Charles Maymarx

Doorbraak

Karl Vanlouwe

Identiteit in wintertijd

De formele kandidatuur van Zemmour voor het Frans presidentschap zet het thema ‘identiteit’ opnieuw bovenaan de politieke agenda. Voornamelijk in Frankrijk uiteraard, maar bij uitbreiding ook in de rest van Europa en de Westerse wereld. En als het regent in Parijs, dan druppelt het zeker ook in Brussel

Ja, die Zemmour. Tot afgrijzen van linkse vrienden, vind ik dat hij in heel wat zaken gelijk heeft. Zo bijvoorbeeld is de islam echt wel een bedreiging voor onze samenleving. Ik denk dat ik dit in eerdere blogs voldoende heb geargumenteerd. Maar natuurlijk maakt Zemmour zich ook grandioos belachelijk als hij met trillende stem en tranen in de ogen de grootsheid van Frankrijk bezingt. Nu is hij wel niet alleen met zo ’n onnozelheid. Ook de koning der belgen, De Croo, alle vorige presidenten van Frankrijk, de VS, UK… mesten geregeld de nationalistische waanzin.

Geef ik daarmee mijn linkse vrienden gelijk die zichzelf zien als wereldburgers, verheven boven het dwaze gewoel van de gewone man die vlaams blok stemt ? Neen, natuurlijk niet !

Mijn linkse vrienden lijden aan een ziekte die als een virus door onze intelligentsia raast: ideologische blindheid. Ze zitten zo vast in hun ideologische denkkader dat ze de werkelijkheid niet meer zien zoals ze is, maar ze vervormen tot ze past in dat denkkader.

Nationalisme heeft te maken met identiteit. Je kan het een vorm van identiteitsbeleving noemen. Linksen verwerpen het nationalisme en mét dat badwater smijten ze ook het kind van de identiteit weg. Nogal dom, maar niet abnormaal voor ideologisch blinden. Zeker als die blinden ook nog leiden aan die andere ziekte van deze tijd: het activisme.

Neen, ik heb niets tegen actie voeren. In mijn blogs doe ik niets anders. Maar bij activisme gaat het om een onweerstaanbare drang, een psychologische noodzaak. Als een activist even niets heeft om actie voor te voeren, gaat hij op zoek en construeert zo nodig een onrecht of discriminatie om aan zijn basale behoefte te kunnen voldoen. Het is wel wat genuanceerder dan ik het hier beschrijf, maar ik wil duidelijk zijn. Meestal gaat het wel om een inderdaad bestaand probleem, maar wordt dit door de activist opgeblazen tot een transcendentele aangelegenheid die dadelijk – nu, onmiddellijk – moet opgelost worden. Activisten hebben dan ook de neiging om te spreken over vijf na twaalf – het einde van de mensheid – en om doelstellingen voorop te zetten die nooit ambitieus genoeg zijn en absoluut voor een bepaalde, altijd zeer nabije, datum moeten verwezenlijkt worden. Lees verder “Over nationalistische identiteit”

Uitpers

Francine Mestrum

Dertig jaar armoedebeleid! Honderd jaar armoede!

Vorige week kwam de dertigste editie van het Jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting uit. En binnenkort zitten we weer in de (w)armste week, net na de Internationale Dag voor armoede

Armoedebeleid ? Francine Mestrum stelt vast dat het armoedebeleid faalt. Dat roept vragen op. Maar veronderstel nu eens dat ze zou mogen vaststellen dat het armoedebeleid lukt ? Betekent dit dan dat de armoede uit de wereld is ? Of nog: wat gebeurt er als dat effectieve armoedebeleid stopt omdat er geen armoede meer is ? Komt de armoede terug als het armoedebeleid stopt ? In het kapitalisme zeker wel !

Ik wil maar zeggen: zouden we niet naar een wereld moeten waarin het begrip armoedebeleid gewoonweg niet bestaat wegens overbodig ?

Mestrum legt terecht de klemtoon op het inkomen.

Het is niet eenvoudig om te bepalen wat armoede precies is en wanneer iemand al dan niet arm is.

Je kan dan denken aan de levensstandaard en een lijstje opstellen van zaken die bepalen of iemand arm is. 

Een Masai in Kenia leeft in een hut, door zijn vrouw(en) gebouwd van koeienstront. Zonder elektriciteit, stromend water…

Voor ons zijn die mensen arm. En toch zijn er rijke en arme Masai. Die rijkdom wordt bepaald door het aantal vrouwen dat zo ’n Masai heeft. Iedere vrouw heeft haar eigen hut. Als je een verzameling van tien hutten ziet, woont daar iemand die dubbel zo rijk is als de eigenaar van vijf hutten en vijf vrouwen. Het systeem is simpel: vrouwen worden aan het werk gezet als herder van de koeien. Hoe meer vrouwen hoe meer koeien de man kan houden. Het werkt ook andersom: hoe meer koeien, hoe meer vrouwen hij kan kopen. Een mooie “vicieuze” cirkel. Die vrouwen krijgen kinderen. Die worden ingezet als herder van de geiten… Lees verder “Stop met dat gezanik over armoede !”