stalin duidelijk “Hoeveel divisies heeft de paus?”.
De overgrote meerderheid van de betogingen die door de vakbonden georganiseerd worden zijn eigenlijk bedoeld om wat stoom af te laten. Na de betoging gaan de mensen naar huis; even later komen de vakbonden met wat kleine toegevingen en de rust keert weer zodat het systeem verder zijn perfide gang kan gaan.
Natuurlijk is het goed dat mensen zoals R+C ons oproepen tot solidariteit in deze crisistijd. Maar is het niet grappig dat zowel het vlaams blok als de pvda dezelfde oproep doen ? Ook al met het pensioen van 1500 € en de lage emissiezones zongen ze (bijna) unisono. Ja, de linkse stem klikt luid, maar als ze niet tegelijkertijd de mensen er van bewust maakt dat er binnen het kapitalisme geen oplossing is, zijn het woorden in de wind.