Deze blog wordt een heikele onderneming, want ik kan in dit bestek onmogelijk alle aspecten en nuances weergeven.
Maar goed: de grote lijnen.
Wapenstilstand is geen vrede
Vrede is een heilzame toestand van rust en harmonie en de afwezigheid van stoornis, twist of strijd . (Van Dale Groot woordenboek van de Nederlandse taal, 2005)
Als je vrede zo bepaalt, is het een ideaal dat misschien, ooit, ergens, heel even kan bestaan, maar eigenlijk geen werkelijkheid kan zijn.
Er wordt wel eens beweerd dat het leven een strijd is. Dat is het ook. Leven is overleven en dat betekent strijd. Of nog: overleven is slechts mogelijk door ander leven op te offeren, al zijn het dan ook gras of insecten. Ook een begin van leven is slechts mogelijk omdat er ook de dood is.
We kunnen dus niet anders dan aanvaarden dat totale vrede niet mogelijk is. Maar dat betekent niet dat we er niet moeten naar streven.
Een wapenstilstand betekent niet dat er naar vrede wordt gestreefd. Een wapenstilstand is enkel de beëindiging van een gewapend conflict; niet de beëindiging van een conflict.
Eigenlijk is het onvoorstelbaar dat we een wapenstilstand moeten “vieren”. We vieren dat het ergste van het ergste voorbij is. Maar vermits in de wapenstilstand het conflict verder gaat, ligt in de wapenstilstand ook de volgende oorlog al besloten.
Het begint al met de oprichting van de standbeelden voor de “helden” die “hun leven hebben gegeven voor het vaderland”. Wat een leugen ! Het vaderland heeft hun leven genomen. En wie zijn leven heeft gegeven is een idioot. Maar onze machthebbers zien dat niet zo, want door de helden van het verleden te eren, bereiden ze de weg voor de creatie van de nieuwe helden die enthousiast naar de volgende oorlog zullen trekken. In dienst van vaderland, democratie, vrijheid en… vrede. Elke viering op 11 november bij een standbeeld van overleden strijders is een hoogmis van cynisme.
Natuurlijk wisten de mensen die op 11 november 1918 de wapenstilstand ondertekenden het niet. Maar wie naar de geschiedenis kijkt, ziet dat in feite daar de verre voorbereiding van de tweede wereldoorlog is begonnen.
Dat die tweede wereldoorlog overging in een koude oorlog, zegt genoeg.
Beseffend dat volledige vrede niet mogelijk is, moeten we dan blij zijn met een toestand zonder oorlog, maar ook niet met vrede ?
Onze democratie kan je beschouwen als een poging om een toestand van onvrede – het meningsverschil – op te lossen zonder gewapend conflict. Moeten we blij zijn met onze democratie ?
Natuurlijk zijn mensen blij als een oorlog tot een einde komt, ook al brengt dat einde nog geen vrede. Natuurlijk mogen we blij zijn met onze democratie.
Maar onze democratie is geen vrede. Wie naar vrede streeft moet zoeken naar andere manieren om een samenleving te organiseren.
Voor mij mag je de democratie promoten tegenover de autocratie. Maar tegelijkertijd zal een vredelievend mens ook niet tevreden zijn met onze democratie.
Want onze democratie biedt slechts in schijn een oplossing voor omgang met het meningsverschil. Door de rol van de politieke partijen is het geen geweldloze omgang met het meningsverschil, maar een fysiek geweldloze strijd om de macht.
De VS geldt als een voorbeeld van democratie. Kan je nog stellen dat de recente verkiezingen om meningsverschillen gaan ? Ze zijn een onverbloemde en onverbiddelijke machtsstrijd.
In de VS is het nu overduidelijk, maar ook bij ons gaat het om de macht van de partijen.
Strijd om de macht zal altijd vroeg of laat escaleren. De angst voor een burgeroorlog in de VS is terecht. De commentaren hier bij ons die nu de nadruk leggen op het feit dat Trump aan invloed zou hebben verloren lijken me een zucht van opluchting van mensen die de burgeroorlog al zagen komen. Ik vrees dat hun zuchten ijdel is. Ja, het is goed mogelijk dat de burgeroorlog nu is afgewend. Maar het feit alleen al dat de angst er is/was, zegt genoeg. En vergeet niet: als een land diep verdeeld geraakt is er de klassieke oplossing: creëer een gezamenlijke vijand. De angst voor een burgeroorlog in de VS, brengt een derde wereldoorlog dichterbij.
Ook bij ons is een burgeroorlog niet ondenkbaar. Als het vlaams blok de verkiezingen uitgesproken zou winnen en Vlaanderen zelfstandig de onafhankelijkheid zou uitroepen, zijn we niet ver af van straatgeweld…
Wie vrede wil moet geen machtsstrijd organiseren, zoals wij nu doen in onze democratie.
Wie vrede wil moet niet de oorlog voorbereiden. De Latijnse leuze “si vis pacem, para bellum” wordt al toegepast sinds de tijd van de oude Romeinen. Ze heeft nog geen enkele oorlog voorkomen.
Ondertussen wordt de wereld gedomineerd door de VS, een staat die zelfs niet streeft naar vrede, maar in de oorlog een totaal aanvaardbare manier ziet om de eigen belangen te verdedigen en om over anderen te heersen.
Wie vrede wil, kàn geen bondgenootschap aangaan met die staat.
Hij gaat geen bondgenootschap aan met geen enkele staat die oorlog als aanvaardbaar ziet.
Is vrede beleven naïef ?
Veronderstel nu eens dat de Russen zouden komen en wij vredelievend ons niet zouden verzetten. Zou het leed dat de Russen hier bij ons zouden aanrichten dan erger zijn dan het leed dat een oorlog zou aanrichten ?
De tweede wereldoorlog heeft naar schatting 55 miljoen doden gekost, waarvan de helft burgers. Tel daarbij het onnoemelijke leed van gewonden, zieken, gezinnen die uit mekaar zijn gerukt, de vernielingen… Die “offers” hebben ons de koude oorlog gebracht. Zijn ze dat waard geweest ?
Ondertussen zijn de mogelijkheden tot vernietiging exponentieel toegenomen. De gevolgen van een derde wereldoorlog zullen nog veel dramatischer zijn.
En toch bereiden de VS die oorlog voor en vinden Rusland en China dat ze in die wapenwedloop moeten meedoen…
Wie vrede wil stapt uit dat verhaal. Hij neemt afstand van alle partijen die zich op de oorlog voorbereiden.
Concreet: de enige manier om de derde wereldoorlog te voorkomen is een Europa dat uit de Navo stapt en zich neutraal verklaart; dat noch de kant van de VS, noch die van China-Rusland kiest.
Om China aan te vallen heeft de VS een tweede front in het Westen nodig. Dat front is al begonnen in Oekraïne waar de Oekraïners als nuttige idioten hun leven geven in Amerikaanse dienst. Als China wordt aangevallen zullen wij allemaal de Oekraïners gaan aanvullen en gedegradeerd worden tot nuttige idioten op het Westerse front.
Als de VS dan de oorlog winnen, zullen wij aan de kant van de overwinnaars staan. Maar wat zal het ons gekost hebben ?
En zeggen dat we de macht hebben om die oorlog onmogelijk te maken door een neutrale opstelling…
Alleen zijn de huidige Europese leiders niet vredelievend. Ik verbied ze om wapenstilstand te vieren.