Auteur: Charles Maymarx

Geplaatst op

Het soefisme. Hoop voor de islam ?

Bruzz

Heidi Verdonck

In de ban van het soefisme: ‘Voor eigen deur vegen’

Het islamitische soefisme krijgt steeds meer aanhangers in Brussel en roept moslims op tot meer verantwoordelijkheid. “Kijk eerst naar jezelf en dring anderen je mening niet op.” [1 reactie] Nadat de voorbije decennia de orthodoxen het voor het zeggen hadden in de islam, is het soefisme aan een inhaalbeweging bezig. Vooral de Marokkaanse broederschap van de Boutchichiya zit in de lift. Niet alleen Brusselse moslims, ook steeds meer niet-moslims voelen zich aangetrokken tot deze islam made in Morocco.

Multiculturalisten weigeren de problemen te zien die verbonden zijn met de islam in onze samenleving. Een van hun argumenten dat altijd terugkomt is de pluriformiteit van de islam. 

Er zijn vele vormen van islam. En dus mag je geen kritiek hebben op de islam. Dat is natuurlijk nonsens. Om die kritiek te voorkomen spreek ik meestal over “de islam zoals die zich hier bij ons voornamelijk voordoet.” Ik moet dat misschien nuanceren: “zoals die zich hier meer en meer voordoet.” Dat helpt natuurlijk niet. Multiculturalisten zijn niet vatbaar voor argumentatie. Diezelfde multiculturalisten zijn meestal heidenen, en ze sparen hun kritiek niet op het katholicisme. Nochtans zijn er vele vormen van katholicisme. Een van die vormen wordt beleefd door de Trappisten. Ja, die van West-Vleteren, West-Malle, Orval… Je zou die trappisten extremisten kunnen noemen. Alleen zijn ze extreem in verdraagzaamheid en vredelievendheid. Dat is bij het extremisme in de islam wel anders. Sorry: in de islam zoals die zich bij ons meer en meer voornamelijk voordoet.

Maar natuurlijk hebben de multiculturalisten gelijk: er zijn vele vormen van islam. Ik ben blij dat een van dezer vormen, het soefisme, aan aanhang wint. Lees verder “Het soefisme. Hoop voor de islam ?”

Geplaatst op

George Floyd

Gerard: Vuile zwette !

Dieumerci: smerige rosse !

Gerard: rosse hemme betere seks !

Dieumerci: die van zwette is langer !

Racisme ? Neen, pestgedrag. Een pester zoekt een opvallend kenmerk van zijn slachtoffer. Zwart zijn is (nog) redelijk opvallend in onze streken…

En toch lees ik nu weer in onze kranten artikels waarin hoog opgeleide zwarte vrouwen (het zijn altijd vrouwen) getuigen dat ze te maken hebben gehad met racisme in Vlaanderen. Daarbij halen ze dan situaties aan zoals ik hierboven beschreven heb. Racisme !

Nu kan je mijn stelling dat dit geen racisme is bestempelen als een semantische discussie. Het gaat niet om de strikt juiste betekenis van het woord racisme. Toch is het woordgebruik belangrijk. Want die Gerard ziet helemaal geen graten in zijn gedrag. Voor hem is dat volstrekt aanvaardbaar. Als je hem dan vertelt dat dit racisme is, zal hij niet het besluit trekken dat zijn gedrag niet aanvaardbaar is, maar wel dat racisme aanvaardbaar is. En zo heb je van een pester een racist gemaakt. Als hij later geconfronteerd wordt met echt racisme zal ook dat voor hem aanvaardbaar zijn.

Ik begrijp de gevoeligheid van deze zwarte mensen die gepest worden. Maar ik denk dat er in dit geval twee zaken moeten gebeuren: je moet een pester laten inzien dat pesten niét ok is; en je moet aan de zwarte duidelijk maken dat dit wel pesten, maar geen racisme is. Lees verder “George Floyd”

Geplaatst op

De coronacrisis sluit aan bij de armoede- en de klimaatcrisis.

Grenzeloos

Tristan Colette

Een externe schok? De coronacrisis en marxistische economie

Het coronavirus heeft over de hele wereld gezorgd voor enorme maatschappelijke ontwrichting. De volksgezondheidscrisis loopt inmiddels over in een ongekend zware economische crisis. Volgens mainstream-economen komen de economische problemen uitsluitend door externe factoren. Op welke manier kunnen marxistische economische theorieën de huidige crisis helpen begrijpen

Marxisten hebben de neiging om alle problemen toe te schrijven aan het kapitalisme. Dus ook de coronacrisis.

Al ben ik antikapitalist, toch wil ik mezelf zeker geen marxist noemen. Het marxisme is een nodig element in het denken over deze wereld. Je kan onze wereld niet begrijpen zonder enige kennis van de marxistische analyse. Maar alle denken vraagt om voortzetting. Plato heeft een groot aandeel gehad in ons denken. Maar ons denken is niet gestopt bij Plato. Zo mag ons denken ook niet stoppen bij Marx.

Een van de verdiensten van Marx bestaat er in dat hij de factor economie heeft binnengebracht als essentieel element om de maatschappij te verstaan. Ik lees voortdurend analyses van toestanden en problemen waarin de fout wordt gemaakt om enkel, bijvoorbeeld, de menselijke psyche in rekening te brengen, en waarbij de factor economie wordt veronachtzaamd. Ik zal altijd op zoek gaan naar die factor economie. Dikwijls zal die als verklaring voldoende zijn. Maar niet altijd. Lees verder “De coronacrisis sluit aan bij de armoede- en de klimaatcrisis.”

Geplaatst op

Zijn transfers solidariteit ?

Doorbraak

Geert Jennes en Klaas Staal

Een transferunie voor de eurozone?

Liever een mini-VS dan een maxi-België

De gebrekkige economische integratie en de grote culturele verschillen tussen de lidstaten van de eurozone pleiten tegen substantiële inkomensverzekering op het niveau van de eurozone. Het zou het Belgische model van permanente solidariteit tussen noord en zuid kopiëren naar een hoger niveau

Voortdurend stel ik vast dat nogal wat mensen eigenlijk niet weten wat het woord solidariteit betekent en het verwarren met liefdadigheid.

Ik wordt getroffen door de armoede in Afrika en wil er iets aan doen om die mensen te helpen. Dat is liefdadigheid. Essentieel daarin is dat ik niets terug verwacht van die armen. Ik kan natuurlijk verwachten dat ze mijn geld goed gebruiken. Ik kan hen leren vissen in plaats van hen vis te geven. Als ik bij hen een waterpomp heb geïnstalleerd, verwacht ik natuurlijk dat ze die onderhouden. En als ik moet vaststellen dat mijn/hun pomp er na een jaar verroest en niet meer werkbaar bijlig, kan ik mijn hulp ontgoocheld stopzetten. Maar ik verwacht geen tegenprestatie die mij ten goede komt. Dat is liefdadigheid. Lees verder “Zijn transfers solidariteit ?”

Geplaatst op

Ja ! De vakbonden moeten hun rol spelen in het coronabeleid. Maar…

Minerva

Maarten Hermans & Stan De Spiegelaere

Beter coronabeleid met de vakbond aan tafel

Deze week zijn duizenden werknemers terug op hun werkplek aan de slag gegaan. Spanningen over gezondheid en veiligheidsmaatregelen zijn in deze periode onvermijdelijk, maar het Belgische systeem van sociaal overleg heeft troefkaarten in de hand om hier constructief mee om te gaan. Het is de kwestie deze in bedrijven te benutten: de positieve effecten van vakbonden op gezondheid en veiligheid op het werk kunnen we in een pandemie goed gebruiken

In een echt menselijke samenleving zouden vakbonden overbodig moeten zijn, omdat er geen tegenstelling is tussen kapitaal en arbeid. Kapitaal en arbeid vallen er samen.

Als er iets geproduceerd wordt, dan zijn daarvoor fabrieken of ateliers nodig die op gronden staan; er zijn werktuigen, machines, robots; die moeten aangedreven worden door energie; er zijn grondstoffen nodig… en er moet gewerkt worden. Al die factoren samen leveren producten af.

In het kapitalisme zijn die factoren opgesplitst in twee gescheiden elementen. Van de ene kant de arbeid, van de andere kant de gronden, gebouwen, werktuigen, energie, grondstoffen… Die noemen we het kapitaal. Aan de andere kant staan de werkmensen, de arbeid.

Die twee elementen zijn gescheiden doordat het kapitaal eigendom is van andere mensen dan het werkvolk. Het werkvolk heeft geen macht over het kapitaal. De eigenaar – kapitalist – doet er mee wat hij wil. Dat brengt met zich mee dat hij ook beslist over de arbeidsprocessen; over de manier waarop er gewerkt wordt, over de organisatie van de arbeid. En daar nijpt het kapitalistische schoentje: dat een eigenaar macht heeft over zijn dingen is normaal. Maar in het kapitalisme heeft hij via de macht over zijn dingen, ook macht over mensen; over zijn werkvolk. Hij bepaalt in welke omstandigheden er moet gewerkt worden, tegen welke snelheden; hij werft aan wie hij wil, en ontslaat wie hij wil.

De liberalen hebben daar geen probleem mee. Ze staan aan de kant van de kapitalist. Lees verder “Ja ! De vakbonden moeten hun rol spelen in het coronabeleid. Maar…”

Geplaatst op

Het is allemaal goed bedoeld, maar niet genoeg !

Oikos

Dirk Holemans

3 lessen die de coronacrisis ons leert om het klimaat te redden

Dirk Holemans trekt drie lessen uit de coronacrisis waarmee we het klimaat kunnen redden. Hij stelt dat we dit momentum moeten grijpen. Want de bereidheid tot verandering bij de bevolking kan snel omslaan in brede frustratie als de samenleving, met de politiek voorop, nu geen toekomstperspectief biedt en dat hard maakt. In het Canvas-programma “Nachtwacht” diept hij zaterdagavond z’n visie verder uit

Bij mijn weten telt belgië een vijftiental denktanks. Twee daarvan zijn nationaal gericht. Twee daarvan richten zich op Wallonië en Brussel. De anderen zijn Vlaams. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om te beweren dat er in Wallonië en Brussel minder wordt gedacht.

Slechts twee Vlaamse denktanks kan je expliciet links noemen: Sampol en Minerva. Daarbij maakt Sampol nog deel uit van Minerva.

Oikos kan je bezwaarlijk rechts noemen, maar de focus ligt op de ecologie. Als ik artikels van Oikos lees, is mijn eerste reactie: dit is links. Maar er is iets raars aan de hand: op een of andere manier is de klimaat-en milieuproblematiek in het linkse hokje terecht gekomen. Klimaatontkenners en -sceptici zijn dan weer rechts. Ik heb dat nooit begrepen. Wat is er links aan een duurzaam kapitalisme ? Wat is er links aan de redding van het klimaat op zich ? Lees verder “Het is allemaal goed bedoeld, maar niet genoeg !”

Geplaatst op

Terechte kritiek op de Vlaamse regering leidt naar een fundamenteel probleem

De Wereld Morgen

Thomas Decreus

Zwijgen, de expert spreekt!

Waarom relancecomités vanuit democratisch oogpunt problematisch zijn

Ik heb vroeger al artikels van Decreus besproken. Decreus was toen echt niet mijn beste vriend. Het zal je dus misschien verbazen dat ik het nu hier en daar wel met hem eens kan zijn.

Ik denk dat hij gelijk heeft als hij zegt dat de samenstelling van het economisch relancecomité eenzijdig neoliberaal is. Bijvoorbeeld: dat de vakbonden ontbreken is een regelrechte fout.

Maar dat is het standpunt van Decreus en van mij, en dat standpunt heeft op dit ogenblik geen democratische meerderheid in Vlaanderen. De Vlaamse regering is nu eenmaal samengesteld uit n-va, vld en een cd&v, waarin de rechtervleugel de plak zwaait. Als er een regering zou zijn met de sp-a en de pvda, zou dat comité er natuurlijk anders uitzien – meer naar mijn voorkeur – maar die regering is er niet. Volgens ons democratisch systeem is de huidige rechtse Vlaamse regering perfect legaal. Daar moeten we dus niet over zeveren. Je kan natuurlijk kritiek gaan geven op ons huidig democratisch systeem, maar dan verzeilen we in ideologische discussies die de band met de huidige werkelijkheid kwijt zijn. Nu heb ik niets tegen dat ideologisch denken – ik doe (bijna) niets anders – maar hier geeft het even geen pas. Lees verder “Terechte kritiek op de Vlaamse regering leidt naar een fundamenteel probleem”

Geplaatst op

Van angst naar liefde

Streven

Hessel Zondag

Angst. De dreiging van de demon van niet-zijn

Angst in 2020

Zo staat ze voor me: haar hoofd half verscholen in een hoog opgeslagen kraag, het bovenstuk van een gewaad dat haar lichaam helemaal omsluit. Haar armen heeft ze strak over elkaar geslagen en krampachtig tegen zich aangedrukt. Moet ze iets beschermen, voelt ze zich onbehaaglijk in haar lijf? Ze lijkt wel bevroren, verstijfd. Zo staat het voor me: het beeld Angst van de Tsjechische beeldhouwer Otto Gutfreund (1889-1927) in het Praagse museum Veletrzni Palac. Een vrouw opgesloten in een kleed van angst. Angst die haar gijzelt, verstikt, opsluit, omsingelt. Aan haar lot overgeleverd wacht ze verstijfd op wat zal komen

Een lang artikel, maar de moeite waard. Vermits mijn commentaar naar alle waarschijnlijkheid minder de moeite waard zal zijn, zal ik die kort houden.

Als beginnende puber was ik lid van de scouts. Niet lang, want dat militarisme lag me niet. Op kamp was er geregeld een nachtspel. Daarbij kregen we ieder drie kaartjes die een leven voorstelden, en een lint dat we op onze rug achter onze broeksriem staken. Als iemand ons dat lint kon ontfutselen, al dan niet door verrassing of in een openlijke “gevecht”, verloren we een leven. In voorbereiding van het spel moesten we ons verspreiden in het bos. Bij een fluitsignaal begon de strijd om te overleven. Voor mij was het hele spel één tijd van angst. Angst om een leven te verliezen. Daarvoor had ik een mooie oplossing: als het fluitsignaal weerklonk lag ik verborgen in een gracht met een tak over me heen. Het eindsignaal was voor mij het moment om uit mijn schuilplaats te komen. Ik leverde altijd drie levens terug in.

Dit verhaal was tekenend voor mijn “bestaan” in die tijd: ik was de vleesgeworden angst en vluchtte voor elke “strijd”. Men zei van mij dat ik geen zelfvertrouwen had.

Dat heeft verschillende jaren geduurd. Tot ik besefte dat mijn angst eigenlijk hoogmoed was: de idee om te verliezen was voor mij onverdraaglijk. Ik kon niet aanvaarden dat anderen sterker waren dan ik.

Op het ogenblik dat ik dit besefte, heb ik een besluit genomen. Ik wilde mijn hoogmoed verlaten en moest verlies leren aanvaarden. Nu zegt men van mij dat ik een onwrikbaar zelfvertrouwen heb. Maar mijn zelfvertrouwen berust niet op het geloof dat ik de uitdaging aankan, maar op de aanvaarding van de mislukking. Het lijkt contradictorisch, maar juist in die aanvaarding vind ik de kracht om door te gaan waar anderen het opgeven. Soms leidt dat tot grandioze mislukkingen. Et alors ? Lees verder “Van angst naar liefde”

Geplaatst op

Zal het na corona anders zijn ?

Sampol

Koen Schoors

Wij zijn corona, wij moeten veranderen

Het coronavirus drukt ons met de neus op de kwetsbaarheid van de huidige maatschappelijke orde. Het is een ongepland en chaotisch experiment in wereldwijde maatschappelijke vernieuwing waarin de richting wordt bepaald die de wereld het komende decennium zal uitgaan. De globalisering zal deels teruggedraaid worden ten voordele van nieuw model, met minder nadruk op efficiëntie en meer op lokale en systemische veerkracht

Nogal wat economen zijn veredelde boekhouders. Ik heb niets tegen boekhouders. Het is niet omdat er veredelde frieturen bestaan dat er iets mis is met frieturen. Maar ik heb wel iets tegen economen die veredelde boekhouders zijn omdat ze verraden wat economie zou moeten zijn: de organisatie van een aspect van het samen leven. Veredelde boekhouders zijn niet bezig met de samenleving, maar met cijfertjes die draaien rond winst. Koen Schoors hoort daar niet bij. Daarvoor mijn waardering.

Meer specifiek waardeer ik ook dit artikel omdat het een mooi overzicht geeft van de verschillende aspecten die verbonden zijn aan de impact van de coronapandemie op de samenleving, en aan de lessen die we daaruit kunnen trekken voor onze toekomst. En zoals Schoors de toekomst beschrijft zou die mooi kunnen zijn. Maar kunnen is niet gelijk aan zullen. Lees verder “Zal het na corona anders zijn ?”

Geplaatst op

Is kinderen krijgen een recht ? Een plicht ?

MO*

Susan Dierickx

‘We zijn wanhopig, en we zouden alles proberen om kinderen te krijgen’

Hoe de internationale gemeenschap vruchtbaarheidsproblemen in Afrika blijft negeren

Afrika staat bekend als het continent van de problematisch snelle bevolkingsgroei. Tegelijk tonen cijfers van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) aan dat één op drie Afrikaanse vrouwen te kampen heeft met vruchtbaarheidsproblemen. Dit is problematisch in landen zoals Gambia, waar er een enorme sociale druk is om kinderen te krijgen, schrijft onderzoekster Susan Dierickx. Onvruchtbaarheid, een luxeprobleem

Vandaag begeef ik me op een wel heel heikel pad, want mijn aangeboren agressiviteit en neiging tot brutaliteit passen niet bij een onderwerp dat gaat over het lijden van mensen. 

Laat me al maar dadelijk stellen dat ik alle begrip heb voor mensen die lijden onder kinderloosheid. 

Ik heb ooit feministen horen krijsen dat kinderen krijgen een recht is. Nu moet je natuurlijk geen aandacht schenken aan krijsende feministen. Krijsen is een teken van domheid.

Maar neen dus: kinderen krijgen is geen recht. Want als dat een recht is, is geen kinderen kunnen krijgen een onrecht. Is gezondheid een recht, en ziekte een onrecht ? Dat het geen onrecht is, maar gewoon lijden, wil niet zeggen dat we dat lijden niet mogen en moeten verlichten of wegnemen. Maar zou het principe van medische hardnekkigheid om iemand in leven te houden, niet ook moeten gelden voor medische hardnekkigheid om leven te wekken ? Het vraagteken is hier niet retorisch. Over dit onderwerp is nog veel te zeggen, maar niet in deze blog.

Ok, dat is allemaal interessant. Maar hier niet terzake. Want in dit artikel gaat het niet over onze toestanden, maar over Afrika.

Heeft een vrouw recht op kinderen ? In Afrika moet je de vraag anders stellen: heeft een man recht op kinderen ? En heeft een vrouw de plicht om kinderen te baren ? Lees verder “Is kinderen krijgen een recht ? Een plicht ?”