De Wereld Morgen
Hoe gevaarlijk is de ‘vriendschap’ tussen Poetin en Xi?
Lees verder “Hoe gevaarlijk is de ‘vriendschap’ tussen Poetin en Xi?”
Business AM
Cynische grapjes uit Wallonië: 80% werkzaamheid binnen handbereik
Het shockeert me dat Van Craeynest zo gemakkelijk heen praat over het feit dat ministers ons gewoon beliegen en bedriegen.
Hij noemt het “politieke recuperatie”. Ik noem het leugen en bedrog. Daarbij vindt hij die leugen en bedrog “uiteraard niet ongebruikelijk”. Kan je een vernietigender rapport afleveren van de politieke mores ? Lees verder “Dermagne is een cynische grapjas”
Knack
Bioloog Kris Struyf: ‘Politici beseffen te weinig dat ze een onderdeel van de natuur zijn’
Neen, ik wil niet alle politici over dezelfde kam scheren. Maar het zou verwonderlijk zijn dat ze zouden ontsnappen aan de grote ziekte van deze tijd: innerlijke leegte. Lees verder “Dansen op de Titanic”
MO*
VUB-rapport presenteert scherpe analyse
‘Belgische ontwikkelingssamenwerking nog te vaak paternalistisch’
Wat een gelul. Gewoon woorden in de wind.
Of je het nu hebt over hulp, over samenwerking, over partnerschap: het verandert niets aan de toestand op het terrein en die is er niet een van gelijkheid. Als er gelijkheid zou zijn, dan zouden dat onderzoek en mijn blog overbodig zijn. Lees verder “Leve het paternalisme”
Ignis
“Na een tijdje begon ik God dan te missen” #mijngebedsleven
Daar heeft Rob Polet gelijk in: een gelovig opgevoed mens moet groeien van het kinderlijke geloof naar het volwassen geloof. Nogal wat goedmenende kerkelijken concentreren zich op de catechese voor kinderen. Ze denken dat ze kinderen moeten wijsmaken dat ze een vriendje hebben, Jezus, die van hen houdt. Als dat lukt, is het geloof en de kerk gered.
Dikke zever. Natuurlijk dikke zever.
Heel het katholiek onderwijs is een kweekvijver van ongelovigen geworden. Ik ken niemand die door het katholiek onderwijs tot geloof is gekomen. Misschien loopt er zo wel ergens iemand rond. Maar ik heb hem in ieder geval niet ontmoet. Het zou me zelfs niet verwonderen dat ik blij zou zijn als ik hem nooit ontmoet …
Het is niet moeilijk: het christelijke geloof is geen zaak voor kinderen. Het veronderstelt volwassenheid.
Ouders moeten hun kinderen niet mee naar de kerk nemen. Ze moeten zelf naar de kerk gaan, en als de kinderen dan vragen of ze mee mogen, moeten die kinderen te horen krijgen: later als ge groot zijt !
Natuurlijk zit er ook iets positiefs in het kinderlijke gebed als het een beetje fatsoenlijk wordt aangebracht: het ontwikkelt spiritueel leven.
Als ik het kinderlijke gebed van de catechese afwijs in zijn expliciet gelovige vorm, mag ik niet het kind met het badwater weggooien. Dat kind is het spirituele leven.
Spiritueel leven kan natuurlijk wél op kindermaat.
Ook een kind kan open komen voor schoonheid, voor de kracht van de natuur; voor het besef dat het niet het centrum van de wereld is omdat die wereld zo oneindig is.
Als je naar de ontwikkeling van een baby naar kind kijkt, zie je dat die ontwikkeling vertrekt van een wezentje dat totaal op zichzelf is gericht, totaal egocentrisch, maar dat stilaan tot het besef komt van de andere …
Als je die groei naar echte volwassenheid doortrekt, leidt dat ook tot het besef van de menselijke kleinheid dat samengaat met openheid voor oneindigheid, voor transcendentie. Je kan die oneindigheid, transcendentie de naam God geven.
Vraag me niet hoe die transcendentie, die God, er uit ziet. Ik heb er gaan antwoord op. Als ik dat wel had, zou de transcendentie mij niet transcenderen.
Volwassen bidden is het cultiveren van dat besef van transcendentie; het oefenen in gevoeligheid voor transcendentie.
Wie genoeg oefent wordt doordrongen door een grote sereniteit; een ervaring van harmonie met zichzelf, met de andere, en met God. Hij wordt een gelukkig mens.
Ook die mens ervaart pijn en lijden en ook hij heeft niet de oplossingen. Maar op een of andere manier blijft hij zichzelf zien als verbonden.
De Pietà van Michelangelo geeft een beeld van grote verbondenheid, maar ook van grote sereniteit.
Vasten is een tijd waarin mensen “zich herpakken”.
Rob Polet heeft gelijk: de dagelijkse beslommeringen kunnen een mens zo inpakken dat hij het contact met de transcendentie kwijt speelt; dat hij zijn sereniteit en harmonie verliest; dat hij zich zo focust op dat kleine deel dat hij het geheel uit het oog verliest …
Daarom is het goed dat we jaarlijks een periode inlassen in onze agenda waarin we onszelf oproepen om terug op zoek te gaan naar innerlijke diepte; dat we onze cultuur van spiritualiteit een nieuw elan geven; dat we opnieuw leren bidden.
En kinderen ? Ook kinderen kunnen bidden. Zou het niet mooi zijn als een gezin voor het gezamenlijke avondmaal heel even samen stil zou zijn, en de kinderen weten dat die stilte dient om te beseffen hoe mooi het is om zo samen te zijn ?
Dwarsliggers
Een kruik gaat zolang te water tot ze barst…
De Dwarsligger heeft natuurlijk gelijk: er loopt iets grondig mis. De mensen voelen dat aan. De politiek weigert het te zien. En de volgende verkiezingen zijn in aantocht. Lees verder “Jawel, migratie is een probleem !”
Uitpers
Wég met het sociaal contract ‘
Ik hou wel van die Francine Mestrum. Niet dat ik het altijd met haar eens ben. Als ik alleen zou houden van iemand waar ik het altijd mee eens ben, zou ik van niemand houden, zelfs niet van mezelf. Lees verder “Twee evoluties binnen het systeem”
Business AM
De depressiegolf bij de jeugd: Deze grafieken leest u liever niet als u kinderen hebt
In dit artikel krijgen we twee beweringen voorgeschoteld.
De eerste: het gaat slecht met onze jeugd.
De tweede: het heeft te maken met de foon.
Bij elke bewering kan je bedenkingen maken. Lees verder “De eenentwintigste eeuw zal spiritueel zijn of niet zijn”
Knack
‘De balans van meer dan vijftig jaar strijd tegen racisme is niet onverdeeld positief’
Dat heb je met sociologen: zonder cijfertjes bestaan ze niet. Maar ik vraag me af of ze in hun opleiding ook leren denken met die cijfertjes. Lees verder “De strijd tegen racisme”
Doorbraak
Iedereen even dom, dan blijft niemand achter
Het thuis al leren lezen van peuters wordt in Frankrijk ongepast geacht.
Van der Meer toont mooi de dwaasheid van de huidige gelijkheidscultuur van de zich links wanenden. Daar moet ik me dus al niet meer bezig houden.
Alhoewel, ik kan het niet laten: eigenlijk komt die gelijkheidscultuur er op neer dat we op zoek gaan naar de domste mens ter wereld en dan iedereen verbieden om slimmer te zijn. Lees verder “Links en cultuur”