Categorie: samenleving

Dwarsliggers

Ook de Amerikanen begrijpen hun land niet meer

Voor de gemiddelde Europeaan was Amerika altijd al iets vreemds. De oorzaak was slechts gedeeltelijk te zoeken in ons beeld van de USA, opgehangen door de verhalen van onze media, de Amerikaanse films, de Amerikaanse muziek en de Amerikaanse modetrends (van Coca Cola tot TikTok [1]). Met de Amerikaanse realiteit heeft dat bijzonder weinig te maken

Natuurlijk moet je een en ander met wat zout nemen en relativeren. Maar globaal genomen is dit een leerrijke analyse van de Amerikaanse samenleving. 

Is het Amerikaanse wantrouwen tegenover de overheid terecht ? Als anarchist ben ik het volledig eens met dit wantrouwen. Daarvoor heb ik drie redenen: er is in ons systeem geen enkele garantie dat de meest bekwame en integere mensen aan de macht komen. 

Twee: het woordje macht zegt al genoeg. Macht is dwang. In een samenleving is dwang onvermijdelijk. Maar in een gezonde samenleving zou de uitoefening van dwang een zeldzaam fenomeen moeten zijn. Kijk nu naar onze samenleving en je ziet een immense massa regeltjes die tot in de kleinste details ons leven regelen en door dwang worden opgelegd. Daarbij kan je twee dingen bedenken: er is iets grondig mis met onze samenleving. En: er is iets grondig mis met de overheid. 

Drie: hier kom ik op een thema dat ik al genoeg behandeld heb. Laat het duidelijk zijn dat het zelfs niet afhangt van de morele kwaliteit van de verkozenen. Ook de meest integere machthebber functioneert in een systeem waarin de macht bij het kapitaal ligt. Dat degradeert hem tot dienstknecht van dat kapitaal. Toen de socialist Di Rupo de loonstop invoerde, gedroeg hij zich, al dan niet tegen zijn wil, als dienaar van het kapitaal. Lees verder “Amerika, het grote voorbeeld voor links”

Streven

Frank Saenen

Middelpuntzoekend

Een ellendige ochtend in juni met een somberheid die zelfs de stralendste positivo’s alle glans lijkt te ontnemen. Gemondmaskerd-gemuilkorfd kijk ik door het raam van de tram naar buiten, rijdend door een voorstadswijk met een soms al even grauwe reputatie als de sfeer van diezelfde ochtend

Kijk, hier word ik vrolijk van. Het moet niet altijd slecht nieuws zijn, en al zeker niet altijd elitair gedoe.

Dit initiatief toont aan dat ook gewone mensen die waarschijnlijk nog nooit naar Bach geluisterd hebben en bij wie de naam Fabre geen enkel belletje doet rinkelen, echte cultuur kunnen “produceren”. 

Mijn cultuurvrienden, net zo elitair als ikzelf, gaan nu uit de bol; ze verzamelen alles wat ik over de cultuurcrisis in coronacrisis al geschreven heb; en alles kan tegen mij gebruikt worden. Op het einde zal het er op uitdraaien dat ik een verdoken n-va-er zal blijken te zijn die, net zoals die hele fascistische bende, de cultuur kapot wil.

Maar ik laat het niet aan mijn hart komen. Het is de week van Laus Polyphoniae en de onderdompeling in deze sublieme muziekkunstvorm maakt immuun tegen dagdagelijkse laagheid en het benepen zelfgenoegzaam terugvallen op zichzelf van een groot gedeelte van onze culturele elite. Lees verder “Lachen en janken met cultuur”

Sampol

Sandrine Ekofo

Wij zijn volwaardige Belgen

Geef jongeren met Afrikaanse afkomst meer inspraak in het deklolonisatiedebat.

Vooraf: dat Sandine het belangrijk vindt om belg te zijn, getuigt niet voor haar.

Op een of andere manier heb ik altijd een spontane sympathie gehad voor de zwarte mens. Maar, rechtuit gezegd, dat begint te veranderen.

Als jonge puber maakte ik kennis met de negro spirituals en de jazz en was Louis Armstrong een symbool. Ik begrijp dus totaal niet waarom de anti-zwarte-pieters zich zo druk maken over dikke lippen. Die lippen staan voor mij symbool voor superieur trompet spelen.

Het negerke op de toonbank van de snoepwinkel kreeg van mij altijd een centje en ik at speciaal chocolade voor het zilverpapier waarmee de paters op een of andere wonderlijke manier negerkes hielpen. En ja, na deze paternalistische zo niet denigrerende woorden, davert het hele bos door het gehuil van de meute politiek correcten. Lees verder “Zijn zwarten volwaardige belgen ?”

Minerva

Anouck Crauwels

Wachtlijsten wurgen de jeugdzorg

2018 was het laatste jaar dat ik in de bijzondere jeugdzorg werkte. Het is een sector waarvan ik geloofde dat je iets kon betekenen voor mensen, en dat je écht kon helpen. Het was het jaar waarin mijn passie en engagement net als bij zovelen voor mij op de wachtlijsten strandde. Ik wou geen deel meer uitmaken van een systeem dat kwetsbare jongeren nog verder de dieperik in duwde

Als ik dit lees, word ik kwaad. Heel kwaad. Natuurlijk is het de bedoeling van dit artikel om me kwaad te maken. Maar het is eerlijk, en dus màg het me kwaad maken.

Wie geregeld mijn blogs leest, weet dat die wachtlijsten me bezig houden. Ik heb ze geregeld in verband gebracht met de financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië waarbij mijn stelling is dat dit geld beter zou gebruikt worden om de wachtlijsten op te lossen. Soms verwijt ik mezelf dat ik de problemen in de zorg gebruik in mijn antibelgicisme. Toch blijf ik er bij dat je hoognodig geld niet in een bodemloze put mag dumpen. Maar eigenlijk is het niet terzake: ook als die miljarden naar die put verhuizen, moet er toch genoeg geld zijn voor de zorg. Het is een kwestie van prioriteit. De transfers kunnen onmogelijk een excuus zijn voor de wachtlijsten.  Lees verder “Wachtlijsten in de zorg: een fundamenteel probleem”