Uitpers
In Palestina gaat het om meer dan “een geschil over onroerend goed”
In Palestina gaat het om meer dan “een geschil over onroerend goed”
Voor de zoveelste maal: anti-zionisme is niet gelijk aan antisemitisme. Antisemitisme is racisme.
“Zionisme is een nationale beweging en ideologie die een Joods thuisland of Joodse staat ondersteunt in het gebied waar in Bijbelse tijden de Israëlitische koninkrijken Israël en Juda hebben gelegen. De term werd voor het eerst gebruikt in 1890 door Nathan Birnbaum in het tijdschrift Selbstemanzipation.” (Wikipedia)
Als ik niet tegen het zionisme mag zijn, mag ik ook niet tegen het nationalisme of tegen het communisme zijn.
Nu zullen er wel Jodenhaters zijn die hun Jodenhaat vermengen met anti-zionisme en zo het gerechtvaardigde anti-zionisme misbruiken om Jodenhaat te verspreiden. Daar moeten we dus tegen waarschuwen. Maar nogmaals: anti-zionisme is géén racisme. Anti-zionisme is anti-racisme, want het zionisme zelf is racistisch.
Israël is een staat, gesticht voor enkel mensen die tot het Joodse ras behoren, en niet-Joden hebben er geen volwaardig burgerschap. Israël kent dus een vorm van apartheid, net zoals indertijd Zuid-Afrika.
Dat de oorspronkelijke bewoners, de Palestijnen, daartegen in opstand zijn gekomen, is de meest normale zaak van de wereld.
Toch opmerken dat een Palestijnse staat, gedomineerd door Hamas zeker ook geen democratie zal zijn !
Er rijst natuurlijk een enorm probleem doordat de staat Israël gul gesponsord wordt door rijke Joden, vooral in de VS.
Of, het nu Bush, Obama, Trump of Biden is, niemand kan in de VS president worden zonder steun van de Joden, en dus steunt de VS onvoorwaardelijk Israël. Af en toe wordt er wel eens een show van onenigheid opgevoerd om de domme wereld te paaien, maar de band tussen de VS en Israël is sterk en onlosmakelijk.
Uiteraard speelt daar ook een geopolitieke factor: Israël is een basis voor bevriende atoomwapens in een voor de VS problematische regio. Denk aan Iran.
Hiermee is natuurlijk niet alles gezegd. Het Midden-Oosten is traditioneel een kruidvat met ingewikkelde constructies, bondgenootschappen, belangenverstrengelingen. En er wordt op dit ogenblik in die regio al een verkapte en gecontroleerde oorlog tussen Rusland en de VS uitgevochten in afwachting van de regelrechte clash die er staat aan te komen. Het is weinig geweten of verteld, maar in die oorlog zijn de Palestijnen een speelbal in handen van Iran en Rusland.
De Palestijnse zaak is dus ten gronde rechtvaardig.
Maar je zou kunnen stellen dat het verleden het verleden is. En net zoals het voor de Indianen een beetje te laat is om hun gronden van de yankees terug te eisen, of de aboriginals in Australië om hun land terug te vorderen, is het voor de Palestijnen een verloren zaak.
Daarbij zijn er toch twee bedenkingen: dat de Palestijnen blijven vechten is te begrijpen omdat het onrecht dat hun is aangedaan nog “vers” is. De emotionele ervaring zit nog in de generaties.
Erger is de houding van de zionisten: ze zijn nooit gestopt met bezettingen en uitzettingen. Ook nu nog worden er iedere dag Palestijnen van hun gronden en uit hun huizen verdreven. Dat is gewoon onaanvaardbaar en een misdrijf tegen de menselijkheid. Het is een schande dat de wereldgemeenschap dit laat gebeuren.
Dat betekent dat, anders dan bij de Indianen en aboriginals, de strijd niét gestreden is. De zionisten blijven bezig en dus moét de strijd bezig blijven. Soms moet een mens aanvaarden dat er aan gedaan onrecht geen keer is. Maar het onrecht gebeurt nu. Een beetje menselijke mens moét hiertegen in opstand komen.
Mijn mogelijkheden zijn beperkt. Ik kan niet veel meer doen dan een blog schrijven. Maar wie nu zijn mond houdt omdat het hem niet interesseert is medeplichtig.
Is er een oplossing ?
Zolang Israël de huidige politiek van nederzettingen voortzet is er geen oplossing. Mag ik hierbij nog aanstippen dat de Israëli’s zelf de mensen van de nederzettingen kolonisten noemen. Hallo bekladders van standbeelden van Leopold II ?
Neen, ik roep niet op tot het besmeuren van synagogen, maar dat Netanyanu rotte tomaten en eieren naar zijn kop zou geslingerd krijgen zou me plezieren.
Van de andere kant zijn de leiders van de Palestijnen even grote misdadigers, want even goed als Netanyanu zijn ze niet uit op een oplossing. Integendeel: ze voeren een politiek van agressie die het ook voor gematigde Israëli’s emotioneel moeilijk maakt om te streven naar de enige oplossing: een staat voor ieder van hen. Ook daarin speelt de geopolitieke factor Iran – Rusland een rol: Rusland en Iran hebben geen enkel belang bij een vrede tussen Palestina en Israël.
Aan de basis ligt de stichting van de staat Israël op een menselijk gezien onaanvaardbare manier. In het acute conflict van nu ligt (met de kennis van dit ogenblik) de schuld bij Israël. Maar wie streeft naar een oplossing moet wijzen op de verschrikkelijke verantwoordelijkheid van de Palestijnse leiders.
Aanvallen op synagogen hebben in deze context geen zin omdat synagogen religieuze tempels zijn en het zionisme in essentie niet religieus is.
In de Joodse religie is de figuur van de messias cruciaal: ooit zendt Jahweh een verlosser die het verspreide volk weer zal samenbrengen en naar het beloofde land voeren. Dat beloofde land is dan Israël. Welnu, het zionisme heeft zijn vertrouwen in Jahweh en de messias verloren. Het geduld van de zionisten is op. Ze rekenen niet meer op Jahweh en hebben het heft zelf in handen genomen. Ze zeggen foert tegen Jahweh: als jij het niet doet, doen we het zelf. Het zionisme is verraad aan het bijbelse religieuze Jodendom. Misschien moeten de Joodse gelovigen die zich aangevallen voelen als Israël wordt aangevallen, daar maar eens over doordenken.
Ik geef toe dat ik Jahweh niet goed genoeg ken. Maar naast gewelddadige bewerkingen van het heil, zijn er zeker ook teksten die wijzen op een visie waarbij de Messias een vredevolle figuur zou zijn. Een koning, ongewapend, niet te paard, maar op een ezel. Het is die ezel waarnaar de teksten van het Nieuwe Testament verwijzen bij Jezus, zowel bij zijn geboorte al bij het begin van zijn lijden: de blijde intocht in Jerusalem.
De oplossing van het probleem zal zeker een zaak van (geo)politiek zijn. Maar in de Joodse religie zelf ligt al een aanzet tot oplossing.