Berichten

Geplaatst op

Goede bedoelingen en geblaat in de wind

MO*

Tine Hens

#BeterNaCorona over hoe het leven centraal moet staan in economie

‘We hebben een economie van de zorg nodig. Zorg voor mens en planeet’

De coronacrisis, maar ook de klimaatcrisis, zijn crisissen van het leven. Om daar uit te breken, hebben we een levensondersteunende economie nodig, menen Jonas Van der Slycken en Benedikte Zitouni. ‘Het is mogelijk groei los te laten en in te zetten op welzijn, sociale rechtvaardigheid en ecologische duurzaamheid.

Kijk, van zoveel mooi’s word ik triestig. Ik ben het met alles eens, zowel met de doelstellingen als met de voorgestelde maatregelen. Maar er wringt iets. De basis ontbreekt.

Als je dit leest lijkt het er op dat het voldoende is om te beslissen dat we geen groei-economie weer willen, en dan de maatregelen te nemen die de auteurs hier voorstellen. De bal ligt dan in het kamp van de politiekers, want zij zijn het die moeten beslissen. Natuurlijk zullen die politiekers dat niet beslissen als er niet voldoende draagvlak voor is. De nieuwe initiatieven vergroten dat draagvlak, en daaruit putten de alternatieve denkers hoop.

Maar mijn linkse vrienden vergeten één ding: je kan beslissen om die maatregelen te nemen, maar het zal niet lang duren of je moet die terugschroeven, want het systeem waarin je die maatregelen wil toepassen verdraagt ze niet.

Nu wordt Nieuw-Zeeland als voorbeeld gesteld. Dat een vrouw er premier is brengt de feministen tot lyrisme. Maar ik voorspel je dat het niet lang zal duren of er ontstaat in Nieuw-Zeeland verzet tegen de politiek van Jacinda Ardem en het land zal een tegenbeweging richting liberalisme maken. We hebben het al elders gezien, vooral in Zuid- en Midden Amerika; in Argentinië, Colombia, Chili, Brazilië… Natuurlijk hebben daar de VS een schandalige rol gespeeld in de ruk naar rechts door hun misdadige steun aan de rijken. Op dit ogenblik is het volop bezig in Venezuela. Dikwijls krijgen de rijken dan zelfs nog de steun van de bevolking. Die bevolking is natuurlijk gemanipuleerd, maar er is het niet te ontkennen feit dat het linkse bewind in een eerste fase wel verbetering heeft gebracht, maar ondertussen tot nieuwe armoede heeft geleid. Ook die verarming is gedeeltelijk het resultaat van de Amerikaanse politiek. Maar er is meer dan het Amerikaanse gekonkel. Ook daarzonder zou de terugkeer naar rechts hebben plaats gevonden. Lees verder “Goede bedoelingen en geblaat in de wind”

Geplaatst op

Marie Bamutese verraden door een redacteur van Knack

Knack

Marie Bamutese

‘Racisme bij ons hangt samen met neokoloniale houding van de Europese landen tegenover Afrika’

Het racisme bij ons is onverbrekelijk verbonden met de neokoloniale houding van de Europese landen tegenover Afrika. Dat betoogt Marie Bamutese, zelf twintig jaar geleden als Rwandese vluchtelinge in België aangekomen. Zij vindt de rol van het onderwijs cruciaal, zowel bij ons als in Afrika. Er moet daarbij ook veel aandacht gaan naar de wantoestanden van vandaag, want die zijn mee een gevolg van het koloniale verleden

Ik weet niet wie de titel en de inleiding voor dit artikel van Marie Bamutese heeft geschreven. Vermits de tekst in de derde persoon spreekt over Marie, is het niet zijzelf. Dat kan ook niet anders want eigenlijk is deze titel en inleiding pure misleiding. Puur formeel kloppen de woorden wel – de knackmanipulator is niet dom – maar de geest van inleiding en artikel is totaal verschillend. Toen ik de titel las was mijn eerste reactie: dit artikel moet ik niet lezen; het is het zoveelste afschijtsel van een gefrustreerde zwarte madam die haar onmiskenbaar intellect misbruikt om haar frustraties op “ons” af te reageren. 

Als je zegt “racisme bij ons”, denkt iedereen spontaan aan discriminatie op de huur-en arbeidsmarkt. De titel suggereert dat die discriminatie samenhangt met een huidig nieuw belgische kolonialisme. Dat is niet zo.

Vorige week heb ik al commentaar gegeven op een artikel van Farah Zardoua die zwaar lijdt  aan die frustratieziekte.

Maar toen ik mijn afkeer overwon was ik blij verrast en ik kan niet anders dan Marie bewonderen om haar kennis, inzicht, en de evenwichtige manier waarop ze deze verwerkt.

Natuurlijk heeft ze groot gelijk dat het oude staatskolonialisme gewoon vervangen is door een economisch kolonialisme. De economische uitbuiting is gewoon verder gegaan. Dit nieuwe kolonialisme is nog erger dan het oude, want het gaat niet samen met de oprichting van scholen en gezondheidscentra door de missionarissen.

Nu kan je dit nieuwe kolonialisme niet zo maar laten samenvallen met racisme. Want als het voor hen nuttig en mogelijk zou zijn, zouden die economische uitbuiters precies hetzelfde doen in onze “blanke” streken. Lees verder “Marie Bamutese verraden door een redacteur van Knack”

Geplaatst op

Wat hebben kazen van bij ons te maken met anti-racisme ?

VRTNWS

Koning nam zélf initiatief voor spijtbetuiging, zegt premier Wilmès bij onthulling gedenkplaat (met taalfouten)

Op een viering voor de 60e verjaardag van Congo’s onafhankelijkheid in Elsene, heeft premier Sophie Wilmès zich uitgesproken over de brief van koning Filip aan de Congolese president Tshisekedi. Volgens de premier nam de koning zelf het initiatief tot de spijtbetuiging. Ze noemt zijn “erkenning van het leed” een eerste stap. De premier onthulde ook een gedenkplaat in Elsene, maar die bleek een aantal taalfouten te bevatten

Kijk, moest Philippe geen koning zijn, dan zou ik hem misschien nog wel een sympathieke kloot kunnen vinden. Alhoewel… Maar hier gaat het natuurlijk niet om zijn persoon, maar om zijne majesteit. En zijne majesteit heeft een probleem. Dat probleem heeft een naam, of liever, heeft twee namen: n-va en vlaams blok. Want die vormen door de verkiezingsuitslagen een bedreiging voor zijn koninkrijk. Nu kan ik over het vlaams blok geen goed woord uit mijn klavier krijgen, maar daar gaat het niet om. Wat er ook van zij: dat koninkrijk en die majesteit moeten zo snel mogelijk verdwijnen. Ik heb in eerdere blogs al ten overvloede aangegeven waarom.

Maar de koninklijke hark verdedigt zich. Nu is zijne majesteit natuurlijk niet de enige verdediger van zijn koninkrijk. Zo ’n koninkrijk heeft een aantal figuren die binnen dat rijk machtsposities en rijkdom hebben verworven, en die macht en rijkdom komen in gevaar als het rijk in gevaar komt. Vraag je tussendoor ook maar eens af waarom een koninkrijk eigenlijk een “rijk” genoemd wordt. In ieder geval heeft een koninkrijk altijd een rijke koning. Dikwijls heeft een koninkrijk een arme bevolking. En toch heet dat nog een rijk.

En dus wordt er door de koning, het koninkrijkse groot kapitaal en de gevestigde machten van het koninkrijk, alles aan gedaan om het uit mekaar vallen van dit koninkrijk te voorkomen. Daarvoor moet de bevolking liefde voor het rijk en de koning aangepraat worden. Kinderen leren dus op school de brabançonne en de fascistische leuze “Een dracht maakt macht”; ze beoefenen het zwaaien met verkeerd opgehangen Duitse vlaggen; en zelfs een koning die luie negers de handen liet afkappen kreeg zijn standbeelden.

In tijden van veralgemeend verhoogde verdwazing brengt een voetbalploeg de natie tot orgastisch alcoholisme. Lees verder “Wat hebben kazen van bij ons te maken met anti-racisme ?”

Geplaatst op

Hoe staan we tegenover de grote problemen ?

Dwarsliggers

Globalisering: Zegen, Vloek of gevaarlijk Experiment?

In het kielzog van zwakke definities ontstaan altijd absurde discussies. In dit geval is het ook niet anders. Wat bedoelen we als we ‘globalisering’ zeggen, wat wordt er dan ‘gemondialiseerd’?

Gisteren heb ik de Dwarsligger een rechtse kloot genoemd. Dat belette me niet om het met hem eens te zijn over een aantal van zijn inzichten. Ook vandaag brengt hij inzichten die helpen om de ernstige en hopeloze toestand te begrijpen.

Volgens de Dwarsligger ligt de oorzaak van de toestand in het post-modernisme dat hij Cato-gewijze retorisch bestrijdt. Over dat postmodernisme wil ik toch de Dwarsligger even tegenspreken.

Hij verwijst naar het postmodernisme als oorzaak van de slordige definitie van het woord globalisering. Ik wil daar wel gedeeltelijk in meegaan, maar ik zou van hem dan toch ook verwachten dat hij me wat meer inzicht geeft in wat hij onder postmodernisme verstaat en een niet-slordige definitie geeft van dit woord.

In dat verband wil ik wijzen op een aspect van het postmodernisme, en een belangrijke oorzaak er van. Het postmodernisme is ontstaan in volle koude oorlog met een oorlogspropaganda die voortdurend waarschuwde voor Russische atoomdreiging. De reële dreiging van een oorlog met nucleaire massavernietingswapens heeft zeker meegespeeld in de postmoderne levenshouding van “ik wil alles, en ik wil het nu” – want morgen is er misschien niets meer. In dat kader kan je ook de consumptie- en genotcultuur situeren. Het is dansen op de Titanic. Denk hier ook aan de recente feestjes ondanks de virusdreiging, die me doen denken aan de feestcultuur van de jaren dertig. Het kan niet anders of deze cultuur heeft geleid tot vormen van relativering op het ethische vlak, maar dus ook ook tot relativering in verband met de vraag naar de waarheid. Het is die relativering die de Dwarsligger aanklaagt. Lees verder “Hoe staan we tegenover de grote problemen ?”

Geplaatst op

Weg met de steden !

Dwarsliggers

Dwarsligger

Babylon de hoer

Uit mijn tijd als muskusrattenbestrijder herinner ik me, dat als teveel van die dieren op een kluitje leefden, de jongste mannetjes (rammen) erop uit trokken en probeerden jonge moertjes mee te krijgen, op zoek naar een nieuw territorium voor zichzelf en het exponentieel toenemende nageslacht

Als de Dwarsligger het woord kloot mag gebruiken, dan ook ik. De Dwarsligger is een rechtse kloot. Dat belet me niet om toch ook waardering te hebben voor sommige van zijn meningen. Het is niet omdat ik iemand in een hokje steek, dat hij plots ook enkel nog hokjespraat uitkraamt. 

En dus geef ik hem gelijk als hij zegt dat de grote steden, voorzichtig uitgedrukt, het mens-zijn van de bevolking geen goed doen. Pol Pot en Mao hadden gelijk in hun basisintuïtie. De manier waarop ze hun idee hebben toegepast was natuurlijk totaal verwerpelijk. 

Ik begrijp niet goed hoe op dit ogenblik linksen er voor kunnen pleiten om de bevolking in grote steden samen te persen. Het is weer zo ’n waanzin van het groene denken: we hebben oppervlakte op de grond te kort om bossen in stand te kunnen houden, en dus gaan we oppervlakte boven de grond creëren en de mensen opstapelen. Als we dan ook nog verwarming niet meer per woning organiseren, maar per toren, dan maken we ook winst op gebied van CO2 uitstoot, nog zo ’n idee fixe. Als je toch overtuigd bent van de opwarming, waarom focus je dan op energie-winst in verwarming ? Dan moet je bezig zijn met energie-winst in koeling.

Wie enkel naar de lucht tuurt om CO2 te speuren kijkt niet naar de grond die hem draagt. Anders uitgedrukt: op dit ogenblik heerst bij groen links de ziekte van de ideologische blindheid.

Bij boeddhisten leeft de idee dat een mens contact nodig heeft met de grond. Daarom gaan ze zitten. Hun billen zijn groter dan hun voeten. Is het je nog niet opgevallen dat nogal wat boeddhisten dikke billen hebben ? Hoe dikker de billen, hoe zenner de boeddhist. De extremisten aanbidden de liggende  Boeddha. Als ik dat zo schrijf klinkt dat belachelijk, maar fundamenteel hebben ze gelijk. Een mens moet met beide voeten op de grond staan. De vloer in een appartement op de zevende verdieping is geen grond. Lees verder “Weg met de steden !”

Geplaatst op

Er zal (veel) meer nodig zijn dan wat elektrische auto’s.

MO*

Mia Kristin Häckl en Julia Schöneberg

Hoog tijd om “ontwikkelings”doelen los te laten en te werken aan een post-2030 utopie

Het systeem veranderen is mogelijk, maar niet zonder bestaande machtsverhoudingen te ontwortelen

Voortbouwend op de kritiek van Brecht De Smet op de inherente tekortkomingen van het paradigma van “ontwikkeling”, pleiten onderzoekers Mia Kristin Häckl en Julia Schöneberg ervoor om werk te maken van een post-2030 utopie. Ze stellen voor om het globale Noorden te “on-ontwikkelen” en te vertrekken van de veelheid aan radicale alternatieven van onderuit

Dit artikel leest niet overal gemakkelijk. Maar de inzichten zijn wel interessant en in mijn ogen fundamenteel juist. Zonder diepgaande analyse zou ik het willen hebben over vier elementen: de macht, de kleinschaligheid, de diversiteit en de onontwikkeling.  Deze vier zijn uiteraard met mekaar verbonden.

Een wereld waarin de macht bij het kapitaal en de kapitalist ligt, kàn geen goede plek zijn voor iedereen. De overgrote meerderheid van de mensen  heeft geen macht en de macht ligt geconcentreerd bij enkelen. Die enkelen zijn dan ook nog radikaal gefocust op winst. Het is voor mij onbegrijpelijk dat niet meer mensen inzien dat in die wereld een gelukkige mensheid niet mogelijk is. Dat de overgrote meerderheid van de machtelozen dit niet inziet is het resultaat van eeuwenlange manipulatie door de machthebbers.

De auteurs pleiten voor kleinschaligheid. Trouwe lezers van mijn blogs en de lezers van mijn boek Eutopia weten dat voor mij kleinschaligheid een sleutelbegrip is. Iedereen aanvaardt dat in een democratie de scheiding der machten essentieel is. Welnu, laat ons die scheiding door decentralisatie nog verder doorvoeren om meer democratie te krijgen. Voor mij is dit een van de redenen waarom ik pleit voor een Europa van de regio’s, waarbij die regio’s wel voldoende schaalgrootte moeten hebben, maar verder zo klein mogelijk zijn. Grote staten zoals Duitsland, Frankrijk en belgië moeten ontmanteld worden. Uiteraard is samenwerking op voet van gelijkheid van de kleine eenheden belangrijk omdat voor bepaalde bestuursdomeinen de kleine staten te weinig schaalgrootte zullen hebben. Lees verder “Er zal (veel) meer nodig zijn dan wat elektrische auto’s.”

Geplaatst op

De verlichting is ook maar een geloof

Doorbraak

Boekbespreking door Wouter Roorda

De Verlichting is ook maar een geloof

Over Deugden in plaats van Deugen

Goed en Kwaad is tegenwoordig vooral een kwestie van laten zien dat jij deugt en ‘de ander’ niet. In zijn nieuwe boek graaft Andreas Kinneging een stuk dieper en legt de filosofische fundamenten van beide in onze huidige beschaving bloot. Hij vertelt ook waar het misging: Deugen in plaats van deugden.

Ja, het is soms op het randje van het belachelijke: de zekerheid van atheïsten en verlichten. Ze zijn er zeker van dat God niet bestaat en dat alle mensen gelijk zijn (of zouden moeten zijn). Als gelovige ben ik juist niet zeker. Ik weet het niet. Maar ik geloof het. Of ik kies er voor om te geloven.

Ik ben nog geen enkele atheïst tegengekomen die me kan bewijzen dat God niet bestaat. Nu kan je natuurlijk zeggen dat ik het me gemakkelijk maak, want het is nu eenmaal bijzonder moeilijk om een negatie te bewijzen. De atheïst zegt dan dat hij niets moet bewijzen en dat het aan mij is om te bewijzen dat God bestaat. Wel, ik wil dat aannemen. In ieder geval houdt dat dan in dat de atheïst toegeeft dat hij het niet-bestaan van God niet kan bewijzen. Daarmee is zijn atheïsme een geloof. Voor mijn part mag hij denken dat hij goede redenen heeft voor zijn geloof, maar het blijft een geloof. Zijn zekerheid is dwaasheid, net zoals het dwaasheid zou zijn als ik zou zeggen dat ik zeker ben van het bestaan van God. Dat alles nog afgezien van de vraag waar we het eigenlijk over hebben als we over God spreken Lees verder “De verlichting is ook maar een geloof”

Geplaatst op

Het belgische, Waalse, Vlaamse socialisme en de Internationale

Streven

Ludo Abicht

Geen andere uitweg

Dit boek van de politieke historicus Harry Van Velthoven leest als de lange kroniek van een reeds vroeg aangekondigde scheiding tussen Waalse (en Franstalige) sociaaldemocraten en hun Vlaamse ‘verwanten’. ‘Aangekondigd’ is hier wellicht niet de juiste term. In het licht van de ontwikkeling die in dit essay in detail geschetst wordt zou men eerder kunnen spreken van ‘vermoed, gevreesd, bestreden en ontkend’, tot de breuk in 1978 onvermijdelijk geworden was

Op zich is de geschiedenis van het belgische socialisme van weinig belang. belgië als land betekent niets. belgische politici halen topfuncties binnen in internationale instanties, juist omdat belgië niets betekent. Frankrijk zal nooit aanvaarden dat een Duitser Europees president wordt. belgië leverde ondertussen Van Rompuy en nu Michel. Dat kan enkel omdat het nationalisme van deze heren ongevaarlijk is. belgië heeft geen macht. Dat Michel – en Reynders ! (als je niets hoort van Reynders is het opletten geblazen ! ) – toch hun top positie hebben misbruikt om Wallonië te bevoordeligen bij de verdeling van Europees geld om de klimaatproblemen aan te pakken, interesseert de Europese groten niet. Het is een louter belgische aangelegenheid.

Wat heeft dit te maken met het artikel van Abicht en het thema van het uit mekaar vallen van de socialistische partij in een Vlaamse en een Waalse socialistische partij ? Welnu, je kan wat Michel en Reynders nu doen zien als een samenvatting van de geschiedenis van belgië.. Zoals Harry Van Velthoven ze beschrijft wordt die geschiedenis eigenlijk gekenmerkt door een oorspronkelijk totale Franstalige dominantie die langzaam is afgekalfd en omgekeerd, waarbij de Franstaligen nog altijd krampachtig achterhoedegevechten leveren en proberen de illusie hoog te houden dat ze het eigenlijk nog voor het zeggen hebben in dit onland. De manier waarop Magnette op dit ogenblik probeert de belgische politiek te domineren is daarvan een illustratie. Het gaat er daarbij niet enkel om dat zijn partij in normale omstandigheden door de verkiezingsuitslag incontournable is en hij het zich dus als machtspoliticus kan permitteren, maar ook de manier waarop hij er geen graten in ziet dat de overgrote meerderheid van de grote meerderheid van dit land niet zou vertegenwoordigd zijn in het bestuur is tekenend. Ik kan me voorstellen dat hij geniet van de idee dat Wallonië/de Franstaligen eindelijk nog eens de lakens kunnen uitdelen en het land domineren. Overigens is er iets mis met een staatsstructuur die zo ’n situatie mogelijk maakt.  Lees verder “Het belgische, Waalse, Vlaamse socialisme en de Internationale”

Geplaatst op

Studente rechten Zardoua eist het recht om te studeren.

De Wereld Morgen

Farah Zardoua .

‘Ne touche pas mes études’

Neutraliteitsbeleid of bedreiging op godsdienstvrijheid? Het meest besproken onderwerp in de Belgische maatschappij, is uiteraard het hoofddoekenverbod. De politiek kan er maar niet over zwijgen. Stilaan knabbelt het aan de motivatie van de moslimmeisjes die een hoofddoek dragen. Al eens opgemerkt hoe bezwarend en difficieel het moet zijn je persoonlijkheid aan de schoolpoort te moeten achterlaten

Zardoua studeert rechten. Wel, als zo iemand advocaat kan worden is er iets grondig mis met dat beroep.

Ze schrijft al in haar inleiding “ … hoe bezwarend en difficieel het moet zijn je persoonlijkheid aan de schoolpoort te moeten achterlaten?… “ Ik wil geen spijkers op laag water zoeken, en het dus niet hebben over het woord difficieel. Dat zou te ondifficieel zijn. Maar ik heb het wel begrepen: Zardoua manifesteert zich als een geleerde madam, waarvoor proficiat.

Belangrijker is haar uitspraak dat ze haar persoonlijkheid moet achterlaten aan de schoolpoort. Daar val je toch van achterover ? Er zitten twee elementen in dat zinnetje: haar persoonlijkheid staat en valt met de hoofddoek; en die persoonlijkheid moet worden achtergelaten.

Kijk, als een puber zegt dat zijn persoonlijkheid samenvalt met zijn hanekam, dan wil ik dat begrijpen. Maar als een man van vijfentwintig dat zegt, denk ik aan collocatie of op zijn minst aan onvolwassenheid en geef mijn dochter de raad om niet met hem naar bed te gaan. Wat die puber betreft: ik zal proberen om hem meer inzicht te geven in wat persoonlijkheid eigenlijk is, of wat maakt dat een mens een persoonlijkheid is. Ik zal hem de tijd geven om te groeien in echte persoonlijkheid en zijn hanekam dulden als een voorbijgaande fase in zijn groei naar volwassenheid. Maar Zardoua heeft het niet over een voorbijgaande fase. Lees verder “Studente rechten Zardoua eist het recht om te studeren.”

Geplaatst op

Kaapstad is mooi. Tom Lanoye hoort daar niet.

Doorbraak

Mathieu Cockhuyt

Tom Lanoye gebuisd voor begrijpend lezen

Open brief aan Tom Lanoye

De Morgen bracht Tom Lanoye, Luc Tuymans en Tom Barman samen voor een zoveelste rondje Vlaanderen bashen. In weerwil van het feit dat ze met hun discours alleen maar de kloof tussen de BV in zijn villa en de Vlaming in zijn stamcafé vergroten, blijven ze zowat de helft van het Vlaamse electoraat in het strafhoekje van het fascisme plaatsen. Qua azijnpissers kent deze smaakpolitie momenteel zijn gelijke niet. Lanoye begon spontaan over mijn column over Urbanus, waarin ik pleitte om wars van rechts of links, de Vlaamse identiteit te omarmen en te stoppen met de Kulturkampf. Volgens de gouden boekenuil was deze verzoenende taal gewoonweg ‘zielig’. Bij deze richt ik mijn eerste open brief – open brieven zijn hip tegenwoordig – aan u, meneer Lanoye. Hier gaan we

Eigenlijk ben ik de discussies over identiteit kotsbeu. Er komt geen einde aan, en niemand slaagt er in een ander te overtuigen. De stellingen zijn ingenomen en argumenten tellen niet. 

Ik vind Tom Lanoye een goed schrijver en een arrogante klootzak. Als je iemand anders arrogant noemt, moet je oppassen om zelf niet arrogant te zijn. Maar ik zeg het toch: eigenlijk schijnt niemand echt te weten waar de discussie over gaat. Ik wel.

Nationalisten benadrukken de identiteit als bron voor natievorming en dus voor een gemeenschap die samen valt met een staat. Linksen zien identiteit als een bron van verdeeldheid: als een Vlaming zijn identiteit benadrukt creëert hij verdeeldheid met iedereen die niet Vlaming is. En dus weigert links identiteit te erkennen. Beide standpunten zijn fout.

Laat me eerst stellen dat identiteit onmiskenbaar bestaat. Dat geldt zowel voor individuele identiteit, als voor gemeenschappelijke identiteit. Wie zich tot de pvda bekent, heeft een andere identiteit dan een donkerblauwe liberaal. Die identiteit is natuurlijk niet gans anders, want identiteit is gelaagd. Maar alle pvda-ers hebben wel een gemeenschappelijke laag die ze onderscheidt van alle donkerblauwe liberalen. Dat is gemeenschappelijke identiteit. Links of rechts zijn is slechts één laag. Bij de ene mens is die laag al wat dikker dan bij de andere. Bij mij is de laag van de linksheid redelijk dik. Mijn zus is niet geïnteresseerd in al dat links rechts gedoe, maar enkel in het lot van haar kinderen. Dat juist is een van de dingen die haar anders maakt dan ik. Hier gaat het over individuele identiteit. Lees verder “Kaapstad is mooi. Tom Lanoye hoort daar niet.”