De Wereld Morgen
Ik ben niet gaan wandelen in de klimaatmarsen voor meer taksen
Eigenlijk is dit artikel een ontmaskering van de groene onnozelheid, of liever: misdadigheid. Als ik het over hier over groen heb, heb ik het niet over de groene beweging, maar wel over de groene partijen, of ze nu Vlaams of Franstalig zijn. En ik heb het ook niet over vele mensen die op die partijen stemmen, lid of militant zijn.
Zoals blijkt uit dit artikel worden die groene partijen gekenmerkt door twee zaken die met mekaar verband houden.
Ten eerste zijn ze geobsedeerd door de idee dat ze het gedrag van mensen moeten veranderen. Het middel daartoe zien ze in beloning en straffen, beide financieel: premies en taksen.
Ten tweede ontzien ze systematisch de kapitalisten. Lola Laenen toont messcherp het asociale karakter van de koolstoftaks aan. Niemand kan me wijsmaken dat de groene partijleiding die pleit voor die taks dat asociale karakter niet ziet. Maar het interesseert haar niet. Voor sommigen omdat ze door hun groene obsessie blind zijn. Voor anderen omdat ze gewoon aan de kant van de kapitalisten staan. Wat er ook van zij: haar politiek is puur kapitalistisch.
Qua sociaal beleid geraken ze niet verder dan flankerende maatregelen om eventuele nadelen van hun taksen voor gewone mensen wat te verlichten. Ze vertellen er niet bij dat die maatregelen niet betaald worden door de kapitalisten, maar door andere gewone mensen.
Neen: de groene partijen zijn geen neoliberalen, want ze willen ingrijpen van de overheid. Daarom worden ze door linksen die het niet echt begrepen hebben ook wel als links gezien. Maar ze zijn niet links: het zijn groene liberalen, zelfs niet sociaal genoeg om bij de sociale liberalen gerekend te worden.
Eigenlijk is het geniaal van de Lachaert / De Croo om de groenen op te nemen in hun regering, ook al zijn ze mathematisch eigenlijk niet nodig. Dit laatste is in de commentaren bij vivaldi vakkundig onder de mat geveegd. Door de groenen er bij te nemen, versterken zij de liberale kracht in vivaldi. Blijkbaar zijn relatief oppervlakkige meningsverschillen zoals over de kernuitstap minder belangrijk dan de verdediging van het belgische grootkapitaal. Als ik daarbij bedenk dat Conner Rousseau niet meer wil weten dat zijn partij socialistisch is en opschuift naar een wat sterkere vorm van sociaal liberalisme, noem het voor mijn part liberaal socialisme, was elk gejuich van zogezegd links bij de start van vivaldi van een ongekende onnozelheid.
De enige partij die dit schijnt te zien is de pvda. Ik heb geregeld kritiek op de pvda, maar als het goed is wil ik het ook wel zeggen.
Na deze laudatio op de pvda heb ik ook het recht om kritiek te geven op het standpunt van de pvda 🙂
Ik ben het helemaal eens met de visie dat enkel een groene economische transitie een oplossing kan bieden voor het milieu-en klimaatprobleem. Dat is de goede kant van de Green Deal van Ursula von der Leyen. De pvda vult die terecht aan met de rijkentaks.
Maar er is één zinnetje in het betoog van Lola waar het om draait: “Er moet een sociaal en ecologisch plan komen, waarbij we bedrijven verplichten te investeren in de groene transitie met bindende uitstootnormen en waar de overheid zelf publieke investeringen doet.”
Ja, we moeten bedrijven verplichten om te investeren in groene transitie. En in een zekere mate is dat zelfs mogelijk door het opleggen van uitstootnormen. Maar de economische transitie gaat veel verder. Neem, bijvoorbeeld, de ontwikkeling van een echt performant openbaar vervoer. Dat gaat over veel meer dan om wat milieu-vriendelijke bussen die wat meer haltes aandoen. Dat vraagt de ontwikkeling van totaal nieuwe technologieën zoals enorm snelle treinen die op elektromagnetische golven voortbewegen. (Pak me niet op mijn technologisch analfabetisme.)
Daarvoor vernoemt Lola terecht de overheidsinvesteringen. Maar wie betaalt die ? De belastingbetaler; de middenklasse. We krijgen dus een situatie waarin de overheid investeert met geld van de gewone man in bedrijven die daarop winst en de rijken rijker maken.
Ik geef toe: daar is niets aan te doen. Dat is het kapitalisme.
De pvda weet dit en daarom wil ze die rijkentaks. Ik ben voor die taks. Maar laten we onszelf geen blaasjes wijsmaken: zelfs als die taks er zou komen in een echt effectieve vorm zal hij wel vele miljarden opbrengen, maar in verhouding een doekje voor het bloeden zijn. En vermits die taks dan wordt geïnvesteerd in de bedrijven van hierboven zal hij enkel leiden tot nieuwe winst…
In het kapitalisme kàn het niet anders. Overigens zullen er wel rijken zijn die die taks precies daarom zien zitten, omdat zij juist nu al investeren in de niche van bedrijven die er van zullen profiteren. Er zijn nu al rijken die precies vanuit dat standpunt vrijwillig taks betalen: de taks wordt dan slechts een onderdeel van een veel grotere investering van de overheid – de gewone man. En omwille van de veel grotere investering door de overheid is de winst van de kapitalist is groter dan de investering door de taks. Je zou die taks kunnen zien als een wortel voor de neus van de ezel die de gewone man is. Ik denk dat er op dit ogenblik (nog) meer rijken zijn voor wie de taks niet interessant is en daarom zal er ook geen echt effectieve taks komen. Kijk maar naar wat De Croo in vivaldi aan het bekokstoven is. En dan wordt de taks een héél klein doekje voor het bloeden van de gewone man.
En toch ben ik voor die taks. In de huidige constellatie heeft het gevecht tegen het kapitaal zin. Vanuit dat standpunt ben ik ook voor vakbonden. Maar de strijd tegen het kapitaal kan de niet-kapitalist als puntje bij paaltje komt niet winnen. Hij kan hoogstens de gevolgen van de sociale misdaden van het systeem wat afzwakken. Anders zou het systeem niet het kapitalisme heten. Naast en eigenlijk als essentiële strijd moet dus ook de strijd tegen het systeem gevoerd worden. We moeten naar een systeem waarin er geen rijkentaks nodig is omdat er geen rijken zijn.