Trouw (Nl)
Corona maakt zichtbaar wat iedereen eigenlijk al wist over de uitbuiting van arbeidsmigranten
Jullie weten wat ik denk over de migratie. Politiek correcten zijn onvoorwaardelijk voorstander vanuit de idee dat iedere mens het recht heeft om te wonen en werken in een gebied waar het goed is om leven. En dus mogen mensen die nu elders in slechte omstandigheden leven, naar hier komen. Want hier is het goed.
Als ik me tegenstander toon van de migratie word ik door de politiek correcten dadelijk uitgemaakt voor egoïst, racist (als het enigszins mogelijk is), en bekrompen navelstaarder. Dat is zeker zo als ik me ook nog als Vlaming laat kennen. Maar waar halen die politiek correcten het dat de migratie zo maar tot een beter leven van de migranten zou leiden ? De toestanden zoals beschreven in het artikel van Trouw geven in ieder geval aan dat migratie niet zo maar automatisch tot een beter leven leidt.
Ik heb ooit voorstanders van migratie horen beweren dat die sukkelaars als ze hier in de armoede terecht komen, het nog altijd beter hebben dan in hun thuisland. Zo ’n bewering is het beste bewijs dat de politiek correcten alle redelijkheid verliezen als het er om gaat om hun gelijk te bewijzen. Of willen ze ook nog beweren dat die migranten in Leicester naar Leicester zijn gekomen met als droom dat werk in die fabrieken ? Het drama van die sukkelaars bestaat er in dat ze veel verdragen omdat ze er van uitgaan dat het maar tijdelijk is. Ze denken dat ze hier op relatief korte tijd genoeg kunnen verdienen om terug te keren als mensen die in hun land als welstellend worden beschouwd. Dat was ook al de droom van de Italianen toen die na de oorlog aankwamen in de Limburgse mijnen. Maar die terugkeer gebeurt nooit of zelden. De reden is simpel: die terugkeer als welstellende veronderstelt dat die mensen hier sparen. Maar in ons systeem is sparen voor armen niet weggelegd, zelfs niet als ze bereid zijn om in woonkazernes met tien op een kamer te gaan hokken.
De politiek correcten vergeten één ding: we leven in het kapitalisme, en dat systeem functioneert bij de gratie van de uitbuiting van het werkvolk.
Ja maar, zeggen de voorstanders van het kapitalisme dan: wij hebben hier toch maar een goede sociale zekerheid, sterke vakbonden en het werkvolk heeft het hier toch niet zo slecht ?
Maar laat het om te beginnen al duidelijk zijn dat de toestand van het werkvolk hier snel drastisch aan het verslechteren is. Linksen zeggen dat dit de schuld is van rechtse regeringen; zeker als de n-va daar in zit. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om de rechtse neoliberale politiek van de n-va te verdedigen. Maar ik voorspel je dat er met de socialisten in de regering fundamenteel niets zal veranderen. Als bij de volgende verkiezingen de Waalse en Vlaamse socialisten, samen met de pvda/ptb in belgië een absolute meerderheid zouden halen, zal de toestand voor het werkvolk niet verbeteren. Integendeel: dan zal de Waalse toestand naar heel belgië worden overgebracht en zal het Vlaamse werkvolk verarmen tot het peil van het Waalse.
Jullie weten wat ik denk over de door en door corrupte parti socialiste. Maar zelfs als de Waalse socialisten een ernstige partij zouden zijn, zou dat nog niets veranderen, want de toestand van het werkvolk hangt niet (meer) af van de al dan niet sociale politiek van een regering.
Ik schrijf “niet meer” omdat het tot een tijdje geleden anders was: toen was een al dan niet sociale regering wél van belang, want toen leefden we nog in de speciale economische periode van West-Europa na de tweede wereldoorlog. En in die speciale periode was een goed functionerende en beduidende sociale zekerheid mogelijk. Maar de fase na de oorlog met een economie met enorm groeipotentieel (de wederopbouw) en relatief weinig arbeidskrachten (door de oorlog) is voorbij. In die fase hadden de arbeiders via de vakbonden macht door de wet van vraag en aanbod op de arbeidsmarkt. Maar nu leven we in een economie die weinig groei kent, en zeker door de migratie (om te beginnen met de gastarbeiders) zijn er volop genoeg arbeidskrachten (in voorraad), en dus zegt de wet van vraag en aanbod op de arbeidsmarkt, dat de arbeiders weinig, of in ieder geval veel minder, macht hebben. Dat er knelpuntberoepen zijn is daarin een verwaarloosbaar detail. Die mindere macht van de arbeider wordt zeer duidelijk in de uitzend-arbeid, de tijdelijke contracten, de “flexibele” arbeid, de mensen met een full-time job die toch op de armoedegrens zitten, de groeiende armoedecijfers… Die problemen waren er ook al met de socialisten in de regering.
Een en ander leidt tot afbraak van de sociale zekerheid. En op dat “een en ander” heeft geen enkele politicus vat. Om het even welke regering – ook de meest socialistische – zal een politiek moeten voeren die zich inpast in deze economische toestand.
Laat het dus duidelijk zijn: onze verontwaardiging over de toestanden in de fabrieken in Leicester; in de Duitse vleesverwerkende nijverheid; op de velden van Spanje, is ijdele luxe. In het artikel van Trouw wordt gezegd dat Nederland er iets wil aan doen. Als je dan leest welke maatregelen er worden voorgesteld, zijn dat oppervlakkige cosmetische ingrepen. Er is gewoon niets fundamenteels aan te doen. Het kapitalisme laat het niet toe. Integendeel: ik voorspel dat dit soort toestanden nog zal uitbreiden en meer en meer algemeen worden. En de migratie zal dat proces nog versnellen.