VRT NWS
“Slay” en “smash” zijn Kinder- en Tienerwoord van het Jaar: ontdek hier wat ze betekene
Neen, ik ben niet zeker. Het kan zijn dat wat ik hier bedenk een klein beetje fout zit. (Ik zit nooit zwaar fout ! 🙂 Mijn gedachten zijn niet klaar en duidelijk. Ook mijn formulering kan dus er naast zitten.
Dus gewoon om na te denken:
Moeten kinderen eigenlijk wel een eigen woordenschat hebben ? Moeten ze niet bezig zijn met zich de woordenschat van de volwassenen eigen te maken ?
Kan je de kindertijd zien als een tijd op zich, of is het een tijd van groeien naar ? En moet dat “naar” (volwassenheid) dan ook niet op een of andere manier in beeld blijven ?
Op een of andere manier betekent dat het moet aangepast zijn aan de leeftijd, maar die aanpassing is iets anders dan het uit beeld verdwijnen van het doel van de evolutie.
Is de creatie van die eigen kindertijd niet het gevolg van de commercialisering, ook van de opvoeding ?
Natuurlijk zal een kind op de een of andere manier toch van de ene fase overgaan naar de andere. Maar gebeurt die evolutie hetzelfde als kinderen uitkijken naar volwassenheid tegenover kinderen die door de commerce zo lang mogelijk in hun fase worden vastgehouden ?
Het valt me op dat kinderen in de goede oude tijd stil in een hoekje zaten te luisteren naar volwassenen in gesprek. En neen, dat was niet gedwongen, maar omdat ze het gevoelen hadden dat ze door dat luisteren groeiden.
Natuurlijk moeten kinderen ook in hun eigen wereldje kunnen leven, denken, spelen… Maar is het evenwicht toch niet zoek ?
Kweek je geen narcisme door kinderen te veel met zichzelf te laten bezig zijn in hun eigen wereldje ?
Slay (kinderen) en Smash (tieners) zijn allebei woorden die gaan over het uiterlijk van iemand.Â
Hoe komt het eigenlijk dat kinderen zo veel bezig zijn met dat uiterlijke dat ze er nieuwe woorden voor uitvinden ?
Wijzen die woorden niet naar de ontwikkeling van ijdelheid, narcisme en oppervlakkigheid ?Â
In de goede oude tijd was ijdelheid een ondeugd. Tegenwoordig schijnt ijdelheid niet meer als zodanig ervaren te worden.
Dat kan toch geen vooruitgang zijn ?
Er zijn de wachtlijsten in de psychische zorg. Je kan daarbij schande spreken over het gebrek aan voldoende zorgverleners. Maar moeten we ons ook niet afvragen hoe het komt dat er zoveel meer vraag is naar zorg ?
Een linkse mens kan daarbij wijzen op de toegenomen stress op het werk. Maar is er ook geen toegenomen stress in het gewone dagelijkse sociale leven door de cultivering van de drang naar sociaal succes… De woorden slay en smash gaan toch over sociaal succes ? Als sociaal succes zo belangrijk is, wordt het sociale leven toch ook een bron van stress ?
Psychologen wijzen op een toenemend narcisme in onze samenleving. Dat gaat toch samen met de drang naar sociaal succes ?
Kan narcisme niet leiden tot verzwakking van psychische draagkracht ? Ligt daarin geen oorzaak van de toenemende vraag naar psychische zorg ?
Kortom, heeft onze zogezegde sociale welvaartstaat geleid tot mentale verzwakking ?
Neen, ik durf niet beweren dat enkel de ontwikkeling van narcisme binnen de sociale welvaartstaat oorzaak is van mentale verzwakking. Het probleem is zeker complexer. Maar dat belet niet dat we ons toch de vragen mogen/moeten stellen ? Vraagteken !