Hallo n-va, waar is je pacifisme ?

Knack

Joost Derkinderen

‘Waar zijn de pacifisten gebleven?’

‘De motieven om in de jaren 80 mee te lopen met de vredesmanifestaties hebben niets aan actualiteitswaarde ingeboet’, schrijft Joost Derkinderen naar aanleiding van de Dag van de Vrede.

Hallo, n-va ? Waar zijn de pacifisten gebleven ? Jullie schijnen te hebben vergeten dat het pacifisme een belangrijke element is in de Vlaamse Beweging. Nooit meer oorlog ! Het staat in vier talen op de voet van de Ijzertoren, het monument voor de Vlaamse gesneuvelden in de Eerste Wereldoorlog in Diksmuide. Dat precies een n-va-er de minister van defensie was bij de aankoop van de monsterlijke F35-gevechtsvliegtuigen is een verraad van jewelste. Lees verder “Hallo n-va, waar is je pacifisme ?”

Wat hebben vluchtelingen te maken met hondjes ?

Knack

Orry Van de Wauwer

‘Één vluchtelingenkind per gemeente? Wir schaffen das!’

Orry Van de Wauwer, Vlaams volksvertegenwoordiger voor CD&V, roept de federale en de Vlaamse regering op om meer solidariteit te tonen met de meest kwetsbaren onder de zwakkeren

Geef toe dat het goed gevonden is: één kind per gemeente. Het is een evidentie dat we dat kunnen. En dus is het evident een schande dat we dat niet doen.

Maar ik vind deze Orry een benepen berekenaar. Want we kunnen nog veel meer. Het is toch evident dat we één kind per wijk kunnen opvangen. Misschien niet alle wijken, maar zeker de meeste. En wie durft beweren dat een aantal wijken niet méér kinderen kunnen opvangen ? En waarom zou niet elke voetbalploeg een kind een menswaardig bestaan kunnen verzekeren ? Als de supporters na de match één pint minder drinken in de kantine is het probleem toch opgelost ? Lees verder “Wat hebben vluchtelingen te maken met hondjes ?”

Mondiaal bestuur herdacht

MO*

Gie Goris

75 jaar Verenigde Naties: vijf experts, vijf vragen, één wereld

Mondiaal bestuur moet resultaten opleveren voor armen, voor de toekomst, voor de planeet Vandaag begint in New York de 75ste vergadering van de Verenigde Naties. Is zo’n “dure praatbarak” vandaag nog wel nodig, gewenst, verantwoord? MO* vroeg aan vijf vooraanstaande denkers en doeners uit India, Brazilië, Nigeria en Australië welke keuzes er vandaag gemaakt moeten worden voor een betere internationale orde van morgen

Vijf denkers ? De enige die echt iets te vertellen heeft is Frei Betto, pater Dominicaan en aanhanger van de bevrijdingstheologie.

Jullie weten dat ik geen enkel vertrouwen heb in de Verenigde Naties. Ik denk dat dit wel duidelijk was toen ik kritiek gaf op het klimaatactivisme dat volledig steunt op rapporten van de VN. Ik wist het niet, maar als je hier nu leest dat de VN sterk gefinancierd worden door een club van megabedrijven – dus door pure kapitalisten – dan is er geen enkele reden om de VN te vertrouwen. Ook niet als het over het klimaat gaat. Hiermee heb ik niet gezegd dat er geen klimaatprobleem is. Een en ander maakt zowat elke commentaar van  de vier andere denkers waardeloos. Lees verder “Mondiaal bestuur herdacht”

Damiaan of Brel ?

Doorbraak

Rob van den Broeck en Herman Van Roost

Damiaan, grootste Belg – maar vooral Hawaïaanse volksheld!

Open brief aan Amerikaans congreslid Ocasio-Cortez

Geachte mevrouw Ocasio-Cortez, Voor vele leden van onze Pater Damiaan-familie is Hawaï als een tweede thuis: door deelname aan onze groepsreizen ‘in het voetspoor van Damiaan’ of door individuele bezoeken aan Hawaï en aan Molokai en door de lokale contacten. Ook zijn wij erg geïnteresseerd in de Hawaïaanse geschiedenis, voor een goed begrip van de wereld waarin Damiaan – Kamiano voor de autochtone bevolking – zich met succes integreerde

Slim van van den Broeck en Van Roost om zo ’n open brief te schrijven. Ze weten natuurlijk ook wel dat ze de zeer ongeachte Ocasio-Cortez niet bereiken, en moest dat wel zo zijn, dat er geen enkele kans is dat dit omhooggevallen niets van gedacht zou veranderen. Alleen mensen die in staat zijn tot denken kunnen van gedacht veranderen. Madame Occasie is nu eenmaal een product van het Amerikaanse onderwijs. In de VS kan je met de kennis van een lagere schoolkind van hier een universitair diploma halen als je ouders maar rijk genoeg zijn, en hun geld daaraan willen besteden. Als je weet dat de belgische koninklijke hark een master heeft gehaald aan de Amerikaanse Stanford universiteit, weet je genoeg. Hij heeft daar twee jaar “gestudeerd” en op twee jaar is hij master geworden… Hij heeft het ook geprobeerd op Oxford in Engeland. Maar daar eisen ze wel wel intellect en dus heeft hij het daar slechts een trimester uitgehouden. Of hij daar vrijwillig is vertrokken of buiten gesmeten is, is een van de geheimen die verborgen liggen in de onderaardse krochten van Laeken. Het peil van de lagere schoolkinderen in de VS vind je geïllustreerd bij de leden van de Ku Klux Klan. Noteer dat ik niet heb beweerd dat je de hoog geboren maar laag begaafde Filip op dat peil moet situeren. Lees verder “Damiaan of Brel ?”

Pleidooi voor paternalisme

MO*

Jozef Vandermeulen

De strijd van een Congolese agronoom en Haïtiaanse antropoloog tegen onrechtvaardigheid

‘Een hoogopgeleide Congolees die kritisch was over het kolonialisme, dat maakte de Belgen bang’

Anténor Firmin was een Haïtiaans antropoloog en egalitarist. Paul Panda Farnana de eerste hoogopgeleide Congolees en oprichter van de Union Congolaise. Deze twee vooruitstrevende zwarte intellectuelen verdienen volgens Afrikaniste Salomé Ysebaert meer erkenning. Ze zijn ideale alternatieve symbolen om aandacht te geven in onze gedeelde geschiedenis.

Had jij al gehoord van deze Paul Panda Farnana ? Ik niet. Nochtans heb ik mijn middelbare studies voltooid en lessen geschiedenis gekregen van bekwame leerkrachten.

Dat zegt veel over deze lessen geschiedenis en over de geschiedenis als wetenschap. Want je kan onmogelijk stellen dat geschiedschrijving wetenschappelijk objectief is. Het is zelfs gewoon onmogelijk: iedere geschiedschrijver heeft onvermijdelijk een bril op. Maar hij kan wel streven naar objectiviteit. Dat streven was totaal afwezig in de belgische geschiedschrijving zoals ze sinds het bestaan van dit onland in de geesten van de bevolking is ingepompt. Ik ben er te dom voor, maar misschien moet iemand eens beginnen aan een marxistische geschiedenis van belgië. Lees verder “Pleidooi voor paternalisme”

Zijn het linkse liberalen of liberale linksen ? Zijn ze wel links ?

Doorbraak

Nota: het artikel van Luc Pauwels op Doorbraak dat me hier aan het denken zet is blijkbaar niet meer te vinden.  Een vorm van censuur ? Dat ben ik niet gewoon van Doorbraak. Maar toch: hallo, Doorbraak ?

Luc Pauwels

‘Tegen het liberalisme’

De samenleving is geen markt, stelt de Franse filosoof Alain de Benoist. Hij veroordeelt het liberalisme, met de nodige nuances en degelijk onderbouwd

Lieve linkse vrienden, mag ik jullie nederig en beleefd vragen om dit artikel op Doorbraak te lezen en vanuit deze definitie van liberalisme jullie eigen zelve even kritisch te bekijken.

Ik heb dat voor mezelf al gedaan. En ik kom er zeer goed uit. Maar als ik naar jullie kijk zoals jullie zich tegenwoordig opstellen, dan zijn jullie qua linksigheid een ramp en kan ik jullie zelfs niet meer lieve linkse vrienden noemen. Eerst en vooral zijn jullie dan niet meer links en zeker ook niet meer lief. 

In zijn essentie is het liberalisme individualisme met daaruit volgend een bijna absolute vrijheid voor het individu. Lees verder “Zijn het linkse liberalen of liberale linksen ? Zijn ze wel links ?”

En wat met mensen met Down ?

Streven

Nynke van Uffelen

Een wereld zonder hen

Mijn eerste kunstaankoop is een feit. Al tijden was ik op zoek naar een eyecatcher boven mijn schouw, naar iets wat sprak. Tot ik het schilderij – mijn schilderij – ontmoette, en het sprak mij aan. Wat het zei, daar ben ik nog steeds niet achter. Het is een werk waar ik uren naar kan staren; de vele kleuren (wie schildert er nu nog met felroze?!) zijn grof aangebracht en abstracte streken op het doek spellen geen zinnen uit. Ik weet alleen dat ik immens blij werd toen ik het zag

Nynke van Uffelen studeerde wijsbegeerte en politieke wetenschappen aan de KU Leuven. Ze is gepassioneerd over politieke filosofie en filosofie van de opvoeding en het onderwijs. Favoriete thema’s zijn burgerschap, het syndroom van Down en sociale rechtvaardigheid. Momenteel werkt ze als projectcoördinator ethiek & economie en onderwijs bij UCSIA (Universitair Centrum Sint-Ignatius Antwerpen). Ze is geboren in 1996 en dus nog een jonge snotter, maar straalt toch al grote wijsheid uit.

Hier brengt ze een uitdagende tekst. Ik heb lang getwijfeld of ik hier wel commentaar bij zou (kunnen) schrijven. 

Laat het vooraf duidelijk zijn dat ik geen geval wil oordelen en veroordelen. Hierbij is het principe van de draagkracht essentieel. Ik stel het simpel:

1. Een mens moet streven naar het goede.

2. Het goede vraagt inspanning; vraagt het overwinnen van moeilijkheden, zowel binnen de persoonlijkheid als in het dagelijkse concrete leven.

3. Niet iedereen heeft evenveel kracht om deze moeilijkheden aan te kunnen.

4. Je mag van mensen niet meer verwachten dan wat ze aankunnen. 

5. Tegelijkertijd moet je mensen wel stimuleren en steunen om volgens hun volledige draagkracht te leven en te handelen. Lees verder “En wat met mensen met Down ?”

Vanwaar toch komt de toenemende polarisatie ?

Doorbraak

Els van Doesburg

Universiteiten zijn geen ‘safe space’

Elk jaar verschijnen er ranglijsten van de beste universiteiten ter wereld. De Shanghai Ranking rangschikt duizend universiteiten op basis van criteria als het aantal Nobelprijswinnaars en het aantal meest in hun discipline geciteerde wetenschappers. Vorige week publiceerde het Britse tijdschrift Times Higher Education (THE) een schikking van 1300 universiteiten in 92 landen, die daarmee de breedste analyse vormt. In die lijsten wordt de top tien, zelfs de top twintig, steevast gedomineerd door Angelsaksische instellingen

Els van Doesburg is van de n-va. En dus zullen een aantal linksen al van op voorhand weten dat het niet waar is wat ze zegt; daarmee bewijzend dat ze gelijk heeft.

Er zit een eigenaardig zinnetje in haar verhaal: ze klaagt aan dat de universiteiten “safe spaces” zijn geworden waar je het recht hebt om niet beledigd te worden.

In strikte zin is een belediging een krenkende uiting die iemands eer en goede naam aantast. (Wikipedia) Maar wat is eer ? Ook hier weer geeft wikipedia een antwoord: eer is het persoonlijke of maatschappelijke aanzien dat men heeft. Zowel belediging als eer hebben een objectieve kant: je kan vaststellen of anderen je “minachten”. Er is ook een subjectieve kant: je kan boven de minachting van de anderen staan en je dus niet beledigd voelen, of  je er niet door geraakt voelen.

Ik heb een goede vriend die echt ros is. Uiteraard leidt zo ’n opvallend uiterlijk kenmerk tot pesterijen. Het rare was, dat er wel pesters waren, maar geen pesterijen omdat mijn vriend zei dat hij inderdaad ros was en dat hij dus ook rosse mocht genoemd worden. Lees verder “Vanwaar toch komt de toenemende polarisatie ?”

Wordt studentenpsycholoog !

De Standaard

Wachtrij bij studentenpsycholoog neemt toe: bijna twee derde meer bezoeken in 5 jaar tijd

Het aantal studenten dat langs ging bij een studentenpsycholoog is de afgelopen vijf jaar met 63 procent gestegen. In het academiejaar 2018 – 2019 ging het om 15.613 studenten, tegenover 9.553 vijf jaar eerder.

Wat een nonsens ! Ik zal de naam Bart Warnez (cd&v) onthouden en de man mijden als de pest of corona. 

We hebben niet meer psychologen nodig, we hebben nodig dat we minder psychologen nodig hebben.

Het fenomeen doet zich ook meer algemeen in de gezondheidszorg voor: frisdranken zoals coca cola zijn nefast voor de volksgezondheid. We hebben dus meer artsen nodig om al die obese gevallen te behandelen. Iemand er ooit aan gedacht om niet te ijveren voor meer artsen, maar wel om coca cola gewoon te verbieden ? Nu zullen er natuurlijk idioten opwerpen dat ze coca cola lekker vinden. Welnu, ik ken mensen die heroïne lekker vinden. Het enige verschil tussen heroïne en coca cola bestaat er in dat de negatieve aspecten van coca cola minder snel en duidelijk zichtbaar worden.

Maar terug naar onze studenten. Lees verder “Wordt studentenpsycholoog !”

Of hoe goedmenenden toch de bal mis kunnen slaan

MO*

 

Sandra Boisseau (Handicap International)

Coronacrisis heeft nooit eerder geziene impact op onderwijssystemen Inclusiegericht denken meer dan ooit noodzakelijk in het onderwijs Wereldwijd hadden ongeveer 250 miljoen kinderen – of 1 op de 5 – op schoolgaande leeftijd geen toegang tot onderwijs vorig jaar. De ongelijkheid op het vlak van scholing en opleiding hangt nog steeds heel erg af van de regio, gender, handicap, sociaal-economische situatie, etniciteit, leefomgeving en uiteraard van bepaalde crisissituaties. De coronacrisis heeft dan ook een nooit eerder geziene impact op de onderwijssystemen overal in de wereld.

Een aantal jaren geleden heb ik in Zuid-Afrika een schooltje bezocht waar Vlaamse nonnekes blinde negerkinderen opvingen. Daar ben ik zwaar onder de indruk geraakt van een zwarte onderwijzer die me vertelde over zijn werk en zijn motivatie om zich voor die kinderen in te zetten.

Geen haar op mijn hoofd dus dat er aan denkt om het werk van Handicap International af te breken.

En toch heb ik twee bedenkingen bij dit artikel van Sandra Boisseau.

De eerste bedenking gaat over inclusief onderwijs. Ik ben daarvoor, maar op dit ogenblik is er een groep zogenaamde linksen voor wie de inclusiviteit een speerpunt is in de strijd voor die kinderen. Als je die mensen hun zin geeft, worden alle leerlingen, met en zonder handicap gewoon samen gezet. Soms kan dat. Wanneer een kind enkel motorisch gehandicapt is (door een aangeboren letsel of door een ongeval) en in een rolstoel zit, moéten er de nodige middelen worden vrij gemaakt om dat kind in het reguliere onderwijs te laten meedraaien. Dan moét het nodige geld worden vrijgemaakt voor de installatie van liften (bij wijze van voorbeeld.) Ook bepaalde vormen van autisme laten dit toe. Maar er zijn ook vormen van autisme (weer bij wijze van voorbeeld) waarbij zo ’n kind totaal verloren loopt tussen “normale” kinderen. Dan is het misdadig om die inclusiviteit toch te willen forceren. Er zijn nu eenmaal grenzen aan de mogelijkheden van de kinderen zelf, maar ook aan die van het begeleidend personeel.  Lees verder “Of hoe goedmenenden toch de bal mis kunnen slaan”