Knack
‘De Dodentocht mag zijn naam geen eer aandoen’
Vwala, iemand die het kan weten aan het woord. Hij néémt het woord. Ik vind dat mooi. Er zijn nog veel anderen die het ook weten, maar die hun mond houden.
Laat me eerst benadrukken dat ik 100 km wandelen nonsens vind en dat er iets mis is met mensen die dat als een uitdaging zien.
Extreme sportprestaties zijn voer voor mentaal gestoorden; mensen met een onbedwingbare drang om zichzelf te bewijzen. Ze denken dat ze wilskrachtig zijn, maar echte wilskracht zou er bij hen in bestaan dat ze die onbedwingbare drang overwinnen.
Natuurlijk ben ik voor wandelen. Maar wandelen als prestatie, om ter verst of ter snelst is een contradictio in terminis.
Wandelen zouden we veel meer moeten doen. Maar dodentochten zijn nonsens ook al is het natuurlijk niet de bedoeling om de naam waar te maken.
Ik ben voor sport. En ik wil aannemen dat sport als prestatie ook karakter kan vormen; zelfkennis kan bevorderen; kan bijdragen tot mentaal evenwicht bij de mens die leert om zijn grenzen en nederlagen te aanvaarden… Maar sport moet gezond blijven.
Weg dus met de dodentocht.
Wie daarop doordenkt is ook tegenstander van beroepssport. Een beroepssporter is geen sporter meer, maar een reclamebord. Hij is een soort kermisattractie, bedoeld om de domme massa te entertainen in een kader van brood en spelen. Het is niet voor niets dat nogal wat voetbalstadia “Arena” heten. Het zijn tempels waar de keizer zich komt amuseren en de massa haar agressie mag kanaliseren waarbij de zwakkelingen die zelf tot geen prestaties in staat zijn, door identificatie toch het gevoelen krijgen dat ze iets betekenen. Het zal wel dat dat tot hooliganisme leidt.
En neen, ik noem ze geen zwakkelingen omdat ze niet tot die prestaties in staat zijn, maar wel omdat ze niet bekwaam zijn om zich neer te leggen bij hun mogelijkheden. Eigenlijk is een kolkend voetbalstadion een teken dat in onze maatschappij massaal veel mensen problemen hebben met zelfaanvaarding.
Maatschappelijk gezien is dàt probleem van niet- zichzelf-zijn veel erger dan het probleem dat nu door de wokers door onze strot wordt geramd. Het gaat dan over heel dat LGTSB+ en nog wat gedoe. Ik ben hardnekkig voorstander van respect voor elke mens, van welke geaardheid ook. Maar ik walg van strotrammerij.
Maar goed, eigenlijk wil ik het hebben over het ingrijpen van de overheid.
Opvallend: de burgemeester die de beslissing tot inkorten heeft genomen had het weer over experten.
Ik ben dat woord expert beu gehoord. Vooral omdat uit de bijdrage van een echte expert zoals Derave blijkt dat de experten van de overheid helemaal geen experten zijn. We hebben het ook al bij covid gezien: de zogenaamde experten hebben ons allerlei nonsens door de strot geduwd waarvan ze later moesten toegeven dat ze het toen nog niet goed wisten. Je krijgt dan het voortschrijdend inzicht als paraplu. Expert ? Ze zijn expert in slechts één discipline: paraplu open trekken. Op zich zijn ze misschien wel experten. Maar in dienst van de overheid worden ze paraplutisten.
Ik begin al te oefenen in grijnslachen bij de idee van de experten inzake droogte, warmte, teveel water, te weinig water…
Nu kan je paraplu open trekken zien als een vorm van persoonlijke lafheid. Maar het is een maatschappelijk probleem: de overheid kàn niet meer anders dan overal paraplu’s installeren omdat ze door de massa wordt afgemaakt als ergens iemand een scheet laat en het buurtcomité vindt dat die stinkt.
We leven in een maatschappij waarin bij elk probleem dadelijk naar de overheid wordt gekeken. Daarmee wordt de mens ontlast van persoonlijke verantwoordelijkheid.
Persoonlijke verantwoordelijkheid is essentieel in het mens-zijn.
Nu heeft die mentaliteit bij de mensen natuurlijk haar oorzaken. De hoofdoorzaak is het socialisme dat de verzorgingsmaatschappij heeft gecreëerd.
Natuurlijk ben ik voor een sociaal rechtvaardige samenleving met solidariteit. Maar dat is nog iets anders dan een verzorgingsmaatschappij. De overheid moet mensen niet verzorgen. Dat moeten mensen bij mekaar doen.
Wie mijn blogs leest weet dat ik een overtuigd tegenstander ben van het kapitalisme. Het kapitalisme vervreemdt de mens van zichzelf. Maar dat doet ook het socialisme zoals het zich hier heeft ontwikkeld. Het heeft te maken met socialisme dat is gebonden aan overheid.
Voor een stuk is dat natuurlijk het gevolg van onze democratie: als het socialisme in een land afhangt van het aantal stemmen, moeten de socialisten de mensen van alles geven – of op zijn minst beloven. (Grijnslach)
De socialistische staat moet mensen niets geven. Hij moet een samenleving creëren waarin mensen hun verantwoordelijkheid kunnen nemen, niet gehinderd door de onderdrukking die eigen is aan het kapitalisme.
Moet de overheid de dodentocht inkorten ?
Er wordt geschermd met de volksgezondheid. Maar of er tijdens die tocht mensen in de problemen komen heeft niets te maken met volksgezondheid.
Niemand is verplicht om aan die tocht deel te nemen, en niemand is verplicht om over zijn grenzen te gaan.
Wie dat toch doet en in de problemen komt is daar zelf verantwoordelijk voor.
Zijn dwaas gedrag schaadt enkel hem zelf. Het is dus geen zaak van volksgezondheid. Hij is niet het volk.
Natuurlijk speelt ook bij die verantwoordelijkheid het sociale. Zelden of nooit schaadt iemand enkel zichzelf. Familie en vrienden moeten dus een rol spelen bij de begeleiding van de deelnemer en proberen om hem te beschermen tegen zichzelf en voor de mensen in zijn omgeving. Ook dat is verantwoordelijkheid opnemen.
En stop a.u.b. met dat uitdelen van plakkaten als bewijs van het uitlopen van die tocht. Als ik bij mijn vrienden met een plakkaat moet bewijzen dat ik 100 km heb gegaan, heb ik geen vrienden. Dat plakkaat is enkel iets om op de schouw te zetten en daar in zelfverering voor te zwijmelen. Zelf-vererend zwijmelen is niet gezond. Die dodentocht is écht niet gezond, niet fysisch, niet mentaal.
Als de overheid begaan is met de volksgezondheid, verbiedt ze zo ’n organisatie. (Grijnslach)
En als Van Gucht en zijn vrienden dan 100 km de onnozelaar willen uithangen… ze doen maar.