Doorbraak
Een nieuwe kerstening voor het Oude Europa
Mark Geleyn meent het en ik ben het in veel met hem eens. Voor mijn trouwe lezer tegen het plafond hangt van verontwaardiging over de ontsporing van Charles Maymarx: let op het woordje “veel”. Ik ben het ook met “veel” niet eens !
Geleyn heeft wél gelijk als hij het heeft over het liberale seculiere project dat geleid heeft tot de huidige decadentie.
Nogal wat mensen herkennen de decadentie niet.
Dat is normaal: een samenleving kan slechts decadent zijn als de overgrote meerderheid van de burgers die decadentie niet herkent.
Voor die mensen wil ik niet – zoals Geleyn wél doet – in concreto aangeven waaruit die decadentie bestaat. Ik ga het niet hebben over homohuwelijken of geslachtsoperaties (zoals Poetin). Ook niet over abortus.
Hiermee probeer ik aan te geven dat Geleyn het teveel heeft over thema’s die te maken hebben met sexualiteit. Daarmee zit hij op het spoor van de katholieke kerk die geobsedeerd was door sex. Ook seksuele obsessie is een vorm van decadentie. Overigens is niet het homohuwelijk op zich het probleem. Afgezien van de discussie over woorden zoals huwelijk, kan je er op zich niet tegen zijn.
Net zoals je op zich niet tegen abortus kunt zijn, of zelfs niet tegen geslachtsoperaties.
Het gaat niet over de zaken op zich, maar over de manier waarop er tegenwoordig tegenaan wordt gekeken. Om dat simpel te houden: het lijkt er op alsof al die zaken voorwerp van een soort van propaganda zijn geworden.
Dieper doorgedacht beleven we een tijd waarin de “ik-gerichtheid” zo uitbundig wordt gevierd dat de mens als een ik dat wordt gevormd door het samen-zijn met anderen, totaal uit het oog verdwijnt.
Ik kan slechts mezelf worden als ik het word samen met anderen.
Wie het totale recht opeist om zichzelf te zijn, verzandt in eenzaamheid en die eenzaamheid leidt er dan toe dat die “ikken” een vorm van ersatz-gemeenschap zoeken van mentale kreupelen die tegen mekaar hangen en zo recht blijven. Dan hoor je de VRT het hebben over de homo”gemeenschap” en hoor je ze roepen: Kom uit de kast ! Join de club !
En ja dus: het liberalisme is verworden tot wat het moest worden: de cultuur van de eenzame mens. Die eenzame mens zit er in de kern ingebakken.
En ja, het heeft wat tijd gevraagd voor dat liberalisme om helemaal zichzelf te worden, want nog niet zo lang geleden leefde het nog binnen een bredere context van een christendom dat – wat je er overigens ook van kan zeggen – in essentie tot gericht is op vorming van gemeenschap. Personalisme.
Moeten we terug naar een samenleving die getekend is door het christendom ?
Ik zou wel willen. Ik ben er zeker van dat de wereld er mooier zou uitzien als de overgrote meerderheid van de mensen de onvoorwaardelijke liefde voor mekaar als het hoogste goed zou zien en er fanatiek, extreem, radicaal zou naar streven om die liefde te beleven. Zo een beetje gelijk de radicale moslims, maar dan gericht op het goede.
Maar dat is natuurlijk het probleem: het katholieke christendom dat de facto de Zuid-Europese contreien heeft getekend, net zoals het protestantisme dat Noord-Europa heeft bepaald, heeft niet enkel die kernboodschap van het christendom overgebracht, maar daar een hele theologie en een resem rationaliseringen rond gebrouwen die de boodschap serieus verduisterd hebben.
Om te beginnen draaide alles rond een godsbeeld dat in een wereld met de huidige stand van de wetenschap belachelijk is.
Het is niet mogelijk om naar die wereld terug te keren. Dat hebben de bisschoppen nog niet begrepen. Daar kan ik hier niet dieper op ingaan. Lees mijn blogs op zondag.
Dat christendom heeft de focus van de beleving gericht naar schuldgevoelens, angst, en de overtuiging dat het gaat om het naleven van regels en wetten. Niet enkel kunnen we niet terug naar die wereld, ik wil het ook niet.
Wat ik zeg over die regels en wetten houdt ook al dadelijk in dat het gewoon niet mogelijk is om het christendom in de wereld te implementeren door wetten en regelgeving, kortom, door moraal, en dus ook niet door een samenwerking van religie en staat.
Liefde kan niet opgelegd worden.
Het heimwee van Geleyn naar een christelijke samenleving, georganiseerd door de staat, slaat nergens op.
Het christendom is geen moraal of ethiek en kàn dus niet beantwoorden aan de noodzaak van een moraal in een samenleving. Het kan wél een inspiratie zijn voor een ethiek. En ik denk dat het goed zou zijn als het zo ’n inspiratie zou zijn. Maar als het meer wordt dan een inspiratie, verraadt het zichzelf.
Vanwaar moet de moraal van de samenleving, georganiseerd in een staat met wetten en regelgeving dan komen ?
Ik zie slechts één realistische bron: het democratische proces. In een samenleving is er geen goed of slecht in zich, maar enkel goed of slecht zoals het door de samenleving zelf wordt ervaren.
Hoe komt het dan dat onze huidige samenleving verworden is tot deze decadentie ?
De mens van nu is in zijn diepste zijn niet slechter dan de mens van vijftig jaar geleden. Ook de mens van nu streeft naar het goede.
Hoe komt het dat zijn idee van het goede zo is fout gelopen ?
Mijn blog loopt op zijn einde. Ik kan hier dus niet meer dieper ingaan op die vraag.
Toch nog dit: zeker speelt een platvloers materialisme; een door economische noodzaak (overproductie-mogelijkheden) ingegeven cultuur van genot (reclame) en hebzucht.
Neem daarbij een vorm van (goed bedoeld) socialisme dat de mens verlaagt tot een afhankelijke van de staat.
Een dom atheïsme heeft actief en agressief de zin voor transcendentie, eigen aan religie (niet aan godsdienst) bekampt.
Als een mens geen God meer heeft, heeft hij enkel nog zichzelf. Voor je steigert bij het woord God: lees mijn blogs op zondag.
Neen, deze opsomming is zeker niet exhaustief en de hele zaak vraagt zeker nog verder overdenken.
Niemand houd je tegen om aan mee te denken !